طرفداری- ورلد ساکر، مجله معتبری که به تمامی ابعاد فوتبال می‌‌پردازد، با کارشناسان جدید خود می‌‌تواند خیلی از بحث‌های فوتبالی را حل کند. قبل از شروع هزاره جدید این مجله از کارشناسان خود پرسید بهترین بازیکن قرن بیستم را معرفی کنند و نوشت:" ما در ورلد ساکر خوانندگان این مجله را به اندازه کارشناسان فوتبال در این موضوع صاحب نظر می‌‌دانیم."
اکثر بازیکنانی که بین ۱۰ نفر اول مهاجمان مختلف بودند اما آنها بیشتر نقطه اصلی تیم خود را تشکیل میدادند به جای اینکه تنها یک گلزن ساده باشند. در جایگاه ششم و هفتم آن نظرسنجی دو مهاجمی حضور داشتند که در باشگاه‌های خود هم تیمی بودند. آنها ۶ فصل در کنار هم در رئال مادرید بازی کردند. آلفردو دی استفانو و فرانس پوشکاش این دو مهاجم بودند که فاصله سنی آنها تنها ۹ ماه بود. دو مهاجمی که در همپتون پارک گلاسکو در سال ۱۹۶۰ کل استعداد خود را در فینال اروپا به اجرا گذاشتند.
آن دوران قبل از شروع پوشش جهانی فوتبال اروپا بود. اکثر هواداران فوتبال در انگلستان احتمالا خواهند گفت که زوج این دو بازیکن بهترین مهاجمان اروپا بودند. البته اگر در جهان نباشند. افراد کمی از آنها توانستند جدا از چند کلیپ فوتبالی در تلویزیون بازی آنها را کامل تماشا کنند.
مجلاتی نظیر Football Monthly وTopical Times تنها افتخارات آنها را ذکر می‌‌کردند و گاهی از آنها عکس‌های رنگی منتشر می‌‌کردند و جوانان شاید از میچستر روورز اطلاعات بیشتری داشتند تا آنها اما این دوران قرار بود که تغییر کند.
برای خیلی از هواداران فوتبال، تماشای اولین فینال اروپایی که از تلویزیون دیدند احتمالا همیشه در ذهن آنها حک شود. ۱۸ می ۱۹۶۰ در گلاسکو، دی استفانو و پوشکاش قرار بود اولین فینال اروپایی که از تلویزیون پخش می‌‌شود را بازی کنند.
بی بی سی حتی حاضر بود یکی جنجالی‌ترین برنامه‌های خود که با مجریگری ال کوران انجام می‌‌شد را کنار بگذارد تا در کنداکتور خود جا را برای این بازی باز کند. کنت ولستنهالم، گزارشگر بازی در وصف بازی گفت:" ال کوران ادعا می‌‌کند که خیلی چیز‌ها می‌‌داند اما او نمی‌‌داند که امشب در تلویزیون برنامه‌ای ندارد."
در سال ۱۹۶۰، اتحادیه پخش کنندگان تلویزیونی اروپا به تکنولوژی لازم برای پخش بازی‌های فوتبال رسید. آنها مراسم یورو ویژن سال ۱۹۵۶ را با موفقیت پخش کردند و پس از آن تلاش کردند مسابقات ورزشی را هم به آن اضافه کنند. پس از این تصمیم، بریتانیا و ۱۲ کشور دیگر قرار بود یک فینال اروپایی را به عنوان هدیه از تلویزیون خود دریافت کنند.
۱۲۷ هزار نفر در استادیوم حضور داشتند تا بازی آینتراخت فرانکفورت را مقابل رئال مادرید تماشا کنند. مادریدی که ۴ فینال متوالی را برده بود. تیم آلمان غربی از سد قهرمان اسکاتلند یعنی رنجرز گذشته بود و در دو بازی ۱۲ گل به ثمر رسانده بود. رئال مادرید باید برای بردن آنها در بالاترین سطح بازی خودشان می‌‌بودند.
در طول ۹۰ دقیقه بازی، مشتاقان فوتبال به یک ضیافت زیبا از توانایی بازیکنان رئال دعوت شده بودند که با گلی‌های الهام بخش دی استفانو و پوشکاش همراه بود. پس از ۱۸ دقیقه، آینتراخت فرانکفورت جلو افتاد و حتی نزدیک بود اختلاف را به دو برساند که توپ به تیر خورد. غول اسپانیایی دست و پای خود را گم کرده بود. پس از آن، دی استفانو گرفتن کل بازی در مشت خود را شروع کرد. در دقیقه ۲۷ سانتر هم تیمی خود را تک ضرب به گل تبدیل کرد و قبل از اتمام نیمه هم به گل دوم رسید. حالا نوبت پوشکاش بود که از یک زاویه بسیار دشوار رئال را به گل سوم برساند.
قبل از رسیدن به دقیقه ۶۰، پوشکاش از نقطه پنالتی باز هم گلزنی کرد و ۵ دقیقه بعد هتریکش را تکمیل کرد. سانتر را پاکو خنتو افسانه‌ای فرستاد. رئال مادرید هنوز پا را از روی گاز بر نداشته بود و در دقیقه ۷۰ پوشکاش با یک شوت غیر قابل مهار با پای چپ معروف خود تیم را ۶-۱ جلو انداخت. آینتراخت فرانکفورت باز هم گلزنی کرد اما دی استفانو با پاس پوشکاش آلمانی هارو کاملا تحقیر کرد. آلمان‌ها یک گل دیگر زدند اما مشخص بود که رئال باز هم قهرمان اروپا خواهد شد.
ماتادور‌های اسپانیایی آینتراخت فرانکفورت را له کردند و نتیجه ۷-۳ معروف‌ترین فینال اروپایی است. خیلی از گزارشگران این بازی را بهترین فینال اروپا می‌دانند. این بازی همان دیداری بود که چشمان هواداران انگلیسی را به تیم‌های اروپایی باز کرد. وقتی بازی به اتمام رسید دی استفانو هتریک کرده بود اما بازی او تحت الشعاع پوشکاش قرار گرفته بود که ۴ گل به ثمر رسانده بود. پوشکاش تنها بازیکنی است که در یک فینال ۴ گل به ثمر می‌‌رساند. روزنامه تایمز در مورد این بازی نوشت:" یک فینال اروپایی با بالاترین نبوغ هنری. یک بازی تهاجمی فوق العاده که همراه با گل‌های بی نظیری بود. ورلد ساکر در سال ۲۰۰۷ این بازی را جز ۳ بازی برتر تاریخ قرار داد.
رکورد‌های گلزنی پوشکاش و دی استفانو در تاریخ هنوز ماندگار است. آنها با هم ۷ گل به یکی از قدرت‌مند ترین تیم‌های اروپا زدند. هیچ زوج دیگری از این نظر به آنها نزدیک نشده ا‌ند و جالب تر اینکه آنها این کار را در نزدیکی ۳۳ سالگی انجام دادند.
به شکل عجیبی، پوشکاش قبل از بازی در مرکز جنجال‌ها بود و حتی این بازی نزدیک بود لغو شود. پس از آنکه مجارستان به شکل غیر قابل باوری فینال ۱۹۵۴ را به آلمان غربی باخت. آنها آلمان غربی را د مرحله گروهی ۸-۳ شکست داده بودند. پوشکاش پس از بازی به فرانس فوتبال گفته بود که حریف آنها قبل از بازی دوپینگ کرده است و سند او هم برای این حرف این بود که یکی از بازیکنان آلمان غربی پس از فینال یرقان گرفته است. او بعد‌ها کمی حرفش را عوض کرد اما مسولان آلمانی چنان عصبانی بودند که دستور داده بودند هیچ تیم آلمانی روبرو پوشکاش حاضر نشود. این مهاجم مجبور بود یک نامه رسمی منتشر کند و آلمان را از اتهامش مبرا دارد و در آخر از ملت آلمان غربی عذر خواهی کند.
آن نتیجه به این معنی بود که رئال مادرید ۵ سال پشت سر هم قهرمان اروپا شده است. با این حال، این اولین باری بود که دی استفانو و پوشکاش در فینال اروپایی با هم بازی می‌‌کردند و فینال قبلی به خاطر مصدومیت یکی از آنها بدون این زوج برگزار شد. این آخرین باری بود که آنها پشت سر هم قهرمان اروپا می‌‌شدند اما تاثیر آنها بر روی ذهن مخاطبان بریتانیایی فوق العاده بزرگ بود.
رئال مادرید در فینال ۱۹۶۲ به همسایه خود یعنی بنفیکا باخت اما نکته شگفت انگیز در آن بازی این است که پوشکاش در سن ۳۵ سالگی در فینال اروپا باز هم هتریک کرد.
آلفردو دی استفانو در بوینس آیرس به دنیا آمد. افسانه‌ها می‌‌گویند او قدرت بدنی بی نظیر خود را با دویدن در خیابان‌های این شهر کسب کرد و در ریور پلاته شروع به بازی حرفه‌ای کرد. او یک فصل به هوراکان قرض داده شد که در آنجا به لقب " تیر بور" رسید. در آن دوران به خاطر اعتصاب بازیکنان فوتبال آرژنتین فلج شده بود و دی استفانو از این موقعیت استفاده و کشورش را ترک کرد. تورینو به خاطر سانحه هوایی خیلی از بازیکنان خود را از دست داده بود و حالا می‌‌خواست تیمش را در سال ۱۹۴۹ حول دی استفانو بنا کند اما مثل خیلی از ستاره‌های آمریکایی جنوبی، دی استفانو به میلینوریس بوگوتایی رفت که در آن زمان کلمبیا از فیفا خارج شده بود و قوانین این سازمان گریبان گیر آنها نبود. بازیکنان انگلیسی نظیر نیل فرنکلین هم پیشنهادات مالی وسوسه کننده این تیم را قبول کردند. دی استفانو مهاجم معروفی بود که در ۱۱۰ بازی ۱۰۰ گل به ثمر رسانده بود.
در سال ۱۹۵۲، میلینوریس به اسپانیا رفت و رئال مادرید را ۴-۲ شکست داد. سانتیاگو برنابئو که آن زمان رئیس باشگاه بود سریعا برای دی استفانو اقدام کرد. این بازی البته چشمان تیم‌های دیگر اسپانیایی را هم گرفته بود از جمله بارسلونا که باعث یک جنگ داخلی ورزشی شد. وقتی شرایط پیچیده شد، بارسلونا تصور می‌‌کرد که کار انتقال دی استفانو را به اتمام رسانده است زیرا با باشگاه ریور پلاته به توافق رسیده بود. رئال مادرید هم همین تصور را داشت زیرا با باشگاه کلمبیایی به توافق رسیده بود. مقامات اسپانیایی پیشنهاد مسخره‌ای را منتشر کردند که دی استفاده برای هر کدام از این باشگاه‌ها یک فصل بازی کند.
به شکل عجیبی، او در ۶ بازی اولش برای رئال مادرید گلزنی نکرد و عملکرد متوسطی داشت و بارسلونا تصمیم به منصرف شدن از حضور او در تیم خود گرفت. این تصمیم، چیزی بود که آنها تا آخر عمر حسرتش را خواهند خورد. دی استفانو بعد‌ها در یک بازی به بارسلونا ۴ گل زد. گرچه این مساله هیچگاه اثبات نشد اما خیلی‌‌ها می‌‌گویند که ژنرال فرانکو پشت این قرارداد بوده است.
دی استفانو در ۴ فصل از ۵ فصل آینده آقای گل شد و در تمام فینال‌های رئال بین سال‌های ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ گلزنی کرد. هیچ بازیکنی در طول تاریخ در ۵ فینال متوالی گلی نزده است. او در ۳۹۰ بازی برای مادرید، ۳۰۸ گل زد که در ۶۲ بازی اروپایی ۵۴ گل زده بود.
از نظر بازی، او شخصیتی خودخواه و مغرور داشت که به عنوان مهاجم به عقب هم می‌‌آمد و بسیار موثر بود. برایان گلانویل می‌‌گوید:" قدرت، فیزیک و سرعت عوض کردن جریان بازی دی استفانو روی توپ فوق العاده بود". بابی چارلتون هم می‌‌گوید هیچکس کامل تر از دی استفانو نیست.
آلفردو قلب و جان رئال مادرید شده بود. او رهبر بود و بازیکنان نوازنده ارکستر او. دی استفانو یک دید شخصی به سبک توتال فوتبال داشت خیلی زمان پیش تر از ابداع آن. او روزگاری گفته بود:" اگر یک مهاجم برای کمک به فول بک یا یکی از هم تیمی‌هایش به عقب بیاید، از نظر من هیچ کار اشتباهی نکرده است". علاوه بر گلزنی، او گل‌های زیادی هم برای هم تیمی‌هایش ساخت.
رئال در دو فصل اول دی استفانو قهرمان لالیگا شد و آن را در سال ۵۷ هم تکرار کرد اما از سال ۵۵ باشگاه خود را کم کم به عنوان بهترین تیم اروپا شناخت مخصوصا با تملک کامل جام باشگاه‌های اروپا. در طول ۳ سال، دی استفانو با دیدی برزیلی، کوپا فرانسوی و پوشکاش مجارستانی زوج تشکیل داد و با همه آنها موفق بود اما هیچکدام به خوبی همکاری با پوشکاش نبود.
پوشکاش در ۲ آوریل ۱۹۲۷ در بوداپست به دنیا آمد. او عضو آن مجارستان افسانه‌ای بود که انگلستان را در ومبلی در سال ۱۹۵۳ با نتیجه ۶-۳ تحقیر کردند و فینال جام جهانی را هم با اختلاف بسیار کم به آلمان غربی واگذار کردند. پوشکاش همراه با تیم ارتش برای بازی با بیلبائو به اسپانیا رفت اما به خاطر جنگ داخلی مجارستان، او و هم تیمی‌هایش تصمیم گرفتند به آنجا باز نگردند و فیفا هم اسم او را در لیست سیاه گذاشت و به قول معروف او را قرنطینه کرد.
سانتیاگو برنابئو برای خرید پوشکاش بسیار تلاش کرد و باید گفت دید او در دهه ۵۰ یک دید کهکشانی بود که زوج پوشکاش و دی استفانو قلب این کهکشان بودند. در آن زمان کوپا به فرانسه بازگشته بود. با وجود مخالفت اعضای دیگر هیأت مدیره، سانتیاگو برنابئو او را در ابتدای فصل ۵۸/۵۹ خرید و یوفا و فیفا را با وجود واسطه‌ها راضی کرد که محرومیتش لغو شود. خود پوشکاش آنچنان میلی به بازی کردن نداشت می‌‌گفت که بیش از اندازه برای بازی چاق شده است.
پوشکاش در آن زمان ۳۱ ساله بود و ۱۸ کیلو اضافه وزن داشت که شکم او کاملا در تصویر مشخص بود. به مربی رئال مادرید از طرف باشگاه دستور داده شده بود که او را به مرز آمادگئ برساند. با این حال، استعداد او در گلزنی از بین نرفته بود. هم تیمی‌های او در تمرینات شگفت زده بودند که او با آن شرایط می‌‌توانست از فاصله ۱۰ یاردی ۱۰ بار توپ را به تیرک دروازه بزند آن هم با پای چپ معروفش.
او در باغش، حلقه‌های پلاستیکی با سایز‌های مختلف ساخته بود و ساعت‌ها برای فرستادن توپ به درون آنجا تمرین می‌‌کرد. تیم‌های اروپایی زیادی برای خرید او نشان میدادند ولی از نظر رژیم فرانکو، آمدن یک سوپر استار کمونیست به اسپانیا یک نوع کودتای پروپاگاندا بود.
پوشکاش ثابت کرد که برای دی استفانو زوجی کامل است اما مهمتر از همه این مسائل او حاضر بود که قبول کند هم تیمیش ستاره تیم باشد. در بازی آخر اولین فصل این دو در کنار هم، در آخرین بازی لالیگا هر دو به یک میزان گلزنی کرده بودند. پوشکاش دروازه بان را دریبل زد اما به جای گلزنی، توپ را مقابل زوج خود قرار داد و دی استفانو دروازه خالی را باز کرد. دی استفانو زوج محبوب خود را یافته بود.
پوشکاش رئال مادرید در ۲۶۰ بازی ۲۴۰ گل زد که از بین آنها ۳۵ گل در اروپا به ثمر رسید آن هم در تنها ۳۹ بازی. او در لالیگا در ۴ فصل آقای گل شد. این امر ابدا برای یک بازیکن چاق با شکمی آبجویی بد نبود( شکل خاصی از چربی در شکم که در کشور‌های اروپای به بیر بلی یا همان شکم آبجویی معروف است).
پوشکاش گلزنی تمام عیار بود. او هیچگاه برای گرفتن توپ به عقب نمی‌‌آمد کاری که دی استفانو همیشه انجام می‌‌داد. این مساله به این دلیل بود که او پذیرفته بود بازیکنان تهاجمی همیشه ستاره اول تیم هستند و او هم در این کار مصمم بود. او فهمیده بود که در رئال مادرید، دی استفانو همواره در رئال مادرید مرد اول است و این درس را کوپا و دیدی هم به خوبی فهمیده بودند.
همکاری آنها ۶ فصل طول کشید که از سال ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۴ بود. آنها در آخرین فینال اروپایی روی هم ۷۰ سال سن داشتند و ۳-۱ بازی را به اینتر باختند. در آخر آن فصل، دی استفانو به اسپانیول رفت. شروع همکاری آنها زمانی رخ داد که هر دو آنها در ۳۰ سالگی خود بودند با این حال ۴ بار قهرمان لالیگا، یک بار قهرمان کوپا دل ری و ۳ بار فینالیست اروپا شدند که تنها یک بار این زوج در کنار هم به قهرمانی رسیدند. این امر احتمالا آنها را به موفق‌ترین زوج گلزنی در فوتبال تبدیل می‌‌کند. به نظر می‌‌رسد که خوانندگان مجله ورلد ساکر می‌‌دانستند که به چه کسانی رای می‌‌دهند.
