سرانجام پس از ماه‌ها کش و قوس و گمانه‌زنی درباره انتخاب بهترین بازیکن فوتبال دنیا، شب گذشته کریستیانو رونالدو برای دومین سال متوالی و برای سومین بار در مجموع به این عنوان دست یافت تا به جمع زین‌الدین زیدان و رونالدوی برزیلی که سه بار این عنوان را از آن خود کردند، بپیوندد و با لیونل مسی نیز تنها یک عنوان فاصله داشته باشد.
بسیاری البته انتظار این را نداشتند که مسی برای بار پنجم این عنوان را از آن خود کند، چرا که وی در فصل گذشته به غیر از زمان حضور در جام جهانی آن هم تنها در چند بازی، کمتر از گذشته فروغ و درخشش همیشگی خود را در سال 2014 داشت و حتی بسیاری به فیفا به دلیل انتخاب وی به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی برزیل به شدت انتقاد کردند و دلیل این امر را عدم تمایل فیفا برای انتخاب یک دروازه‌بان(مانوئل نویر) به عنوان بهترین بازیکن دانستند.
اما بهانه اصلی این گزارش مسئله حضور هر ساله دو ستاره بزرگ این روزهای فوتبال دنیا در فهرست سه بازیکن اول این جام است و این در شرایطی است که این دو همواره در جای اول و دوم قرار می‌گیرند و کمتر پیش آمده که کسی جای رونالدو و مسی را در مکان اول و یا دوم اشغال کند.
با احتساب چهار توپ طلای مسی و سه توپ طلای رونالدو به این نتیجه می‌رسیم که در هفت سال اخیر این دو بازیکن با فاصله بسیار نسبت به دیگر بازیکنان فوتبال دنیا، بهترین ستاره‌های این رشته ورزشی بوده‌اند. اما علت این مسئله و عدم انتخاب بازیکن دیگری غیر از این دو به عنوان بهترین بازیکن چیست؟
در نگاه اول باید این مسئله را در کامل بودن این دو بازیکن و عدم نوسان در بازی آنان دانست. ستاره‌هایی چون آندرس اینیستا، سسک فابرگاس، سرگیو آگوئرو و گرت بیل در مقطعی به یک ستاره بزرگ تبدیل می‌شوند و در مقطعی دیگر بازی‌های ضعیفی از خود نشان می‌دهند. اما رونالدو و مسی همواره در پیروزی‌ها و موفقیت‌های تیم خود نقش موثر داشتند و هرگز دچار نوسان نشده‌اند، مگر به دلیل مصدومیت.
مسی در لحظه می‌تواند با درخشش خود نتیجه بازی را به سود تیمش رقم بزند و رونالدو نیز در همه زمینه‌ها، چه در گلزنی و یا پاس دادن و ایجاد موقعیت گل و چه در زمینه استفاده از سر و استفاده از هر دو پا تبحر خاصی دارد و حتی از فیزیک بدنی بسیار عالی برای بازی فوتبال برخوردار است که دلیل این مسئله انجام تمرینات ویژه از سوی وی است.
نکته دوم در این‌باره این است که مسی و رونالدو در زمینه حضور در تیم‌های خود دارای ثبات بوده‌اند و مانند بازیکنان دیگر هر ساله به فکر تغییر تیم خود نیستند. مسی از زمان حضور خود در اروپا در بارسا بوده و رونالدو نیز در هر تیم دست‌کم سه یا چهار سال را سپری کرده و این دلیل تمرکز آنان بر بازی و موفقیت تیمشان است، این در شرایطی است که بازیکنانی چون ماریو بالوتلی، سسک فابرگاس و دیگران در پایان هر فصل از جدایی از تیم خود و رفتن به تیم‌های دیگر سخن به زبان می‌آورند.
نکته بعدی درباره علت موفقیت دائمی این دو بازیکن، اعتقاد مربیان در راس تیم‌های باشگاهی آنان به آزاد گذاشتن این دو است. اگرچه بارسا در فصل گذشته در زمان حضور مارتینو در راس تیم خود موفقیتی به دست نیاورد و یا در این فصل نیز با حضور لوئیز انریکه بسیار پرنوسان نشان داده است، اما این مسئله مانع از آزادی عمل مسی در تیم نشده و رونالدو نیز در رئال مادرید در زمان مربیگری مربیان مختلف آزادی عمل خود را حفظ کرده است.
مسئله دیگر نیز توان رونالدو و مسی در هماهنگ سازی خود با فشار شدید و وحشتناک لیگ اسپانیا است، لیگی که در آن رقابت بسیار شدید و فشرده است و هر بازیکنی توان دوام آوردن در آن را ندارد. این دو بازیکن توانسته‌اند خود را با شرایط سخت لالیگا وفق دهند و در چند سال حضور در این لیگ هرگز دچار نوسان نشده‌اند.
در مجموع می‌توان گفت که تا زمانی که این دو ستاره بزرگ دنیای فوتبال در این ورزش حضور دارند، بعدی به نظر می‌رسد بازیکن دیگری توان رقابت با این دو را در زمینه به دست آوردن عنوان بهترین بازیکن فوتبال دنیا داشته باشد و شاید لازم است که بازیکنان دیگر در انتظار بازنشستگی مسی و رونالدو باشند تا بتوانند بر سیطره این دو بر ورزش پایان دهند، دو بازیکنی که بسیاری از رکوردهای فوتبال دنیا را فتح کرده‌اند و همچنان برای رکوردشکنی در زمینه‌های دیگر تلاش می‌کنند.gharani MM7
