📌 ده نفر از بهترین بازیگران مردی که هیچوقت برنده اسکار نشدند
در این تاپ تن به معرفی بازیگران مردی میپردازیم که با وجود شایستگی تا کنون موفق به بردن اسکار نشدند... عناصر زیادی یک بازیگر بزرگ رو می سازند، استعداد واضح ترین اونهاست اما بدون تمرین و اراده، استعداد زیاد هیچ فایده ای نداره. چیزی که کمتر واضحه استفاده از روش درست برای به نمایش گذاشتن استعدادتونه، چون بزرگترین هنرمندای دنیا به اندازه کارهایی که ارائه دادند خوب هستند.
در مورد بازیگری هم همینطوره، در حالی که تعدادی از بازیگرا هر نقشی که بهشون داده میشه قبول می کنند، بعضی ها هم دنبال نقش هایی هستند که هم چالش بر انگیز باشه و هم لذت بخش. متاسفانه تعداد زیادی از بازیگر های بزرگ وجود دارند که هیچوقت به خاطر این که نقش های مناسبی رو بازی نکردند به پتانسیل نهایی خودشون نرسیدند.
بخش های مختلف جایزه بازیگری اسکار سخت ترین و پر رقابت ترین جا برای نامزد شدنه، برنده شدن به کنار! هر سال حجم زیادی از بازی های فوق العاده انجام میشه که دیده نمیشه، و متاسفانه شناخته شدن عملکرد بازی بستگی به نوع فیلمی داره که بازی در اون انجام شده. حتی یه بازی فوق العاده در یک فیلم مورد پسند اسکار هم ممکنه به دلیل ذائقه و سیاست های آکادمی اسکار در بین حجم عظیم فیلمها گم بشه ، این می تونه این مساله توضیح بده که چرا بعضی از بهترین بازیگرا هنوز تندیس اسکار رو برای بازی های خوبشون به خونه نبردند.تن
______________________________________________
👤 شماره 1
🎭 گری اولدمن (Gary Oldman)
✍️ آیا بهترین بازیگران دنیا انگلیسی هستند؟ شاید، اما مطمئنا بهترین بازیگران شخصیت های منفی از این کشورند. برای سالها گری اولدمن الگوی یک شخصیت منفی جذاب بود که یک عملکرد به یاد ماندنی از خودش به جا می گذاشت.
اون در اوایل بازیگریش نقش شخصیت های منفی بسیار اغراق آمیز رو بر عهده میگرفت ولی با این حال بازی او آزار دهنده نبود. قسمت زیادی از شهرت اون بخاطر استعدادش در لهجه ها (که چند لهجه هم خودش ساخته بود) هست. اولدمن میتونه هر شخصیتی رو بازی کنه؛ خوب، بد و یا بینا بین و در همه شخصیت ها بازی خوب و قانع کننده ای رو به نمایش بزاره.
گری اولدمن از اون دسته از بازیگرانی هست که فکر میکنید بخاطر بازی های افسانه ایش اسکار گرفته، اما وقتی بدونید که اون نه تنها تا حالا اسکار نگرفته، بلکه تا الان فقط یک بار نامزد شده شوکه میشید. اون برای بازی بسیار مبهم و محدودش در "دانشمند خیاط سرباز جاسوس" نامزد اسکار شد.
با این حال با نقش آفرینی اون به عنوان وینستون چرچیل امسال این آمار باید تغییر کنه. اما بدون این هم اون نقش های خاطره انگیز زیادی بازی کرده که جز بهترین ها حساب میشند.
اون نقش شخصیت های دیوانه و وحشی رو توی «سید و نانسی»، «عاشقانه حقیقی»، «عنصر پنجم» و شخصیت منفی مورد علاقه همه در «لئون حرفه ای» رو بازی کرده، اما همچنین نقش های تیره و گرمی رو توی سه گانه «شوالیه تاریکی» سری «هری پاتر» و «زاده نشده» رو هم در کارنامه خودش داشته.
و بعد اینها نقش اسرار آمیزش توی «دراکولای درام استوکر» هست و خودتون هم در مورد بی عدالتی که در حق فیلم «معشوق جاودانه» شد میدونید که حتی نامزد اسکار هم نشد.
اولدمن بخاطر ادای دین های بی شمارش به سینما یک اسطوره زنده هست. مهم نیست چقدر نقشش کوچیک باشه، شما برای یه عملکرد عالی می تونید روش حساب کنید.
___________________________________________
👤 شماره 2
🎭 رالف فاینز (Ralph Fiennes)
✍️ رالف فاینز به راحتی میتونه توی هر نقشی فرو بره، یا حداقل یه کاری میکنه که اینجور به نظر برسه. اون یه پیش زمینه تئاتری قوی داره که به عمق بازیگری و جذابیتش کمک زیادی کرده که با اون میتونه مخاطب رو طلسم کنه.
تا کنون فاینز 2 نامزدی برای «فهرست شیندلر» و «بیمار انگلیسی» دریافت کرده، که جایزه اونها رو به تامی لی جونز در «فراری» و جفری راش در «درخشش» (Shine) واگذار کرده، هر قدر هم که ما از تیکه های جونز به مارشال ایالات متحده لذت ببریم اون اسکار متعلق به فاینز بود.
در حالی که همبازیش ریچل وایس یک اسکار برای بازی در «باغبان وفادار» (The Constant Gardener) برد، فاینز در یکی از موفق ترین بازی هاش از دریافت جایزه ناکام موند. و هیچکس انتظار نداشت که نقش لرد ولدرمورت در سری فیلمهای «هری پاتر» نامزد دریافت اسکار بشه، اما اگه توی اون سری فیلم کسی مستحق دریافت جایزه باشه اونیه که اسمش رو نباید برد!
بزرگترین غافلگیری وقتی بود که «هتل بزرگ بوداپست» 9 نامزدی اسکار دریافت کرد و هیچکدومش برای بازیگر نقش یک هتلدار عجیب و غریب که با همه دوستاش می خوابید نبود. در همون سالی که بازی جیک جینهال در «شبگرد» نایده گرفته شد باید برامون سوال میشد که: امسال تصمیمای بد زیادی گرفته شده یا خیلی بازی های خوب زیاده؟!
_______________________________________
👤 شماره 3
🎭 جیک جیلنهال (Jake Gyllenhaal)
✍️ جیک جینهال یکی از پرتلاش ترن و مصمم ترین بازیگران نسل خودشه. شما میدونید که وقتی پای فیلمی بشینید که جینهال توش بازی کرده اون بهترین چیز داخل فیلمه، چه از خود فیلم خوشتون بیاد یا نیاد.
اون که با خواهر بزرگترش مگی (که اون هم بازیگر بزرگیه) توی این کار بزرگ شده شکی نیست که ذاتا برای بازیگری متولد شده. اون کسیه که می تونید بهش اعتماد کنید، با این حال سخته باورش که نه تنها اسکار بازیگری نبرده بلکه نامزدی هایی هم که حقش بوده نگرفته، در حالی که معمولا جینهال بازی چشمگیری رو به نمایش نمیزاره، همیشه لایه های ظریف و پیچیده ای توی کارهاش هست که اونا رو جذاب تر می کنه. این ظرافت ها همون چیزایی هستند که آکادمی از شناختش توی فیلم های جینهال همواره عاجز بوده.
جینهال با صرف ساعت ها تحقیق و خو گرفتن و آماده سازی بدنی برای شخصیت هاش تعریف واقعی بازیگریه که کارش رو جدی می گیره. او تا الان تنها نامزدیش برای بازی در فیلم «کوهستان بروکبک» انگ لی بوده، اما ما به چند تا از کارهای خوبش اشاره می کنیم.
جینهال حجم عظیمی از بازی های خوب رو داره، از عملکرد ستاره سازش توی فیلم کالت کلاسیک «دانی دارکو» گرفته تا فیلم های امسال «اوکجا» و «قوی تر». بین اینها شما «کله گنده»، «زودیاک»، «پایان نگهبانی»، «زندانی ها»، «دشمن» و «حیوانات شبگرد» رو دارید.
مهمترین نادیده گرفته شدن بازی اون در سالهای اخیر در فیلم «شبگرد» بوده، که نه تنها بهترین کارش حساب میشه بلکه یکی از بهترین بازی های این اواخر بوده. اما اسکارها فقط به خاطر بازی در نقش شخصیت های فیلم به افراد تعلق نمی گیرند، مخصوصا برای کسایی که بخاطر کارهای غیر اخلاقیشون مجازات نشدند!
_____________________________________
👤 شماره 4
🎭 خواکین فینکس (Joaquin Phoenix)
✍️ خواکین فینکس باید تا الان یه عالمه اسکار برنده می شد. این بازیگر عملکرد بسیار خوبی رو یکی پس از دیگری از خودش به جا گذاشته که دنبال کردن روند کاری اون در نوع خودش جالبه.
او تا به حال سه بار نامزد اسکار شده و بهترین نکته مثبت فیلم «گلادیاتور» بود که تونست با ایفای نقش شخصیت ترسناک و فاسد کومودوس توجه همه رو جلب کنه. بنیسیو دل تورو جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل مرد رو برد که توی لیاقتش شکی نبود.
ما همچنین شکی نداریم که مرحوم فلیپ سایمور هافمن بزرگ هم در فیلم «کاپوتی» از بازی با احساس فینکس در نقش جانی کش فیلم «سر به راه باش» بهتر بود. البته به دلیل دقت صد درصدی فینکس در اخلاق و خوانندگی «مرد سیاه پوش» انتخاب سختی بود.
ما بحثمون سر برد دنیل دی لوئیس در فیلم «لینکلن» در برابر بازی شاهکار فینکس در فیلم «استاد» هست، دنیل د لوئیس در نقش آبراهام لینکلن بسیار قابل توجه بود، اما بازی فینکس در «استاد» چیز دیگه بود. یه بازی شجاعانه که از لحظه ای که وارد فیلم میشه چشمانتون رو بهش میخکوب می کنه و بازی اون میتونه پا به پای بازی دنیل دی لوئیس در «خون به پا خواهد شد» بیاد که یکی از بهترین بازی های دنیا هست که جالبه هر دو از فیلم های پل توماس اندرسونه.
اما ما وانمود می کنیم موضوع ساینتولوژی و یه ملوان که با پری های شنی رابطه جنسی برقرار می کنه در برابر یه فیلم در مورد شاخص ترین رئیس جمهور آمریکا تاثیری توی جایزه اسکار نداره!!
___________________________________
👤 شماره 5
🎭 ادوارد نورتون (Edward Norton)
✍️ زمانی بود که ادوارد نورتون یکی از خواستنی ترین و بهترین بازیگران دنیا بود. اون که به عنوان یه بازیگر تئاتر کارش رو شروع کرد سال 1996 با بازی در فیلم «ترس کهن» (Primal Fear) یک شروع استثنائی رو توی سینما داشت، اون با بازی خودش توی این فیلم معمولی سطح اون فیلم رو خیلی بالا برد و اولین نامزدی اسکار رو به دست اورد.
بعد از اون «تاریخ مجهول آمریکا» رو بازی کرد که از نظر ما بهترین بازی نورتون هست. نورتون کل بار این فیلم رو به دوش گرفت و کاری کرد که یه شخصیت شرور و افتضاح به راحتی شناخته شه. چه این که تنفر رو رواج می داد و چه 180 درجه رفتارش تغییر می کرد بازیش بسیار جذاب و خیره کننده بود.
متاسفانه اون در یکی از سوال بر انگیز ترین شب های تاریخ اسکار که برنده شدن گوئینت پالترو رو هم به دنبال داشت، جایزه رو به روبرتو بنینی برای فیلم «زندگی زیباست» باخت، ما احتمالا هیچوقت این قضیه رو فراموش نکنیم!
هیچکس غافلگیر نشد وقتی که « جی کی سیمونز» جایزه بهترین بازیگر مکمل مرد رو بخاطر بازی در «شلاق» (Whiplash) برنده شد که نورتون رو از برنده شدن بخاطر بازی در «مرد پرنده‌ای» (Birdman) بازداشت. با این حال حداقل «مرد پرنده‌ای» به دنیا نشون داد که فراموش نکنند نورتون هنوز هم بازیگر بزرگیه.
بین نامزدی های اسکار، اون بازی های زیبایی توی «ساعت بیست و پنجم» ، «باشگاه مبارزه» ، «مردم در برابر جری فلینت» ، «قلمروی طلوع ماه» و بازی غیر قابل تشخیصش (به خاطر ماسک) در «ملک بهشت» داشت.
__________________________________
👤 شماره 6
🎭 بردپیت (Brad Pitt)
✍️ برای سالها زندگی شخصی و ظاهر جذاب برد پیت بر عملکرد بازیگریش پیشی گرفته، همه می دونند که اون بازیگر بزرگیه، اما این قابلیت بین خبر ها و حاشیه های "جذاب ترین مرد دنیا" ظاهرا گم شده.
با سه نامزدی برای جایزه، هیچ کس تصور نمی کرد که اون به یه تهیه کننده معتبر تبدیل بشه و دو اسکار برای « ازدست‌رفته» (The Departed) و «12 سال بردگی» دریافت کنه. برد پیت که برای بازی در نقش شخصیت های دیوانه و سرسخت شناخته شده نه تنها در طی زمان بازیگر بهتری شده بلکه بسیار هم با نقش های مختلف تطبیق پذیره.
اولین نامزدی اون با فیلم «12 میمون» بدست اومد، که نشون داد هیچ کسی مثل پیت نمیتونه یه شخصیت دیوانه و نا متعادل رو بازی کنه. با بازی در نقشی که میتونست به آسونی تبدیل به یه کلیشه بشه، عملکرد پیت به شخصیت دیوانه ای که بازی می کرد عمق و گنگی خاصی داد و ستاره فیلم شد. «مورد عجیب بنجامین باتن» پیت رو به نقشی برد که ما معمولا باهاش همزاد پنداری می کنیم و براش نامزدی دوم رو به ارمغان اورد.
«مانی بال» آروم ترین و معمولی ترین نقش پیت بود که بخاطر دیالوگ های فوق العاده آرون سورکین برای این بازیگر سومین نامزدی رو به دنبال داشت. بین این بازی ها، عملکردهای فوق العاده دیگه ای توی «حرامزاده های لعنتی»، «هفت»، «درخت زندگی»، «قتل جسی جیمز توسط رابرت فورد ترسو» و نقشی که از اون همیشه به عنوان نماد شخصیت سرکش مردانگی یاد میشه توی «باشگاه مبارزه» داشت.
_________________________________
👤 شماره 7
🎭 مایکل فاسبندر (Michael Fassbender)
✍️ به یاداوردن این موضوع عجیبه که فاسبندر شروعش رو در یه نقش فرعی داخل مینی سریال اسپیلبرگ/هنکس/ اچ بی او به نام «جوخه برادران» (Band of Brothers) و فیلم «300» داشت، اما در همین نقش های فرعی همونقدر تاثیرگذار بود که الان با تلاش سخت و تعهد کاری و شجاعتش توی فیلم های الانش هست.
فیلم «12 سال بردگی» به درستی اولین توجه اسکار رو به اون جلب کرد که به نقش متغیر تر جراد لیتو در فیلم «باشگاه خریداران دالاس» جایزه رو واگذار کرد. همکاریش با دنی بویل در فیلم «استیو جابز» دومین نامزدی اسکار رو برای اون به ارمغان اورد که اون جایزه رو هم به لئوناردو دیکاپریو بخاطر بازیش در «از گور برخاسته» باخت. اما حتی قبل از نامزدی هاش اون بازی هایی رو انجام داده بود که درخور اسکار بودند.
کارش با استیو مک کوئین یکی از بزرگترین رابطه های همکاری بازیگر/کارگردان در زمان های اخیر شد. «گرسنگی» و «شرم» نشون داد که یک بازیگر نه تنها روحش بلکه جسمش رو هم وقف بازی در دو نقش یکسان اما متفاوت میکنه، یکی بدنش رو برای هدف والاتری فدا میکنه و دیگری بدن خودش رو از بین می بره.
اگر عملکرد حیرت انگیز کریستوفر والتز در «حرامزاده‌های لعنتی» نبود فاسبندر مطمئنا جایزه بهترین بازیگر مکمل رو می گرفت. اون تنها چیزیه که هم درکاری که ریدلی اسکات سعی داره با «پرومیتیوس» و ادامش بکنه جواب میده و هم همونقدر در فیلم دست کم گرفته شده «مشاور» خوبه.
صحنه ای که با ویگو مورتنسن توی فیلم «یک روش خطرناک» دیوید کروننبرگ بازی کرد به تنهایی شایسته تحسینه و این تنها گوشه ای از سابقه درخشان فاسبندر در عرصه بازیگری هست. شکی نیست که یکی ازین روزها اون یه اسکارمیگیره بخاطر این که بازیگر بسیار سخت کوش و مصممیه.
____________________________________
👤 شماره 8
🎭 رایان گاسلینگ
✍️ فراموش کردن یک بازیگر خلاق و با استعداد مثل رایان گاسلینگ آسونه، بیشتر به این خاطر که اون شخصیت های مرموز و ساکت رو بازی میکنه که البته با توجه به قیافه شیطونش جالبه اما به هر حال از پس این کار بر میاد. چه نقشش یه آدم خطرناک و خشن باشه چه یه آدم مهربون و لطیف اون از پسش بر میاد.
صحبت از مرموز و ساکت شد بازی او در فیلم «راننده» از اون نقش های به یادماندنی اوست، با این که دیالوگ زیادی نداره اما با شخصیت پردازی فوق العادش حرف زیادی برای گفتن داره. البته گاسلینگ دو بار برای بخش بهترین بازیگر توی فیلم "نلسون نصفه" (Half Nelson) نامزد شده بود (که هنوز هم بهترین کارش تلقی میشه) و "عالم هپروت" (La La Land) که جایزه رو به فورست ویتاکر برای بازی در "آخرین پادشاه اسکاتلند" و کیسی افلک برای بازی در "منچستر بای د سی" واگذار کرد.
اون نقش های فوق العاده دیگه ای هم داره مثل بازی توی "لارس و دختر واقعی" (Lars and the Real Girl) که یک نقش متفاوت و خاص رو از یکی از تاثیرگزار ترین کارهای این بازیگر شاهد هستیم. اون توجه همه مخاطبین رو بین بازیگران قابل فیلم "نیمه ماه مارس" جلب کرد و همچنین در دسته‌کم گرفته شده ترین فیلمش "همه چیزهای خوب" جایی که در نقش دیوید مارکس یک شخصیت مرموز رو به نمایش میزاره.
یکی از اولین نقش آفرینی هاش توی فیلم مستقل "معتقد" رو فراموش نکنیم، جایی که نقش یه یهودی رو بازی می کرد که تبدیل به یه نئو نازی شده و همچنین اون فیلمای رومانتیک کمدی که بخاطر حضور اون بالاتر از حد متوسط قرار می گیرند.
__________________________________
👤 شماره 9
🎭 تام هاردی
✍️ حتی وقتی که چهرش پوشیده هست تام هاردی می تونه کل توجه مخاطبای فیلم رو به خودش جلب کنه و یک بازی فوق العاده رو به نمایش بزاره. با ترکیب آمادگی فیزیکی و استعدادش توی لهجه، اون فقط با چشماش میتونه احساساتی رو نشون بده که خیلیا با کل بدنشون نمیتونند. هاردی یکی از تازه نفس ترین بازیگرای این دوره هست.
فیلم "برانسون" جایی بود که همه متوجه قابلیت های هاردی به عنوان نقش اصلی شدند. اون نقشی رو بازی کرد که براش متولد شده بود و چند ماه بدنش رو برای بازی در نقش خطرناک ترین زندانی بریتانیا آماده کرد. عملکردی که اون داشت باعث شد که برانسون واقعی از اون تعریف کنه و اولین نامزدی اسکارش رو با این نقش دریافت کرد.
در فیلم "لاک" هاردی 90 دقیقه به تنهایی بار فیلم رو در نقش یک شخصیت مشکل دار به دوش کشید. در "افسانه" یک عملکرد عالی رو به نمایش گذاشت (در واقع دو عملکرد) به عنوان برادران خلافکار کری، که هر کدوم از برادرا رو با شخصیت های کاملا متمایزی و با تسلط کامل بازی می کرد حتی با این وجود که هر قسمت رو جداگانه فیلمبرداری می کردند. در حالی که این فیلم ها از بهترین کارهای این بازیگر هستند، در بخش های دیگه موفق ظاهر نشدند.
"از گور برخواسته" اولین نامزدی رو برای هاردی بخاطر ایفای نقش یک شخصیت منفی حیله گر به دنبال داشت که در نهایت جایزه به مارک ریلنس برای بازی خوبش در فیلم "پل جاسوسان" تعلق گرفت. در میان کارهاش همکاری با کریستوفر نولان هم دیده میشه که در حالی که اون فیلم ها پتانسیل نامزد اسکار شدن رو نداشت ولی مانند بازی های دیگرش خوب بود.
____________________________________
👤 شماره 10
🎭 یوان مک‌گرگور
✍️ یوان مک‌گرگور شاید دسته کم گرفته شده ترین بازیگر توی این لیست باشه (یوان چرا نقش جیمز باند رو رد کردی آخه؟) مک گرگور یه بازیگر خیلی خوبه که توی نقش های متنوعی بازی کرده. تنها چیزی که بازیگری اونو زیر سوال برده بعضی از انتخابای بدش توی فیلم های فرعی بوده. با این حال اون یه بازیگر پر افتخاره. این واقعیت که در سه گانه پیش درآمد جنگ ستارگان نقطه مثبت اون فیلما بوده اون رو شایسته همه ی جایزه های دنیا می کنه.
نقش نوآورانه مک گرگور در پدیده فرهنگی دهه 90 میلادی یعنی "رگ‌یابی" توجه همه رو به خودش جلب کرد. بازی کردن نقش یه معتاد کار ساده ای نیست. مخصوصا معتادی که به طور ناخواسته باعث مرگ دوستش شده وکلی کارای بد دیگه انجام داده. با این حال مک گرگور با یک کاریزمای جذاب و دلربا کاری کرد مخاطب به راحتی با نقشی که برای آکادمی بیش ازحد خشن و اسکاتلندی بود ارتباط برقرار کنه.
تنوع بازیگری اون جایی شروع شد که در "معدن طلای مخملی" در نقش یه خواننده راک دوجنسگرا و معتاد توجه مخاطبین فیلم رو از کسایی مثل کریستین بیل و جاناتان ریس میرز قاپید.
بعد از اون در فیلم "مولن روژ" نقشی رو بازی کرد که هیچکس مک گرگور رو توی اون تصور نمی کرد، چه برسه به این که توی ایفای اون نقش موفق ظاهر بشه. این بازیگر در یک فیلم موزیکال رومانتیک کمدی و در نقش یه شاعر دوست داشتنی بازی کرد و در حالی که همه توجه ها به نیکول کیدمن جلب شده بود، متاسفانه نقش مک گرگور که مستحق نامزدی اسکار بود کمتر دیده شد.
بعد از اون یک نقش ملایم رو در فیلم سرگرم کننده و دراماتیک فانتزی تیم برتون به نام "ماهی بزرگ" ایفا کرد. و دوباره با فیلم "عاشقتم فیلیپ موریس" که به خاطر بازی های بازیگرانش دیدنیه به سینمای کمدی برگشت. این واقعیت که مک گرگور حتی هنوز یک بار هم نامزد اسکار نشده نشون میده که چقدر دست کم گرفته شده و ازش استفاده نادرست شده.
حالا که روزهای دنیل کرگ در نقش جیمز باند داره تموم میشه، شاید مک گرگور بتونه برای بازی در نقش باند بعدی مذاکره کنه و این امید هست که حالا که اون رابطش با دنی بویل خوب شده این دوتا با هم روی فیلم های خلاقانه دیگه ای کار کنند.
___________________________________
پ.ن 1: اگر استقبال بشه تاپ تن های بیشتری میزارم
پ.ن 2:عکس تزیینی است و هر سه نفر حاضر در عکس برنده چند اسکار شده اند.
