مطلب ارسالی کاربران
خاص ترین خاص
فارغ از توپ طلا و هیاهوهای دعوت نشدن به تیم ملی بود.هیچ گاه در زمین فوتبال کارت قرمز نگرفت و در خارج زمین هم همیشه شادی کودکان بیمار را به تبلیغات میلیارد دلاری ترجیح داد.اسطوره ای که هیچ گاه تکرار نمیشود....
وقتی آقای "خاص"آمد تو برای همه ما "خاص"تر شدی.رفتی و با رفتنت برای همیشه ماندگار شدی.گفتن از افتخاراتت ذره ای از ارزشهای توست ذره ای که حتی روزی که خواستی بروی نخواستی آن را به زبان بیاوری.حالا رونالدو و مسی به بودن در نزدیکی تو افتخار میکنند به 71 گلی که در سخت ترین تورنمت فوتبالی دنیا زدی و رفتی...
یادش بخیر آن روزها که مورینتس دوست صمیمی ات و رونالدوی برزیلی از گل زدن کنار تو احساس افتخار میکردند.تو کاپیتان بودی به تمام معنا.کاپیتان تیم زیدان و فیگو و بکهام و کارلوس ورونالدو وبعدتر کریس و هیگواین و راموس و جانشین دوست داشتنیت سن ایکر.تو همیشه برای ما کاپیتانی چه در شالکه باشی چه در قطر و چه حالا در نیویورک.
کاپیتان یادت هست وقتی بازیکن حریف به روی زمین می افتادقبل از اینکه برانکارد بیاید تو اولین کسی بودی که همیشه بالای سرش بودی.تو همیشه اولین بودی و خواهی بود.روزهای آخرت در پیراهن 7 مادرید را خوب یادم هست.راستش آن روزها در بازی نه توپ را میدیدم نه گلها را.چشمانم فقط به تو بود و از آن آخرین روزها لذت میبردم.
کاپیتان حالا 7 مادریدی که نگذاشتی به موزه برود باز رکورد میسازد و رکورد میشکند.7 مادرید به خلف ترین فرد ممکن رسید.شالکه 7 تو را به موزه فرستاد چون میدانستند کسی لیاقت پیراهن تو را ندارد و با تو همیشه زنده است.
7 یعنی عشق فوتبال زندگی و تا ابد زندگی...
