مطلب ارسالی کاربران
لیگِ نام ها
لیگ برتر امسالِ ایران جذاب است ، فوتبالش تغییری نکرده ، بهتر نشده اما آدم هایی در لیگ دارد که نام هر کدام به درازای آدم های یک تیم حرف برای گفتن دارند . از نام تیم ها تا بهانه هایی برای کل کل و افتخار و تشویق و تحقیر و توهین و کری ، تا نام آدم ها که مرورشان هم جذاب است چه رسد به تعریف شان و دلایل اقبال عموم و رسانه ها به این نام ها . علی کریمی ، منصوریان ، نکونام ، دایی ، برانکو ، شفر ، کی روش ، قطبی ! ، رحمتی ، سید جلال و ... . نام ها بزرگند و هر نام بزرگی پر از حاشیه ، برچسب ، اتهام ، طعنه ، دعوا ، نفرت ، خشم ، قضاوت ، می شود ، رفتارهای پر از خشم به دلمان بیشتر می چسبد تا عطوفت و رفتار انسانی . از رفتار آدم های درون زمین سبز چمن تا تماشاگر ورزشگاه و تماشاچی تلویزیون و رسانه انگار به خشم ، فوتبال را می نگرند تا به یک بازی دوستانه و رقابتی . با نفرت گل می زنیم و با نفرت گل می خوریم و با نفرت شادی می کنیم و با نفرت خشم به کف می آوریم و با نفرت فریاد می زنیم و با نفرت خشم فرو می خوریم . فوتبال جنگ ماست و بهانه ای برای تحقیر هم و تحقیر خودمان . بحث ما این نیست ، که خود حرف ها می طلبد . همه این ها جذاب تر کرده فوتبالی که بهانه اش تنها یک بازی بر سر توپ نیست ، بهانه اش برون ریختن خشمی ست که فرو خورده شده . شاید بسیاری از این چیزها که گفتم اخلاقی نباشد ، یا مذموم باشد یا در ظاهر احساس انزجار کنیم ، اما همه ی اینها جذابیت فوتبال است ...
