بهمن کریمیمن نمیدونم چرا بلد نیستن یه مراسم رسمی رو درست حسابی برگزار کنند . خوب اگه بلد نیستید کاری نداره با یه شرکت اروپایی معروف که دارای روزمه خوبی باشه که کارش برگزاری همایش و سمینار قرارداد ببندند و انها براحتی مراسم رو برگزار کنند .هرچند اگر بخواهند و میدون بدهند به جوونهای ایرانی براحتی میتونند هر مراسمی رو برگزار کنند. خوب تاریخ وساعت و مکان و تعداد مهمانها که مشخص و از یک هفته ده روز قبل میشود با گروها و همکارانی که مراسم رو قراره برگزار واداره کنند چندین بار تمرین کنند از صفر تا صد مراسم و دقیقان اگر سالهای گذشته هر مراسمی هر مجلس و سمیناری رو سر ساعت و سر وقت برگزار میکردند دیگه همه مهمانان عادت میکردند به نظم و انضباط و دیسپلین و مراسم سروقت با نظم خاصی برگزار میشد. یاد خبرنگاران و عکاس ها افتادم قبل بازی در ورزشگاه ازادی چطور هجوم میبردند برای عکاسی و تهیه گزارش روبوسی مربیان دوتیم روی نیمکت و بازیکنان ویا بعد بازی در قسمت زوم. هجوم میبرند بعد همیین قشر در خبرگزاریها و روزنامه ها دم از رعایت نظم و قانون میزنند و انتقاد میکنند .دوستان دولت و حکومت چقدر روی فرهنگ مردم سرمایه گزاری کردن.اموزش پرورش چقدر برنامه و هدف در این چهل سال در مدارس پیاده کرد کسی یادشه بیاد بگه خوب تا چیزی نکاری چیزی برداشت نمیکنیم .خوب خودمون .رفتار ها در جامعه چه بصورت فردی و چه بصورت جمعی رو بسنجیم و مقایسه کنیم با کشورهای خارجی .حالا امریکا و کاندا و اروپا و استرالیا پیشکش همین ترکیه و دبی درپیت که قبل انقلاب سال پنج و هفت هیچی نداشتن رو الان مقایسه کنسد چقدر پیشرفت کردن. دوستان فرهنگ سازی با شعار درست نمیشه. هر اقتصاد بالای پنجاه درصد تورم ، هر شهر هر خیابونی رو میشه ساخت زمینهای خشک بایر و دیم رو میشه دوباره تبدیل به سرسبزی محصولات کرد ولی فرهنگ یک کشور رو چطور میشه ساخت حداقل چندین دهه طول خواهد کشید. فقط با عمل. پس ازخودمون شروع کنیم . البته نسبت به ده سال پیش جامعه ما خیلی پیشرفت کرده وخیلی از مشکلات سابق و ناهنجاریها و بی مسوولیتها و بی قانونی ها کمتر شده .ولی هنوزجای کار داره فرهنگ سازی یعنی همین کاری که من الان دارم انجامش میدهم گفتن ، نقد کردن ، اشاره کردن رفتارهای روزانه ما بصورت فردی و جمعی در جامعه و خانواده ؛ بی تفاوت نباشیم .هرجا میروید صحبت کنید بحث کنید اگر فرهنگ و هنر و تمدن ایران مهمه برایمان. تاکی باید با حسرت از مردم ژاپن و نظم وقانون انها از جامعه اروپا و فرهنگ مردم فرانسه و سویس و سوئد و نروز و استرالیا در جمع دوستانه و خانوادگی اشاره کنین پس خودمان چی. دقیقان مییایم از یک نکته ژاپنی ها اروپایی ها و امریکایی ها صحبت میکنیم ولی خودمان هنان موضوع رو که با حسرت تعریف کردیم پشت گوش می اندازیم و فراموش میکنیم و انجامش نمیدیم و توی دل خود میگیم ول کن بابا حال داری ولش کن بیخیال .دوستان سقوط اخلاقی فروماشی اخلاقی و رفتاری در جامعه ما در حال اتفاق افتادن است بخودمان بیایم و جلوی ان را هرطور شده باید گرفت .چون ما اخرش باید در این کشور در کنار هم زندگی کنیم نه خائنین و دشمنان فرهنگ و سرزمین عزیزمان ایران موفق باشید
