Ali Gدی فرانچسکو مربی احساسی هست، و شاید در دنیای حرفه ای ورزش، شنیدن این حرف ها که ته مزه ی احساس داره، کمی غیرحرفه ای بنظر بیاد، اما بنظرم همین احساسی بودنش هست که باعث شده همچین نتایجی بگیره. این احساسی بودنش یکسری فیلترهای ریسک و جبری رو از ذهنش برمیداره و میگذاره ازادانه فکرکنه. اگر بخاطر این شهامت و جسارت احساسیش نبود، جلوی لیورپول و چلسی کامبک نمیزد. هرچند باید توی لیگ به ثبات بیشتری برسیم. توی لیگ در یک مقطع دو ماهه امتیاز از دست دادیم و خیلی دیر تونست مشکل رو برطرف کنه.. که البته خب همه ش تقصیر خودش نبود. مشکل مصدومیت و غیره هم بود.
در کل یکی از مربی های مورد علاقم در طول دوران فوتباله، واقعا کاراکترش دوست دارم. آدمی نیست که بگم "ناخالصی" داره و یا هرچیز. بلحاظ فوتبالی هم امسال درکل خیلی سال خوبی داشت، و امیدوارم امسال با اوردن حداقل یک جام، بهترش کنیم. چیزی که هوادارن رم لازم دارن، یک کاپه.
بلحاظ الیسون هم، اره. خوشم میاد بازیکن هایی که تیم رو رها میکنند به این دلیل که فکرمیکنند "تیم های بهتری وجود داره" ، به این شکست برسند. رودریگر از رم رفت چلسی، گفت میرم باشگاه بزرگتری تا قهرمان بشم. توسط رم 6 گل خورد و حتی دو مرحله ازشون جلوتر رفت. و خیلی از بازیکن های دیگه که رم رو بخاطر پول یا شهرت رها کردند ولی بعدها اذیت شدند. البته برای الیسون ارزوی موفقیت میکنم و این یکسال برای رم زحمت کشید، چیزی جز خاطرات خوب ازش نخواهم داشت، ولی امیدوارم تو بازی های روددرو شکستشون بدیم :)
