مطلب ارسالی کاربران
وداع با گلادیاتور رم
دانلود و پخش تنها با قطع کردن فیلترشکن امکان‌پذیر است.
یک روز قبل از آخرین بازی اش برای رم، من تکلیف خودم را با تنها چیزی در مورد پسرک طلایی که واقعا درک نکرده بودم مشخص کردم: اینکه نمی شود شکوه و عظمتش را با کسی قسمت کرد. فرانچسکو توتی مثل ترانه ای به زبانی در حال مرگ است، مثل بوسیدن لب های دوست دختر یک نفر دیگر است، مثل اولین تصادف رانندگی تان است، همان شکلات خوشمزه ای است که در کیف مدرسه تان قایمش کردید، چیزی است که عاشقش هستید و نمی توانید در موردش حرف بزنید.
در حالی که سیل پیام های ادای احترام از سوی هواداران، همکاران، چهره های مشهور، سیاستمداران و همه رمی های زیر این آسمان (حتی هواداران لاتزیو، عجب!) برای توتی می آیند، من به خیابان می زنم و خودم را از این کوه کلمات که افسانه ی توتی را توصیف می کنند فاصله می گیرم. من طعم سالهای طلایی را چشیدم و می دانم که چه نعمتی داشتم، و همین کافی است.
ممنونم کاپیتان، حالا و برای همیشه ممنونم.
