مطلب ارسالی کاربران
هجدهمین سالگرد 8آذر؛ روزی که فضای اتاق برای پرواز کافی نبود
1- خداداد عزیزی آن روز را فراموش نمی کند. یک بغل پای ساده بود که روی چمن صاف ورزشگاه کریکت ملبورن به سوی پای چپ مارک بوسنیچ می‌رفت. اما معلوم نیست چه اتفاق ژئوفیزیکی در از گسل‌های نیمکره جنوبی زمین افتاد که در کسری از ثانیه توپ از روز زمین بلند شد. انگار زلزله‌ای به وسعت چندسانتی‌متر مربع زیر توپ بازی زمین را لرزاند تا توپ از روی پای مارک بوسنچ بپرد. چند ثانیه بعد از آن زلزله کوچک در ملبورن، زلزله بزرگی به وسعت تمام ایران اتفاق افتاد. زمین به قدر وزن هفتادمیلیون نفر سبک‌تر شده بود. یک روزنامه نگار قدیمی سال‌ها بعد در یادداشتی توصیف کرد: «آن روز زمین برای چند سانتی‌متر از مدار خارج شد.»
2- دانش‌آموزان شیفت عصر آن روز را فراموش نمی‌کنند. کلاس‌ها تعطیل شده بود. حتی سخت‌گیرترین معلم‌ها هم اجازه داده بودند، رادیوهای ترانزیستوری دو موج که در نیمه اول مخفیانه در جامیزی‌ها جاساز شده بودند، به روی میز منتقل شوند. هشت دقیقه وقت اضافه که داور مجارستانی ساندرو پل گرفته بود، در سکوت محض گذشت. آن هشت دقیقه، سخت‌ترین کلاسی بود که دانش‌آموزان پای آن نشسته بودند؛ سخت‌تر از کلاس‌های جبر و احتمال و حساب دیفرانسیل! آن روز دانش‌آموزان بزرگترین درس زندگی‌شان را آموختند: از دل ناامید به موفقیت رسیده بودند.
3- «... به خیابان رفتم، فضای اتاق برای پرواز کافی نبود» این برش از شعر دوست داشتنی گروس عبدالمکلیان از بهترین تشبیه‌هایی است که می‌توان از حس مردم در هشت‌آذر 1376 داشت. 6 ماه و 6 روز پس از اینکه رییس جمهوری محبوبی با 20 میلیون رای، انتخاب شده بود، نوبت به آن رسیده بود که تیم‌ملی محبوبی با 70 میلیون رای به جام‌جهانی برود. برخلاف دوم خرداد که مردم چندان با جشن خیابانی برای پیروزی ریس جمهورشان آشنا نبودند، این بار همه چیز ناخوآگاه اتفاق افتاد. جشنی کاملا «خودجوش» که هیچ نهاد و ارگانی در آن نقشی نداشتند و به یکی از بهترین تصاویر ایران معاصر تبدیل شد. چند روز بعد جشنی دولتی برای استقبال از ورود ملی‌پوشان به ایران برنامه‌ریزی شد. ورود دختران به ورزشگاه آزادی در روز استقبال آنقدر برای آژانس‌های خبری اهمیت داشت که دیگر مهم نبود ستاره‌های تیم‌ملی با هلی‌کوپتر باربری از فرودگاه مهرآباد به زمین چمن ورزشگاه آزادی منتقل شدند! هنوز تاثیر جشن خوجوش آن روز را در گوشه و کنار شهر می‌بینیم. چند ماه پیش فیلم مستندی از سیف الله صمدیان در گروه هنر و تجربه اکران شد و سال گذشته تئاتر ایران-ایترالیا در فرهنگسرای ارسباران روی صحنه رفت؛ آثاری که تمرکزشان روی جشن‌های مردم روز هشت آذر است.
4- ما آن روز را فراموش نمی‌کنند. اگر مردم ایران دوی خرداد 76 باور کردند که می‌توانند به آینده «امیدوار» باشند، هشت آذر 76 معنای «امید» را در زندگی فهمیدند. آن روز یک بازی فوتبال، در حد یک اتفاق سیاسی- اجتماعی در تاریخ معاصر ایران نقش داشت. مسابقه فوتبالی که پس از گذشت هجده سال، هنوز برای سالگرد آن جشن می‌گیریم. چند سال پیش در یکی از سالگردهای 8آذر یکی از کاربران توئیترنوشته بود: «هشت آذر به قدری همه چیز رویایی بود که حتی جواد خیابانی هم در گزارش بازی، سوتی نداده بود».
مهدی امیرپور، سردبیر آی‌اسپورت
