مطلب ارسالی کاربران
برای تیم ملی خوشحالم
یک ملت امشب در ذهنشان مرور کردند : " چطوری کریسسسسسسس؟ ". از یکطرف تحسین ملی پوشان بابت این بازی خوب و از طرف دیگر حسرت از اینکه چقدر نزدیک بود؟ شاید اگر طارمی پاس داده بود یا لا اقل دقیق تر ضربه را میزد ... . ایران با سرگروهی و حذف پرتغال یک قدم هم فاصله نداشت. تیم به خود باوری رسیده بود. صحبت عدم دعوت از ستارگان تیم ملی که در ابتدا اصلی ترین حرف درباره تیم ملی بود با بازی خوب و البته چاشنی شانس در دیدار نخست در برابر مراکش، جایش را کم کم به بلند پروازی داد. محاسبه و اما و اگر. نمایش تیم ملی در برابر اسپانیا هم کاملا بی نقص بود و اسپانیاییها اعتراف کردند که در برابر ایران خوش شانس بودند. هم گل آنها بر اساس اتفاق رقم خورده بود و هم گل ایران با داور ویدئویی مردود شده بود و البته کمک داوری که پس از گل شدن، پرچم را بالا برد. هر چه بود بازی خوب در برابر اسپانیا منتقدین تیم ملی را تا حد زیادی ساکت کرد. حتی در میزگردهایی که در خارج از کشور برگزار می شد اگر کارشناسی ایران را به اتلاف وقت و بازی چرک متهم می کرد، کارشناس دیگری پاسخ او را می داد و از فوتبال ایران و حقانیتش دفاع می کرد.
بازی با پرتغال حتی بهتر از بازی با اسپانیا بودیم. پنالتی رونالدو که بیرانوند آن را مهار کرد، صحنه ای که رونالدو از اخراج گریخت، پنالتی ایران که کریم انصاری فرد آنرا به زیر طاق دروازه کوبید، خطا های پرتغالیها برای متوقف کردن ایرانی که هم در دفاع و هم در حمله فوق العاده بود، موقعیت طارمی، باور به اینکه ما می توانیم، اشک بچه ها برای توقف در برابر پرتغال، اشک هواداران و ... صحنه های خاصی را رقم زدند. "خودباوری"، "اتحاد"، "کار تیمی"، "شجاعت" و البته "امید" خلاصه نمایش تیم ملی در روسیه بودند. انگار هر بازیکنی مصدوم میشد، یکی بهتر از آن از جیب این پرتغالی بیرون می آمد. به هیچ بازیکنی وابسته نبودیم. به معنی واقعی تیم بودیم. مورد بی مهری قرار گرفتیم. کفش به ما ندادند و بازیهای دوستانه ما را لغو کردند. اما عزم و اراده ما را نتوانستند از ما بگیرند. باور ما می توانیم را نتوانستند از ما جدا کنند. ما تحسین جهانیان را بر انگیختیم. هر کسی هم که ما را به فوتبال چرک متهم کرد، خودش را خراب کرد. ما خود را به دنیا ثابت کردیم.
بله. در روزهای آینده ما صحنه های جام جهانی را با خود مرور می کنیم و احتمالات صعود را بررسی می کنیم. به صحنه ای که بیرانوند پنالتی رونالدو را گرفت نگاه می کنیم و به بازیکنانمان می بالیم. به تک تک شان. به آزمون، طارمی، ابراهیمی، جهانبخش، حاج صفی، بیرانوند، انصاری فرد، رضائیان، محمدی، حسینی و ... . ما حذف را باور نداریم.
اما جام جهانی 2018 روسیه برای ما تمام شده است. باور کنید که تمام شده است. تنها خاطرات شیرین "گروه زندگی" برای ما می ماند و درسهایی که از روسیه گرفته ایم. تجربه بازی رسمی مقابل تیم بیلیون دلاری اسپانیا و تیم چند صد میلیونی پرتغال. به جام جهانی قبل باز می گردیم. دقیقه 91 و لیونل مسی. آن جام هم حسرتی شیرین برای ما در پی داشت. حسرتی که اگر نبود، ای بسا در روسیه تا این حد پر فروغ و شگفتی ساز نبودیم. قهرمانان جهان معمولا در دوره بعد در گروهی حذف می شوند. زیرا در جام بعد این حسرت با آنها نیست. انگیزه شان کم شده. زیرا به اوج رسیده اند و بعد از اوج دیگر راهی جز سقوط نیست. البته که از صعود تیم ملی، پرواز می کردیم. ولی این حسرت، این سوز حرارت لازم را برای پخته تر شدن ما فراهم می کند. قطر 2022 که شاید ایران هم میزبان آن باشد، بهترین فرصت است. از این سوز باید بهره لازم را برد. تیم ایران جوان است و بسیاری از این نفرات می توانند جام جهانی آینده را هم برای ما به میدان بروند. ضمن اینکه بازیکنان جوان بسیاری امروز در تیمهای پایه این بازیها را دیده اند و از این ناکامی انگیزه گرفته اند. انگار بهشان برخورده باشد. آنها بزودی جایگزین نسل فعلی می شوند و با کمک تجربیات این تیم و انگیزه ای که این عدم صعود میلیمتری فراهم کرده اند، رویاهای یک ملت را برآورده می کنند. بامید فردای بهتر با برنامه ریزی امروز.
