و شماره ی 17 برای یوونتوس گل می زندو شماره ی 17 برای یوونتوس گل می زند : داوید ترزگه ! جمله ای آشنا برای تک تک هواداران یوونتوس ، جمله ای که 171 بار از بلندگوی ورزشگاه های مختلف و به زبان های متفاوت در طول 10 سال عضویت «ترزگل» در یوونتوس به گوش رسید ، تعداد دفعاتی که ترزگه ی افسانه ای برای یوونتوس گلزنی کرد ، یک آمار غول آسا ، میانگین یک گل در هر دو بازی .
شاید این برای توضیح آن که عمق نشان ترزگه ، در تاریخ پر فراز و نشیب یوونتوس چقدر عمیق است ، می تواند کافی باشد ، اما بدون شک این خیلی بی رحمانه خواهد بود که احساساتی را که او در طی یک دهه حضورش در یوونتوس به ما داد ، در آمار خلاصه کنیم .
پادشاه دیوید ، کبرا ، ترزگه و... القابی بود که هوادارن یوونتوس در مدت حضورش در تورین به او دادند . « وقتی که ترزگه بازی می کند ، گل می زند! » شعاری که هواداران یوونتوس هر هفته برای او در ورزشگاه می خواندند ، شاید بهترین توصیف برای سبک بازی فوتبال او اینگونه باشد : فقط کافی است توپ را به او بدهید و او به شما گل می دهد ! با هر روشی که فکر کنید ، لیست بلندبالایی از گلزنی های او که سبب شد او را به عنوان بهترین گلزن خارجی باشگاه بشناسیم ، این را به ما می گوید ، با سر ، با پای راست ، با پای چپ ، با یک حرکت آکروباتیک و یا یک ضربه غیر قابل پیش بینی .
قهرمان جام جهانی 1998 در کشور فرانسه ، سال 2000 راهی یوونتوس شد تا پیراهن سیاه سفید و پرافتخار بیانکونری را بر تن کند ، آن هم در تابستان سالی که با به ثمر رساندن گل طلایی در دیدار فینال مسابقات یورو 2000 بین دو تیم فرانسه و ایتالیا ، خود را در سطح ملی به اثبات رسانده بود .
هواداران یوونتوس اما برای بخشیدن او به خاطر ناکام گذاشتن آن ها در رسیدن به قهرمانی در آن فینال به زمان چندان زیادی نیاز نداشتند . ترزگل در اولین فصل حضورش در یوونتوس ، در حالی که اکثر اوقات کار را از روی نیمکت آغاز می کرد ، در 32 بازی موفق به ثمر رساندن 15 گل شد ، یک شروع فوق العاده برای به دست آوردن اعتماد کادرفنی و هواداران ، اعتمادی که به باشگاه اطمینان داد که می تواند برای مدتی بسیار طولانی روی مهاجم بلند قامت تیم ملی فرانسه حساب باز کند . اعتمادی که در کوتاه ترین زمان ممکن جواب داد . دیوید بلافاصله اعتماد یوونتوس را با به ثمر رساندن 24 گل در فصل بعد و به دست آوردن عنوان آقای گلی مسابقات سری آ ، پاسخ داد . عنوان آقای گلی که در بازی پایانی فصل مقابل اینترمیلان به دست آورد...
بله ، ترزگه در سال 2006 تصمیم گرفت حتی در یک دسته ی پایین تر نیز برای یوونتوس توپ بزند . سقوطی غیرقابل باور به سری بی که با فداکاری های غیرقابل باورتر جیجی بوفون ، مائورو کامورانزی ، پاول ندود ، الکس دل پیرو و داوید ترزگه همراه بود ، هر کدام روش خاصی را برای بازگرداندن یوونتوس به جایگاه اصلی اش داشتند و روش برترین گلزن خارجی تاریخ باشگاه یوونتوس تنها یک چیز بود : گلزنی .
درست در فصلی که به نظر می رسید رابطه ی ترزگه با یوونتوس رو به پایان است . اما باید حضور او در یوونتوس همچنان ادامه می داشت ، چرا که ترزگل افسانه ای هنوز چیزهایی زیادی برای در اختیار گذاشتن بانوی پیر خود داشت .
پس از این هرچند مصدومیت ها و بدشانسی های پی در پی ، حضور او را در پیراهن یوونتوس کمتر کرد ، اما این ها هم حتی نتوانستند مانع گلزنی های ترزگل شوند ، میانگین گلزنی های دیوید همچنان ثابت ماند .
با پاسپورتی فرانسوی ، اما اصلیتی آرژانتینی ، ترزگه هرچند همیشه به یک زبان سخن گفته است : زبان گل ها ! گل هایی که برای او همه چیزند . این را می توانید در پس لبخدی که بعد از هر بار گلزنی روی چهره اش نمایان می شود ، ببینید . چشم های ترزگه ، پس از 10 سال ، باید در ورزشگاه های دیگری به دنبال مادر بئاتریس می بود . مادر بئاتریسی که در حال پخش کردن کاغذ رنگی پس از هربار گلزنی پسرش در زمین است . شاید اکنون ترزگه باید مادرش را در ورزشگاه های دیگری جست و جو کند ، اما نام و یاد او تا ابد در تاریخ پر افتخار یوونتوس باقی خواهد ماند .
مطلب از :
http://www.juventus.ir/persian/
