طرفداری- وفاداری در فوتبال کمتر شده است، اما اغلب برخی بازیکنان پیدا می شوند که جرعه ای از این صفت زیبا را به ما نشان بدهند. کلن خانه این بازیکن متولد لهستان بود و لوکاس پودولسکی اکثر دوران بازیگری خود را صرف ادای دین به اف سی کلن کرده است. حرکتی شایسته و پر از عشق.
با وجود عشقش به باشگاه کلن، خیابان های این شهر و ستون های کلیسا برای او کوچک شده بودند. لوکاسِ قهرمان تصمیم گرفت شانسش را در مونیخ، لندن، استانبول و کوبه امتحان کند، اما هیچ جا مانند خانه خودش نشد.
جنبش هایی در مرز آلمان-لهستان هنوز هم رگه هایی از خصومت را در خود نگه داشته اند، اما تعداد کمی از آن ها به هدف خود می رسند. مخصوصا در محل زندگی لوکاس پودولسکی در دو سالگی که باعث شد از منطقه سلاسیه جنوب لهستان به بورنهایم در غرب آلمان نقل مکان کند. قبل از جنگ جهانی دوم، گلیویتزا، محل تولد لوکاس پودولسکی جزوی از خاک آلمان بود. خاکی که اجدادش «خانه» خطاب می کردند.
خانواده لوکاس و مخصوصا پدربزرگش به دلیل داشتن کارت شهروندی آلمانی، توانستند حق سکونت در کلن را به دست آورند. شانزده سال بعد، پودولسکی برای اولین بار پیراهن قرمز و سفید کلن را بر تن و به تیم کمک کرد با شرایط سخت داخل و خارج زمین مقابله کند. مارسل کولر که با مشکلات مالی رو به رو شده بود، مجبور شد برای فرار تیمی که در شرف سقوط از بوندسلیگا بود، به آکادمی روی آورد.
پودولسکی اولین بار در فصل 04-2003 پیراهن تیم دوم را برتن کرد و سپس به تیم اول راه یافت. او با شماره 36، تمام توجهات را به سمت خود معطوف کرد. مخصوصا که شوت نیمه والی او مقابل بایرن مونیخ، کم کم باعث شد در آلمان همه از پودولسکی بگویند. این جوان 18 ساله به رکورد 10 گل زده در 19 بازی رسید که آماری فوق العاده به حساب می آید.
مدافعان رقیب از قدرت و سرعت پودولسکی می ترسیدند، زیرا پای چپ او همانند بمبی در حال انفجار بود که با شلیک های دائمی، قفل دروازه را باز می کرد. عملکرد لوکاس به حدی کافی بود تا در ترکیب تیم ملی آلمان برای یورو 2004 جایی داشته باشد. پیش از دعوت شدن پودولسکی به آلمان، لهستان از تمایل خود برای دعوت این بازیکن پرده برداشته بود، اما هیچوقت اقدامی در سطح بین المللی انجام نداد تا ژرمن ها، یکی از بهترین استعدادهای آن روزها را جذب کنند.
اولین رقابت های بزرگ لوکاس هیچوقت از ذهنش پاک نخواهد شد، اما مردم آلمان چندان تمایلی به یادآوری اش ندارند. پس از یک تساوی ناامید کننده برابر هلند و بن بست عجیب برابر لتونی، در بازی سوم مقابل جمهوری چک با نتیجه 2-1 شکست خوردند تا از دور رقابت ها کنار روند. در آن بازی گرچه پودولسکی در نیمه دوم به میدان آمد و تیمش را پیش انداخت، اما این میلان باروش بود که حرف پایانی را زد. با وجود چشیدن طعم فوتبال در بالاترین سطح، پودولسکی تصمیم گرفت در کلن بماند.
فصل بعد پودولسکی با 24 گلی که از روی شوت، ضربه سر، تک به تک و ضربه آزاد به ثمر رسانده بود، کمک کرد کلن دوباره به سطح اول رقابت ها برگردد. او با وجود بازی در دسته دوم، همچنان در تیم یورگن کلینزمن حضور داشت. لوکاس بار دیگر با پیشنهادات مختلف تیم های بزرگ اروپایی رو به رو شد، اما تصمیم گرفت دوباره در کنار بزهای بیلی بماند.
حرکت قهرمانانه او نتوانست مانع سقوط دوباره کلن شود، اما دو رقمی شدن تعداد گل های او در همان فصل، ضمانتی بود برای حضورش در جام جهانی 2006. با برگزاری رقابت ها در خاک آلمان، فشار بر روی مانشافت بسیار زیاد بود. اختلاف 16 ساله میان آخرین جام کسب شده، باعث شده بود نگرانی ها افزایش یابد. خوشبختانه زوج لهستانی الاصل کلوزه-پودولسکی جواب داد و آن ها مرحله گروهی را به خوبی پشت سر گذاشتند.
تورنمنت آلمان با شکست دردناک برابر ایتالیا به پایان رسید. همان لحظه ای که ضربه فابیو گروسو، قلب یک ملت را به درد آورد. با وجود شکست، پودولسکی بهترین بازیکن جوان جام نام گرفت. ژرمن ها از آن روز به بعد پودولسکی را با آغوش باز پذیرفتند و به جرات می توان گفت یکی از محبوب ترین بازیکنان تیم ملی بود. حضور در جام ملت ها و جام جهانی؛ باورش سخت بود که او یک نوجوان است.
بایرن مونیخ ظاهرا قبل از جام جهانی با 10 میلیون یورو انتقال لوکاس را قطعی کرده بود. بالاخره قرار بود کلن و پودولسکی از هم جدا شوند و اگر تنها یک باشگاه قدرت این را داشت، بایرن مونیخ بود. هر بازیکنی نمی تواند با فشار حضور در بایرن مونیخ کنار بیاید، مخصوصا که غول های باواریا تصمیم گرفته بودند لوکا تونی را به تیم اضافه کنند. به همین دلیل لوکاس یا اکثرا بر روی نیمکت می نشست یا در پست غیرتخصصی به میدان می رفت. او حتی برای تیم دوم بایرن مونیخ هم در نظر گرفته شده بود. اولین جام پودولسکی در بایرن مونیخ، به آخرین فصل اوتمار هیتزفیلد بر می گردد که با کسب دوگانه داخلی، افتخار آفرینی کردند.
پودولسکی پس از تجربه ای نه چندان موفق در بایرن مونیخ، در سال 2009 به کلن برگشت، انتقالی که طرفداران با کمک های مالی خود، پایه هایش را بنا کردند. فصل اول او در کلن با موفقیت سپری نشد. در فصل سومش در کلن، تاریخ در حال تکرار بود و دوباره جنگ برای فرار از سقوط. حتی 18 گلی که به ثمر رساند هم اثربخش ظاهر نشد. دو سال بعد، یک پودولسکی بالغ به آفریقای جنوبی رفت تا این بار رویای ژرمن ها را تحقق بخشد.
این بار تفکر یواخیم لوو متفاوت بود؛ پودولسکی در سمت چپ، مسوت اوزیل پشت کلوزه و توماس مولر در سمت راست. در رقابت های قبلی آلمان ها مهره خلاق نداشتند، اما این بار فرق می کرد. تحقیر انگلیس ها و آرژانتین، تنها دستاورد ژرمن ها در این جام بود، زیرا در نیمه نهایی کارلس پویول آن ها را از دور رقابت ها کنار زد. یورو 2012 هم چنین سرنوشتی در انتظار مانشافت بود. در این رقابت ها بود که بازی او برابر دانمارک، به صدمین بازی اش تبدیل شد تا به باشگاه صدتایی ها بپیوندد و همچنین یکی از 10 بازیکن آلمانی شود که بیشترین تعداد حضور را در تیم ملی داشته اند.
در مرحله یک چهارم نهایی نهایی آندره شورله به جای او به ترکیب اصلی راه یافت، اما در ورشو و بازی مقابل ایتالیا، پودولسکی دوباره بازی کرد که برای ژرمن ها خاطره ای خوش به حساب نمی آید. آن روز، درخشش بالوتلی در یادها ماند و بس. هیچکس حتی گل ثانیه های پایانی اوزیل را هم به یاد ندارد. لوکاس تصمیم گرفت شانسش را در بیرون از آلمان امتحان کند. آرسن ونگر بی صبرانه منتظر او بود. تنها پس از چندماه، او به محبوب هواداران تبدیل شد.
پودولسکی بالاخره توانست همراه با ترکیب تیم ملی آلمان در جام جهانی 2014، رویاهای ملتی را تحقق بخشد. آن ها پس از 28 سال قهرمان جام جهانی شدند. گرچه لوکاس نقش پررنگی نداشت، اما حضور او به عنوان یکی از وزنه های بزرگ در تیم، از عوامل قهرمانی بود. پس از قهرمانی با آلمان او به ترکیب آرسنال برگشت تا همراه با اوزیل و مرته ساکر، برای فصل جدید آماده شود.
پس از انتقال سانچز به آرسنال، او در ژانویه به صورت قرضی به اینترمیلان رفت و در تابستان شانسش را در ترکیه و گالاتاسارای دنبال کرد. با وجود مشکلات فراوان جیم بوم در ترکیه، او توانست با گل های خود در قهرمانی های متعدد این باشگاه کمک فراوانی کند. بازی خداحافظی پودولسکی در برابر انگلیس انجام گرفت. پس از 130 بازی ملی، 49 گل و یک عنوان جام جهانی، لوکاس آماده حداحافظی بود.
با خداحافظی پودولسکی و باستین شواین اشتایگر، اشک ها از چشمان طرفداران فوتبال آلمان سرازیر شد، زیرا دورانی پرافتخار در حال پایان یافتن بود. نسلی که شش جام پیاپی به نیمه نهایی رقابت ها دست یافتند. پسرک اهل کلن، باعث افتخار کشورش شده بود. حال با گذشت سال ها، پودولسکی در ویسل کوبه ژاپن بازی می کند، جایی که آندرس اینیستا هم به او پیوسته است. برخی می گویند نبود فردی مثل پودولسکی، یکی از دلایل ناکامی ژرمن ها در جام جهانی 2018 روسیه بود.
شاید پودولسکی آنطور که انتظار می رفت به یکی از بهترین گلزنان تاریخ تبدیل نشد، اما وفاداری، تعهد و شخصیت او باعث شد به یکی از بزرگترین شخصیت های فوتبال آلمان تبدیل شود. قطعا پودولسکی یکی از محبوب ترین بازیکنان فوتبال تمام ادوار است.
به قلم بیلی ماندی برای وب‌سایت Thesefootballtimes
