طرفداری- شباهت رونالدو و روماریو از حد تصور بیشتر است. مشخص است که ۱۰۰% مانند هم نبودند. سبک آنها برای مثال بیشتر از این نمی‌‌توانست متفاوت باشد. رونالدو همانطور که منیک میلر از گاردین می‌‌گوید:" یک قدرت طبیعی بود. یک لجاجت در ندادن توپ به مدافعین داشت که شما به آن حسودی می‌‌کردید. روماریو اما بیشتر بر استارت‌های سریع تکیه می‌‌کرد و ضربات نوک پایی که شدیدا با دقت بود."
با این حال، تراژدی دوران آنها، راه‌هایی را به ما نشان می‌‌دهد که در انتهای این ورزش به هم می‌‌رسند. هر دو آنها این نکته را به وضوح نشان دادند.
در دنیایی دیگر یا زمانی دیگر شاید هر دو آنها به معنای واقعی کلمه خاص بودند. بدون وانمود کردن، آنها توانایی ساختن داستان‌هایی از موفقیت داشتند که فقط خودشان قادر به این کار بودند. با این حال، به عنوان کسی که افتخار دیدن بازی‌های آنها را داشتم باید بگویم که در رنگ‌های زرد و سبز و آبی کشورشان، آنها چنان همدیگر را پیدا می‌‌کردند که یکی از زهر دار‌ترین زوج‌های فوتبال را تشکیل دادند.
با اینکه دوران این دو در کنار هم به شکل اعصاب خرد کنی کوتاه بود، جا عوض کردن آنها در باشگاه‌ها مانند کشتی‌‌های بود که شب‌ها در ساحل از کنار هم می‌‌گذرند. آنها بدون آنکه به آن فکر کرده باشند، هیچگاه در یک باشگاه با هم هم تیمی نشدند. همکاری آنها در برزیل هم احتمالا به خاطر دست سرنوشت بود. همکاری آنها کوتاه اما به شکل باور نکردنی فوق العاده بود.
در سال‌های اول بازی، رونالدو لوئیز نازاریو دلیما و روماریو دسوزا فریا، به معنی واقعی کلمه، ضرب المثل "خدا گر ز حکمت ببند دری، ز رحمت گشاید در دیگری" بودند. یا بهتر بگوییم:" خدا گر یک برزیلی را از باشگاه خارج کند، ز رحمت یک برزیلی دیگر را به باشگاه خواهد آورد". حداقل در دو باشگاه اول این دو، این ضرب المثل مصداق دارد.
پس از دو بار قهرمانی در لیگ به همراه واسکو دو گاما، روماریو در ۲۲ سالگی قهرمان المپیک شد و کشورش را برای موفقیت در اروپا ترک کرد و به PSV پیوست. جایی که از ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۳ آنجا بود. به همین شکل، رونالدو از کروزیرو به آرامی جای روماریو را گرفت و به هلند رفت و به خوبی هم توسط هواداران PSV ستایش می‌‌شد.
پس از ۲ فصل فوق العاده در هلند، رونالدو به زودی عشق هواداران بارسلونا را هم به دست آورد بدون آنکه بخواهد زمانی برای آشنایی هدر دهد. زمانی که رونالدو با یک رکورد نقل و انتقالات به بارسلونا آمد، روماریو ۲ فصل در بارسلونا بازی کرده بود و حالا به برزیل باز می‌‌گشت.
وقتی رونالدو با موفقیت از هلند به بارسلونا می‌‌آمد، به محض ورود با رفتن روماریو روبرو شد. این اتفاق اصلا تعمدی نبود و رونالدو با اینکه از روماریو برای رفتن به هلند مشورت گرفته بود اما هیچگاه قصد پر کردن جای روماریو را نداشت. با این حال، یاد آوری آن دوران شاید در ما یک غم ایجاد کند که اگر این زوج می‌‌توانستند در یک باشگاه باشند چه می‌‌شد. اگر در کنار هم می‌‌ماندند، می‌‌توانستند در سطح باشگاهی هم قدرتی بی نظیر بسازند.
با اینکه فوتبال باشگاهی نتوانست آنها را در کنار هم قرار داد، بازی‌های ملی با وجود کوتاه بودن آن، اما آنها را به هم رساند. آنها صحنه‌های بی نظیری در کنار هم به وجود آوردند.
در سال ۱۹۹۴. دنیا تازه با رونالدو آشنا شده بود و این آشنایی به او دعوت به تیم ملی را هدیه کرد. با اینکه رونالدو نتوانست بازی کند اما او بلیط ردیف اول برای تماشای نمایش روماریو در آمریکا را به دست آورد. جایی که همکاری برزیلی‌ها مهمترین جام فوتبالی را به برزیل داد.
در بازی اول برابر روسیه، روماریو دو گل زد و تیم با همان دو گل و بدون دریافت گل بازی را به پایان رساند. در بازی بعدی و برد ۳-۰ برابر کامرون، روماریو باز هم دو گل زد. مقابل سوئد، بازی ۱-۱ شد اما باز هم روماریو گل زد. آن گل برای صدر نشینی حیاتی بود. گل ببتو به آمریکا، برزیل را به بازی با هلند فرستاد. روماریو در آن بازی دراماتیک که ۳-۲ شد، باز هم گل اول را زد. در نیمه نهائی، برزیل باز هم با سوئد بازی کرد و با تک گل روماریو به فینال رفت.
۹۴ هزار هوادار حاضر در رز بول، برزیل را تماشا می‌‌کردند که برای چهارمین بار قهرمان جهان شد. در پنالتی‌ها برزیل ۳ بار و ایتالیا تنها ۲ بار گلزنی کردند. تعجبی نداشت که به خاطر نمایش‌های قهرمانانه روماریو، او توپ طلا و بهترین بازیکن تورنمنت را برد. کارلوس آلبرتو پریرا، مربی برزیل روماریو را قاتلی در محوطه جریمه خوانده بود. رونالدو که تنها شاهد نمایش‌های روماریو بود بعد‌ها در موردش گفته بود:" با بازیکنان فوق العاده‌ای بازی کردم که او یکی از آنها بود. با زیکو بازی نکردم اما فکر می‌‌کنم روماریو، موثرترین بازیکن برزیل بود. هم گلزن فوق العاده‌ای بود و هم یک فرصت طلب بی نظیر. از او چیز‌های زیادی یاد گرفتم."
زوج " Ro- Ro " رونمایی شد. در عربستان و در سال ۱۹۹۷. جام کنفدراسیون‌ها میزبان سلسائو بود و آنها آنقدر خوب بودند که برزیلی‌ها التماس می‌‌کردند که بازی این زوج را بیشتر ببینند. آنها چک را با گل‌های روماریو و رونالدو بردند تا در فینال بهترین بازی جام را به نمایش بگذارند. در فینال، برزیل گرم شده بود یا بهتر است بگوییم رونالدو و روماریو گرم شده بودند. شبی پر از نمایش‌های هنری. تنها ۱۵ دقیقه از بازی گذشته بود که دنیلسون به محوطه جریمه استرالیا رسید، و توپ را از سمت راست به مرکز محوطه جریمه فرستاد و رونالدو صبورانه منتظر توپ بود. ۱۲ دقیقه بعد، رونالدو گل‌هایش را دو برابر کرد.
جونینیو در حرکتی عجیب، به وسط دفاع استرالیا زد و منتظر اشتباه حریف بود که همان اتفاق هم افتاد. مدافعین کند بودند و رونالدو سریع. رونالدو بین زوج دفاعی حرکت کرد و توپ را به گوشه دروازه فرستاد.
پس از آن نوبت روماریو بود که دو گل بزند. قبل از اتمام نیمه، مارک بوسنیچ، راهی جز تماشای روماریو نداشت. سانتر کافو، روی سینه روماریو نشست و او یک والی نصفه نیمه زد و بازی ۳-۰ شد. تنها ۸ دقیقه بعد از شروع نیمه دوم باز هم کافو توپ را به محوطه جریمه فرستاد و ضربه سر روماریو به تور چسپید. توپ از روی سر مدافع گذشت و ضربه سر روماریو هم با خوردن به زمین به تور نشست. ۴-۰ و " Ro - Ro" هر کدام ۲ گل زده بودند و مسابقه برای زدن هتریک شروع شده بود.
رونالدو زودتر از روماریو به هتریک رسید. توپ، سینه او را بوسید و اول بند کفش رونالدو بود که به توپ چسپید و بعد توپ به تور. این قضیه در چند ثانیه رخ داد. جایگیری و آگاهی او از موقعیت شناسی او سرعت گل را بالا برده بود. قبل از گرفتن جام کنفدراسیون‌ها، یک کار نیمه تمام مانده بود؛ ساختن هتریک برای روماریو.
بی روح‌ترین گل فینال را روماریو از روی نقطه پنالتی زد. توپ آرام و روی زمین به سمت چپ بوسنیج فرستاده شد.
رونالدو و روماریو هر دو هتریک کردند و هیچ شکی نبود که این زوج جواب می‌‌دهد. استرالیا سخت ترین حریف برای سمفونی سامبا نبود اما به خوبی نشان داد که نبوغ این زوج می‌‌تواند چیزی بسازد که دنیا به چشم ندیده است.
دنیا هیچگاه نمی‌‌داند اگر این زوج در فینال ۱۹۹۸ در آمادگی بودند، چه اتفاقی میافتد. رونالدو در فینال به خاطر مریضی می‌‌لرزید و روماریو کل تورنمنت را به خاطر مصدومیت از دست داده بود. برزیلی‌ها به این فانتزی سال‌ها است که عادت کرده ا‌ند. فانتزی "اگر می‌‌شد" یا "چه می‌‌توانست باشد".
در تورنمنت ۲۰۰۲، هنرپیشگی رونالدینیو و ریوالدو بود که رونالدو با همکاری با آنها به جام جهانی رسید. آقای گل رقابت‌ها و گلزن دوباره فینال، قهرمانی را در مقابل آلمان به برزیل هدیه داد آن هم در نبود روماریو. رونالدو آنچه ۸ سال پیش یاد گرفته بود را به دنیا نشان داد. اثر این دو بر فوتبال بی نظیر است و هر دو آنها دنیا را تکان دادند و پایه‌های بازی را عوض کردند.
تیری آنری که با فرانسه قهرمان دنیا شده بود اعتقاد دارد که این دو، سبک مهاجمان را عوض کردند. او می‌‌گوید:" رونالدو به همراه روماریو و ژرژ وه آ، پست مهاجم مرکزی را دوباره تعریف کردند. آنها اولین بازیکنانی بودند که از محوطه جریمه بیرون آمدن تا توپ بگیرند و بین کانال‌ها جا عوض کردند. این حرکات و فرار‌ها نظم دفاع حریف را به هم ریخت."
درون و بیرون از زمین، همکاری رونالدو و روماریو همه چیز داشت. این دو، هر چه کیفیت در یک مهاجم بود را بروز دادند. هم سرعت، هم قدرت و هم دقت را داشتند. انرژی، ظرافت و تمام کنندگی آنها هیچگاه در مهاجمان دیگر دیده نشد.
وقتی با رقیبانی که بیشتر در کنار هم بودند مقایسه می‌‌کنیم می‌‌بینید همکاری این دو با وجود کوتاهی آن، همواره در خاطرات فوتبال باقی خواهند ماند. رونالدو و روماریو. دو تن از بهترین‌های تاریخ.
نوشته Will Sharp از وبسایت these football times
