⚠️ توجه⚠️
اين متن تلاش مي كند به اين سوال پاسخ دهد:
ترجيح مي دهيد تيمتان دوم شود يا با بازي هاي افتضاح قهرمان شود؟
١٢ سال پيش در چنين روزي، ايتاليا با غلبه بر تيم ملي فرانسه در ضربات پنالتي موفق به فتح جهان شد. نكته جالب حضور ٨ بازيكن از يك تيم در مسابقه بود. در مسابقه ذكر شده جانلوييجي بوفون، فابيو كاناوارو، ليليان تورام، جانلوكا زامبروتا، پاتريك ويرا، مائورو كامورانزي، الساندرو دلپيرو و داويد ترزگه از يوونتوس حضور داشتند. با اضافه كردن پاول ندود ِ برنده توپ طلا، زلاتان ابراهميويچ جوان و امرسون ِ كلاس جهاني، تركيب اصلي يوونتوس ساخته مي شود.
يوونتوس با بازيكنان ذكر شده و بازيكنان باكلاس و توانمند ديگر، موفق به كسب سري آ شده بود. اما اگر در خاطرتان باشد، پيروزي هاي تيم كاپلو تماما خفيف و با عملكرد شديد دفاعي همراه بود. در اروپا نيز جز ناكامي چيزي نصيب يوونتوسي كه ٨ بازيكنش در فينال جام جهاني حضور داشتند، نشد.
يوونتوس ِ كاپلو بازي ها را برنده مي شد، موفق به اسكودتو نيز شد ولي سبك دفاعي اش چندان مناسب قهرماني در ليگ قهرمانان نبود و بازي هاي اين تيم اكثرا زشت و غيرقابل ديدن بود. هر چند در ابتدا قهرماني در ايتاليا، سبك بازي زشت كاپلو را توجيه مي كرد اما مسابقات جام جهاني و بالاخص فينال، ظرفيت هاي بازيكنان زير نظر مربيان ديگر را هويدا ساخت. پرواضح بود كه توانايي تيم ذكر شده كم از قهرماني اروپا نبود ولي بازي هاي دفاعي نشأت گرفته از ترسِ كاپلو يوونتوس را از رسيدن به اين مهم بازداشته بود.
با فست فوروارد به ١٢ سال بعد، با ماسيميليانو آلگري مواجه مي شويم. يوونتوس در مواجهه با تيم هاي كوچك به جز چند استثنا، بازي هاي دلچسبي ارائه نداد و براي غلبه بر جنوا و بنونتو، كالياري، كروتونه و اسپال در خانه و خارج از خانه به مشكل خورد و يا نبرد و يا اگر بود با پيروزي هاي خفيف و بازي هاي غيرقابل تحمل همراه بود.
در مواجهه با تيم هاي بزرگتر، رويكرد يوونتوس نجس و متعفن بود. دفاع مطُ. لَق. بازي منفعلانه ي يوونتوس برابر اينتر، لاتزيو، ناپولي و رم در آليانتز استاديوم را به خاطر بياوريد. در هر سه بازي يوونتوس به اين هدف كه زودتر ٩٠ دقيقه سپري شود وارد ميدان شد و صرفا رويكرد و ذهنيت حريف بود كه باعث خلق نتايج متفاوت شد. تك به تكي كه پاتريك شيك در دقيقه ٩٦ خراب كرد شايد مي توانست تنها پيروزي خانگي مقابل ٤ تيم اصلي ايتاليا را نيز از يوونتوس بگيرد. باورش سخت است اما يوونتوس در زمين خودش در ٤٥ دقيقه دوم بازي با ناپولي نتوانست حتي يك شوت به سمت دروازه رينا روانه كند. بازي يوونتوس مقابل اين تيم ها در خانه حريف را هم بررسي مي كنيم. پيروزي بسيار خوب در مقابل ناپولي تنها نقطه روشن ماسيميليانو آلگري است كه البته در آن هم دفاع مطلق به چشم مي خورد اما نه به سبك اتوبوسي بلكه به شكل اصولي. ٣ بازي ديگر چه؟ ٩٠ دقيقه هيچ كاري نكردن در مقابل رم و لاتزيو و فرورفتن به دفاع مطلق مقابل اينتر ده نفره تا زمان از عقب افتادن. و در نهايت هم پيروزي روي اقبال و بخت. اگر اسپالتي حماقت نمي كرد و ايكاردي را تعويض نمي كرد، احتمالا الان يوونتوس قهرمان نبود. اگر نبوغ شخصي و انفرادي ديبالا روي گل يوونتوس به لاتزيو نبود نيز همين اتفاق رخ مي داد. در واقع نظرات آلگري در ٣ مورد از ٤ بزنگاه مهم يوونتوس، شكست خورد.
طبيعتا در ليگ قهرمانان نيز همين داستان ادامه داشت: شكست ٣-٠ به بارسلونا در نيوكمپ در شبي كه يوونتوس هيچ موقعيتي نداشت، ٩٠ دقيقه دفاع محض مقابل بارسلونايي كه بدون مسي و براي تساوي به تورين آمده بود، ٨٠ دقيقه دفاع محض و از دست دادن پيروزي اي كه مي توانست با ٤ گل اختلاف همراه باشد. شكست مفتضحانه به رئال مادريد در خانه و ... ناگهان ٦٠ دقيقه بازي شجاعانه در خانه قهرمان بلامنازع ٣ سال اخير اروپا زماني كه شجاعت تنها گزينه ي روي ميز يوونتوس بود. البته بعد از به ثمر رساندن گل سوم بار ديگر آلگري به اصل خود بازگشت و در خاليكه ميتوانست ميخ آخر را بكوبد بار ديگر به دفاع محض رو آورد.
امروز رسما فصل جديد با اولين تمرين براي يوونتوس شروع شد. بار ديگر با شروع فصل در ٥-٦ بازي دفاعيبا عدم استفاده از بازيكنان جوان خواهيم ديد چون تازه ليگ شروع شده و نميتوان روي امتيازات مهم اول فصل ريسك كرد (هر چند در نهايت در كسب آن نيز ناكام خواهيم بود) بعد وارد فازي مي شويم كه بازي ها چگال مي شود و به نظر مي رسد بايستي صرفا امتيازات آن را جمع آوري كنيم، بعد به بازي هاي سه روز يكبار دي ماه مي رسيم كه خب راهي به جز كمتر فشار آوردن براي كسب نتايج بهتر در بازي هاي بعد نخواهيم داشت. بعد از اين مرحله يك هشتم نهايي ليگ قهرمانان شروع مي شود كه بايد به آلگري حق بدهيم براي نتيجه بهتر در آن، سري آ را به درجه دوم اهميت ببرد و در نهايت هفته هاي تعيين كننده پاياني كه جاي بازي زيبا نيست و براي قهرماني بايد هر چيزي من جمله زيبايي را قرباني كرد.
همانطور كه ميبينيد در يوونتوس همواره در شرايط حساس كنوني به سر خواهيم برد و بهانه از همين الان جور است.
اما واقعا بايد حتما نجس و نچسب بازي كنيم تا قهرمان شويم؟ خير.
مي گويند اگر بخواهيد آزادي را قرباني نان كنيد، همان نان هم گيرتان نمي آيد. با كمي تغيير ميتوان گفت تيمي كه بازي زيبا را قرباني نتيجه مي كند، نتيجه اش را نيز از دست مي دهد.
فكت: پتانسيل تيم فعلي يوونتوس از قهرماني ٢ گانه ايتاليا بيشتر است، همانگونه پتانسيل تيم كاپلو نيز بيشتر بود. مهمتر از جذب رونالدو، آزاد كردن يوونتوس از زندان آلگريست، آلگري اي كه چنان در پيشرفت يوونتوس موفق بوده است كه ديگر خودش نمي تواند چيزي به آن اضافه كند، مگر يكي از «الگري بازي» درآوردن هاي متعددش جواب دهد و ١٨٠ درجه فوتبالش را تغيير دهد.
