بازي تو تيم هاي بزرگ علاوه بر داشتن جنبه شهرت شد يك بعد ديگه داره به اسم تحمل فحش. درباره شبكه هاي اجتماعيشون هم همينطور. زياد درباره اين كه نبايد اونجا وقت بذارن صحبت شده ولي بعيد ميدونم بهشون تفهيم كرده باشن كه نبايد به توهينا توجه كنن.
قبلا يك بازيكن اگه بد بازي مي كرد، فرداش تو روزنامه مي خوند كه يه نقدي نوشتن و تمام. و خب انتقادای روزنامه‌ها هر چند شدید هم میتونست باشه ولی چارچوب داشت.
الان ولي بازيكن بعد بازي هنوز از زمين بيرون نيومده، دوش نگرفته میبینه تو اينستاگرامش كلي فحش و تهديد براش كامنت و دايركت کردن. خودش هم پيج نداشته باشه، تو پيج هاي هواداري كلي پست عليهش ميذارن. اينه كه قدرت ذهني يك بازيكن خيلي اهميت داره. بعد يك بازي بد، اگه فحاشي ها تو شبكه هاي اجتماعي و انتقادات سايت هاي پولي اي مثل ورزش سه و نود رو بتونه فراموش كنه اون وقت عملكردش تو يك بازي، به بازي بعد سرايت نميكنه و این بازيكن فورا از بين نميره. دو مثال از استقلال مي زنم:
فرشيد باقري، اوايل فصل اولش تو استقلال يكي از ضعيفترين ها بود، اگه نگيم ضعيفترين. هم روي سكوها و هم تو پيج هاي هواداري مورد فحاشي شدید قرار مي گرفت. شرايط طوري بود كه هوادارا فشار ميوردن كه از تيم اخراج بشه. هفته آخر سر همین موضوع بعد از گلش به سپاهان تقريبا گريه كرد و اصلا داستانی شده بود. با همه اینا
اما هيچوقت فشارها رو بازيش تاثير نذاشت و كاري كه باید رو انجام ميداد و با اومدن شفر مشخص شد تقصیر باقری نبود، تقصیر خواسته اشتباه منصوریانه.
نمونه معكوس هم علي قربانيه. قرباني فصل اول يكي از خوب هاي استقلال بود. منصوريان به تقليد از آلگري، قرباني رو وينگر ميذاشت و نتيجه هم گرفت. قربانی یکی از بازیکنای کلیدی نیم فصل دوم خوب منصوریان بود و همیشه فیکس بود. علی قربانی سال اول حضورش اصلا ضعیف نبود. علي قرباني سال اول خيلي خوبي رو داشت و با كاوه رضايي و اميد ابراهيمي از ٣ يار اصلي تيم استقلال بودن. اما پارسال با دو بار اشتباه و در تبعش فحاشی شدیدی که بهش شد کلا محو شد و هی پسرفت کرد و شد یکی عین جابر انصاری. ( خود انصاری هنوز از رو نرفته و تو استقلاله با همه فحاشی‌ها) قربانی اگه بلد بود به فحاشی هوادارا اهمیت نده، هیچوقت این اتفاق براش نمیفتاد که اینقدر سطحش افت کنه.
فشار واقعا وجود داره و بازيكنا سختيايي هم دارن. اين كه سالي ميليارد ميليارد دستمزد ميگيرن مسئله خيلي واضحيه و بايد خيلي از اين قضيه خوشحال باشن؛ ولي اين خفت كه پسرت هر روز تو مدرسه درباره "كس پا" بودن پدرش از همكلاسيهاي خودش بشنوه چند ميليارد مي ارزه؟ فحاشي به خانواده چي؟ اینا روحیه بازیکنا رو خدشه دار میکنه. اینا غرورش رو میشکنه و انسان افسرده‌ی غرور شکسته حساب بانکیش آخرین چیزیه که بهش اهمیت میده.
این اتفاق مختص به ایران نیست و نمونه بزرگ خارجیش موراتاست. تو یوونتوس خارق العاده بود، تو رئال فیکس نبود ولی باز خیلی خوب بود، اوایل تو چلسی هم خیلی عالی بود و خوب گل میزد ولی بعد از سه موقعیتی که تو یه بازی جلوی آرسنال خراب کرد، کلا از بین رفت و همه‌ش به خاطر ناتوانی در فراموش کردن انتقادات بود. تو شبکه های اجتماعی مسخره میکردنش و با افزایش انتقادات هی پسرفت میکرد. چون اون قدرت اهمیت ندادن رو نداشت. قدرت به تخم گرفتن انتقادات و انجام دادن کار خودش رو. یادمون هست که گفته بود اوایل حضورش تو‌یووونتوس چون موفق نمیشده به سطحی که باید برسه و مورد انتقاد قرار میگرفته تو تمرینا یوونتوس گریه میکرده حتی. و حالا به سری حرفا که بوفون درباره کنترل این قضیه توصیه‌هایی بهش کرده که ربطی به این بحث نداره.
مشهور بودن خوب به نظر میاد ولی نه این که بین همه به گاو بودن شهره باشی. هر جا بری تو رو به هم نشونت بدن بگن این همونه که باعث شد استقلال حذف شه. این که تو استقلال باشی خوبه، این که دلیل شکست‌های استقلال قلمداد بشی نه.
بازیکنا اگه میخوان تو تیمای بزرگ موفق بشن باید بتونن اینا رو نادیده بگیرن، چون هیچ بشری قابلیت تحمل اینا رو نداره، اگه بخوای توجه کنی نمیتونی تحمل کنی. باااید نادیده بگیری و اگه نمیتونی باید بری جایی که فشاری وجود نداره یا کسایی رو داری که حمایتت میکنن.
