از قبل از ورود تکنولوژی به ورزش های جهان، شاهد خیلی اتفاقات عجیب و غریب در قضاوت مسابقات بودیم. آن زمان سخن کلیشه ای وجود داشت که، اشتباه داوری جزئی از مسابقه است. با گذشت زمان و ورود تکنولوژی به قضاوت های ورزشی، مانند چشم عقاب و ویدیو چک در والیبال، به خوبی مشخص شد که میشود در همان مسابقه اشتباهات داوری را درست کرد و دیگر زمانی به قضاوت نپردازیم که کار از کار گذشته باشد و به درد کسی هم نخورد.
زمانی بود که بعد از مسابقات فوتبال در برنامه های تلوزیونی کارشناسان داوری، در مورد صحنه های مشکوک اظهارنظر میکردند که واقعا به جز حسرت چیز دیگری نداشت. حسرت اینکه فلان صحنه یگ گل سالم آفساید گرفته شد، یک پنالتی واضح گرفته نشد و ... اما چند سالی میشود که جهان فوتبال هم با نگرش های جدید اینفانتیو شاهد دگرگونی شد تا دیگر مربیان بعد از اتمام مسابقه، بجای اینکه داور را علت باخت تیم خود بدانند، بهانه ای بهتر برای عدم کارایی تیم خود بیابند.
شاید بگویید با بودن ویدیو چک و توقف مسابقه بابت دیدن تصاویر آهسته، هیجان و سرعت بازی کم شود، که البته تاکنون چنین چیزی را ما حس نکرده ایم، اما پاسخ من با یک سوال داده میشود:
به نظر شما زیبایی فوتبال مهم است یا عدالت در فوتبال؟ اگر حق به حقدار برسد زیباتر است یا اگر یک تیم به ناحق در یک بازی زیبا پیروز شود؟
فرض را بر این بگیریم که اگر در قدیم هم این فناوری وجود داشت، چه قهرمانی هایی که تغییر نمیکرد.
جام جهانی 2002 کره جنوبی و ژاپن، تیم کره جنوبی بخاطر اینکه میزبان جام جهانی بود به هر شیوه ای شد تا مرحله نیمه هایی رسید، و با کمال تعجب و ناداوری های علنی، گل های تیم های اسپانیا و ایتالیا توسط کره جنوبی حذف شدند که قطعا اگر VAR بود ماجرا فرق میکرد. و یا آن دست خدا که توسط دیگو مارادونا زده شد که یک قهرمانی جهان با همان دست تغییر کرد.
اجرای عدالت، از زیبایی فوتبال زیباتر است.
جام جهانی 2018 روسیه هیچکس توجه نکرد که چرا یکی از جام های جهانی پرگل از آب درآمد. یکی از دلایل آن پنالتی هایی بود که با سیستم VAR مشخص شد. در این جام جهانی هیچکس دقت نکرد که میزان خشونت در مسابقات خیلی کمتر از جام های جهانی دیگر بود چون بازیکنان میدانستند اگر دور از چشم داور کاری انجام دهند توسط دوربین ها به داور گزارش میشود.
سرخیو راموس و دیگو کاستا دو نفر از معروف ترین کسانی هستند که به عنوان بازیکنان خشن شناخته میشوند، اما از زبان خودشان بیان شد که با وجود ویدیو چک به سختی میتوانند خشونت خود را انجام دهند.
وجود 22 بازیگن در زمین و 4 داور، یعنی هر داور باید حواسش به 5.5 بازیکن باشد که از دست یک انسان خارج است. بارها شاهد بوده ایم که زلاتان ابراهیموویچ، سرخیو راموس، دیگو کاستا، و ... دور از چشمان داور صحنه های خشنی درست کرده اند و از کارت قرمز داور دور ماندند که بعد از ورود VAR همین بازیکنان، آرام تر شدند.
سخن پایانی به همان 8 درصدی که در برنامه نود، اعلام کردند VAR در لیگ برتر ایران نباید ورود کند. بگذارید بعد از اتمام مسابقات لیگ، مربیان تیم های محبوب شما، بجای آنکه تمام کاسه و کوزه عدم موفقیت تیمشان را سر داوران بکوبند، کمی به فکر درست کردن تیم خودشان و یاد گرفتن اصول جدید و تاکتیکی باشند.
وقتی بدون استرس اینکه ممکن است فلان داور به ضرر تیم شما سوت بزند، مسابقه ای را نگاه کنید، قطعا بیشتر لذت خواهید برد.
