اوله گونار سولشر ۱۰ بازی در لیگ برتر را روی نیمکت منچستر یونایتد پشت سر گذاشته و حتی دو بازی‌ای که از این جمع نبرده هم رنگ و بویی از پیروزی داشته. با اینکه این بار خبری از گل‌های دقایق پایانی، مثل تساوی ۲-۲ برابر برنلی نبود، اما یونایتد با تمام مشکلاتی که پیش رو داشت در نهایت مانع از پیروزی لیورپول در اولدترافورد شد تا دو امتیاز از مدعی اصلی قهرمانی این فصل لیگ برتر بگیرد.
از دست دادن دو بازیکنش در نیمه اول بازی چمپیونز لیگ مقابل پاریس سن ژرمن چالشی بزرگ برای سولشر پدید آورد. از دست دادن سه بازیکن و نیم در نیمه اول مقابل لیورپول اما چالشی حتی بزرگ‌تر برای مربی نروژی یونایتد ساخت. نه تنها آندر هررا، خوان ماتا و جسی لینگارد به دلیل مصدومیت مجبور به ترک بازی شدند، بلکه مارکوس رشفورد هم مشخصا مصدوم بود و مجبور شد تا پایان بازی در زمین باقی بماند.
واکنشی که سولشر از بازیکنانش و تماشاگران حاضر در اولدترفورد در نیمه دوم گرفت دقیقا نشانگر حال و هوای این روزهای باشگاه بود. هواداران یونایتد در سال‌های اخیر تساوی‌های بدون گل کسالت‌بار زیادی را تحمل کرده‌اند، اما این بازی تفاوت بسیاری داشت. گری نویل در این باره می‌گوید: «سه ماه پیش در چنین شرایطی تماشاگران "مدام حمله، حمله، حمله" سر می‌دادند. اما آن‌ها در سراسر نیمه دوم فقط نام اوله گونار سولشر را خواندند. حال و هوای باشگاه کاملا تغییر کرده و این یکی از بهترین جوهای اولدترافوردی بود که من در سال‌های اخیر دیده بودم، آن هم در بازی‌ای که با نتیجه ۰-۰ به پایان رسید».
پیش از شروع بازی بازیکنان و تماشاگران یک دقیقه به نشانه احترام برای اریک هریسون دست زدند. هریسون که اخیرا فوت کرده مربی تیم جوانان یونایتد بود، مردی که کلاس ۹۲ را بزرگ کرد و تحویل سر الکس فرگوسن داد. بزرگداشت هریسونِ فقید در شرایطی برگزار شد که در مقطعی از بازی یونایتد پنج بازیکن آکادمی‌اش را در زمین داشت، بیشتر از هر تیم دیگری در این هفته از لیگ برتر.
با اینکه لینگارد دقایق کمی در زمین دوام آورد، اما اسکات مک‌تامنی و آندرئاس پریرا جواب اعتماد مربی‌شان را دادند. مک‌تامنی که به جای نمانیا ماتیچی که پیش از بازی مصدوم شده بود در ترکیب اصلی قرار گرفته بود، بیش از هر بازیکنی در این بازی دوید و نقشش به عنوان هافبک میانی را به درستی اجرا کرد. پریرا هم که بعد از مصدومیت هررا وارد زمین شده بود با انرژی زیادش مورد تحسین و تشویق تماشاگران قرار گرفت. پل پوگبا هم که در دوران سولشر بیش از هر بازیکنی در پنج لیگ اول اروپا نقش مستقیم روی گل‌های تیمش داشته، بیشتر از لیونل مسی و کیلین امباپه، در نیمه دوم وجهی از بازی‌اش که خیلی نمی‌بینیم را به نمایش گذاشت و در پایان بیشترین با تلاش زیادش در بعد دفاعی بیشترین قطع توپ بازی را به نام خودش ثبت کرد. حتی رشفورد مصدوم هم بیش از هر بازیکن دیگری در زمین استارت سریع زد.
بی‌جهت نبود که سولشر بعد از بازی از مهاجم جوانش چنین تعریف کرد: «رش یک جنگجوست، یک یونایتدی واقعی، بازیکنی که معنای بازی برای این تیم را می‌داند». خود سولشر را هم می‌توان با همین جملات تعریف کرد، تا جایی که نویل بعد از بازی ادعا کرد اگر در پایان فصل او به عنوان مربی دائم انتخاب نشود بازیکنان دست به شورش خواهند زد.
سولشر جوی در یونایتد پدید آورده که حمایت همه را جلب کرده. انگار هر کلمه‌ای که او به زبان می‌آورد دقیقا همانی است که باید بگوید. سولشر بعد از این بازی، در کنفرانس مطبوعاتی‌اش گفت: «ما چند بازیکنمان را به دلیل مصدومیت همسترینگ و عضله‌ای از دست دادیم. اما نگران نباشید، ما بازیکنان خوبی در آکادمی داریم که در حال رشد هستند. پس برای بازی بعد ۱۱ نفر در زمین خواهیم داشت».
این ۱۱ بازیکن با تمام وجود برای تیم و مربی‌شان بازی خواهند کرد و برای همین هواداران یونایتد چنین حمایتی از سولشر می‌کنند...
