اختصاصی طرفداری - اسپانیا را همیشه با بازیکنان توانمند و بااستعداد و شکست در راه رسیدن به جام شناخته ایم. البته لاروخا اخیرا این مشکل را حل کرده و دیگر یک مدعی شکست خورده نیست. آنها به قهرمانی در جام جهانی و جام ملت های اروپا رسیدند و حضور در رتبه 1 رنکینگ فیفا را هم تجربه کردند. لیگ اسپانیا محل نبرد دو غول بزرگ فوتبال اروپاست. و شاید قدرت تیم ملی اسپانیا هم ریشه در همین رقابت و دشمنی دیرینه دارد. این دو قطب منفی و مثبت و جدال آنهاست که باعث می شود بازیکنان اسپانیایی برای تیم ملی آماده شوند.
کاتالونیا همیشه داعیه استقلال داشته و آنها به دنبال فرار از حکومت مرکزی مادرید بودند. رئال مادرید هم همیشه نماد قدرت دولت مرکزی اسپانیا بوده است. جنگ داخلی اسپانیا از سال 1936 تا 1939 ادامه داشت. در پایان جنگ، کشور تبدیل به دیکتاتوری شد و ژنرال فرانکو روی کار آمد. با مرگ او در سال 1975 کشور باز هم دچار تحولات سیاسی و اجتماعی شد. این پس زمینه تاریخی و سیاسی باعث شده همیشه نبردهای بارسلونا و رئال مادرید که به ال کلاسیکو معروف شده، ملتهب و پرهیجان و گاهی، خشن باشد.
اولین حضور رسمی تیم ملی فوتبال اسپانیا در بازی های المپیک 1920 در آنت ورپ ثبت شد. آنها در نهایت به مدال نقره رسیدند. آنها نتوانستند در جام جهانی 1930 حاضر باشند اما در جام جهانی 1934، اسپانیا از سد برزیل گذشت و در یک چهارم نهایی به مصاف ایتالیای میزبان رفت. بازی مساوی شد و در بازی تکراری، لاروخا 1-0 مغلوب شد.
شروع جنگ داخلی در اسپانیا در سال 1936 باعث شد آنها نتوانند در جام جهانی 1938 حاضر شوند. تاثیرات جنگ جهانی دوم هم باعث شد لا روخا تا جام جهانی 1950 نتواند در تورنمنت های فوتبالی حاضر شود. در سال 1950 و در برزیل، اسپانیا شروع خیلی خوبی داشت ولی در مرحله بعدی، چهارم شد و نتوانست به راهش ادامه دهد. آنها در جام جهانی 1954 و 1958 غایب بودند.
سانتیاگو برنابئو یسته از سال 1943 تا زمان مرگش (1978) رئیس باشگاه رئال مادرید بود. او باشگاه را متحول کرد و بر توانایی های فنی در بخش های مختلف اعتقاد داشت. درضمن او یکی از بزرگ ترین و زیباترین استادیوم های اروپا را ساخت که هنوز هم نامش را یدک می کشد. برنابئو بهترین استعدادهای فوتبال را از سراسر جهان جذب می کرد: دی استفانو، کوپا و پوشکاش. گفتنی است برنابئو جزو کسانی بود که تلاش کرد تورنمنتی بین المللی در اروپا برگزار شود و باشگاه های اروپایی را به چالش بکشاند. چیزی که در زمانه ما به لیگ قهرمانان اروپا تبدیل شده است. رئال مادرید هم قدر نوآوری های رئیسش را دانست و با قهرمانی در لالیگا و جام باشگاه های اروپا به یکی از موفق ترین باشگاه های جهان تبدیل شد. بارسلونا هم در رقابت با رئال، روز به روز پیشرفت می کرد.
تیم ملی اسپانیا، میوه های این پیشرفت را در سال 1960 و در جام ملت های اروپا چید. آنها لهستان را شکست دادند و در بازی با شوروی با نتیجه مساوی متوقف شدند. ژنرال فرانکو دخالت کرد و روابط سیاسی دیرینه دو کشور باعث شد اسپانیا از ادامه مسابقات کناره گیری کند. اسپانیا به جام جهانی 1962 صعود کرد و دی استفانو، ستاره رئال مادرید، بار تیم ملی اسپانیا را به دوش می کشید. ولی یک مصدومیت بی موقع مانع از این شد که او به جام جهانی برود. این مصدومیت انقدر شدید بود که دوران فوتبال او را به پایان رساند. اسپانیا با برزیل همگروه بود و دو گل دیرهنگام از آنها، لاروخا را خیلی زود به خانه فرستاد.
یورو 1964 محل درخشش اسپانیا بود. آنها به جمع 4تیم پایانی رسیدند. رقابت های نهایی در خاک اسپانیا برگزار شد (با تصمیم یوفا). قرمزپوشان، مجارستان را شکست دادند و در فینال برابر شوروی قرار گرفتند. این بار ژنرال فرانکو دخالتی نکرد و بازی برگزار شد. اسپانیا 2-1 پیروز شد و برای اولین بار جام قهرمانی را در آغوش کشید. البته باید این نکته را هم افزود که اسپانیا تا حدی این موفقیت را مدیون دوراندیشی و جاه طلبی رئیس باشگاه رئال مادرید بود. بازی فینال در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو برگزار شد و فرانکو از تماشای موفقیت تیم کشورش و خوشحالی مردم، سرمست و مغرور بود.
در مقدماتی جام جهانی 1966 اسپانیا با سوریه و جمهوری ایرلند همگروه شد. عجیب بود که فیفا تیمی از خاور میانه را در کنار تیم های اروپایی قرار داده بود. سوری ها اعلام کردند در این مسابقات حضور نخواهند داشت. کشورهای آفریقایی این مسابقات را به خاطر بی عدالتی در سهمیه بندی فیفا بایکوت کرده بودند و سوریه هم از کشورهای آفریقایی حمایت کرد. در آن دوران هنوز از تفاضل گل به عنوان فاکتوری برای تعیین تیم برتر استفاده نمیشد. بنابراین اسپانیا و ایرلند که هم امتیاز بودند در پاریس یک بازی پلی آف برگزار کردند. اسپانیا پیروز شد و به جام جهانی 1966 راه یافت. اما آنها با تیم های قدرتمند آرژانتین و آلمان غربی همگروه شدند.
ژرمن ها تیم قدرتمند و بااستعدادی در اختیار داشتند. بکن باوئر ستاره آنها بود. آرژانتین هم تیم خشنی بود. آرژانتین به همراه آلمان غربی از این گروه صعود کرد و برای اسپانیا، داستان سال 1934 تکرار شد. در سال 1966 رئال مادرید قهرمان جام باشگاه های اروپا شد. البته فوتبال باشگاهی در کشورهای اروپایی رو به رشد بود و باشگاه های اروپایی کم کم قوی تر از قبل در صحنه اروپا ظاهر شدند. بعد از رئال، باشگاه هایی از ایتالیا، آلمان، هلند و انگلیس بر فوتبال باشگاهی در اروپا حکمرانی کردند.
تیم ملی اسپانیا در دوران رکود بود و آنها تا سال 1978 نتوانستند در هیچ تورنمنت فوتبالی مهمی حضور پیدا کنند. البته در جام جهانی 1978 آرژانتین هم داستان لاروخا کوتاه بود. آنها در دور گروهی حذف شدند. همین ماجرا در یورو 1980 هم تکرار شد. در جام جهانی 1982، اسپانیا میزبان بود. این یک برتری بزرگ برای لاروخا بود ولی آنها نتوانستند از این فرصت استفاده کنند. آنها در همان بازی اول 1-1 برابر هندوراس متوقف شدند. یک پیروزی برابر یوگسلاوی و شکست برابر ایرلند شمالی، میزبان را به مرحله بعد رساند. آنها با انگلیس و آلمان غربی روبرو شدند و نتوانستند بیشتر از این جلو بروند. ژرمن ها به مرحله بعد رفتند و قرمزپوشان در خاک کشورشان ناکام ماندند.
در آخرین بازی مقدماتی یورو 1984، اسپانیا در خانه به مصاف مالت رفت. لاروخا باید با 11گل در این بازی پیروز میشد تا جواز صعود به رقابت های یورو را به دست آورد. آنها 12-1 برنده شدند! البته هیچ وقت هیچ مدرکی در مورد وجود شبهه در این بازی جالب منتشر نشد. باید گفت مالت دفاع خیلی ضعیفی داشت. فرانسه میزبان یورو بود و قرمزپوشان این بار نمایش خوبی داشتند. آنها در گروه شان صدرنشین شدند و آلمان غربی را هم از پیش رو برداشتند. در نیمه نهایی، دانمارک رقیب اسپانیا بود. ضربات پنالتی حکم به فینالیست شدن لاروخا داد. در فینال، فرانسه میزبان با میشل پلاتینی منتظر اسپانیا بود. خروس ها 2-0 برنده شدند و جام قهرمانی در فرانسه ماند. مردم اسپانیا امیدوار بودند این عملکرد عالی، سرآغاز دوران تازه ای در فوتبال این کشور باشد.
در جام جهانی 1986 مکزیک، اسپانیا به راحتی از مرحله گروهی صعود کرد. آنها در مرحله حذفی، 5-1 دانمارک را در هم کوبیدند. اسپانیا و بلژیک در بازی یک چهارم نهایی به نتیجه مساوی رسیدند و در ضربات پنالتی، اسپانیا حذف شد. متاسفانه رشد و پیشرفت آنها ادامه نداشت. در یورو 1988، اسپانیا با شکست برابر ایتالیا و آلمان غربی به خانه برگشت. در جام جهانی 1990 ایتالیا هم لاروخا از گروهش صعود کرد اما به دست یوگسلاوی حذف شد. در مقدماتی یورو 1992، اسپانیا تمام بازی های خارج از خانه اش را با شکست به پایان رساند. بازی آخر آنها برابر آلبانی بود و چون هر دو تیم حذف شده بودند، در زمین بازی حاضر نشدند.
در المپیک 1992، تیم های فوتبال باید برای اولین بار با بازیکنان زیر 23سال شرکت می کردند. اسپانیا میزبان رقابت ها بود و در نهایت به مدال طلای رشته فوتبال رسید. این موفقیت نشان می داد ریشه های فوتبال در این کشور سالم است و این جوانان می توانند در آینده برای تیم ملی اسپانیا موفقیت به ارمغان بیاورند.
