سال ها ست که فوتبال ایتالیا به فوتبال تاکتیکی شهرت داره و تقریبا تمام بازیکن هایی که تجربه حضور در سری آ را داشته اند به این موضوع اشاره کردند ..
فوتبالی که که با افرادی چون کاپلو و ساکی و لیپی و .. مدتها در اروپا قدرت نمایی کرده.
در کنار تاکتیک، دفاع ایتالیا هم شهرت خاص خود را داشته و اغلب در تمامی برهه های زمانی چند مدافع کلاس جهانی در ترکیب تیم های ایتالیایی حضور داشته اند.
ترکیب تاکتیک ها متعدد و حضور مدافعین و دروازبان ها ی سرشناس در ترکیب تیم هایی چون یوونتوس تقریبا همیشه ضامن موفقیت آنها بوده!
فشار و مسئولیتی که مدافعین و دروازبان های سالهای گذشته تیم های ایتالیایی تحمل میکردند اجازه خودنمایی به هافبک ها و مهاجمین میداد و آنها بیشتر انرژی خود رو در میانه ی میدان حریف گذاشته و برای گلزنی تلاش میکردند.
به همین علت بطور معمول بیش از نیمی از بازیکنان ترکیب 11نفره تیم را بازیکنانی با خصوصیت دفاعی تشکیل میدادند و وظیفه گلزنی بیشتر بر عهده یک یا دو نفر بود.
ولی با تغییر تاکتیک های فوتبال و پرنگ شدن نقش وینگرها و بازیکنان کناری شکل فوتبال تغییر کرد و تا جایی پیش رفت که اکثر وینگرها با اینکه در نوک خط حمله حضور ندارند ولی بیشتر آمار گلزنی تیم را بر عهده دارند. شاید بهترین مثال بازیکنی همچون رونالدو را بشود ذکر کرد(البته مشخصا رونالدو وینگر نیست ولی عدم حضورش در نوک خط حمله و تمایلش به کناره ها علت بیان کردنش به عنوان مثال بود)
اما مشخصا و به جرات میتوان گفت این تاکتیک و تکیه بر بازیکنان کناری کاملترین ایده برای ارائه فوتبال برتر نیست! و بهترین نمونه برای این بحث شیوه ی بازی تیم یوونتوس است.
خیلی وقت نیست که تیم آلگری به این شیوه روی آورده و در اواخر فصل قبل هم نتایج درخشانی با این ترکیب کسب کرد و به امید ادامه شرایط بازی های انتهایی فصل پیش آلگری خرید های خود رو معطوف بر بازیکنان کناری کرد( خرید کاستا و برناردسکی )
ولی شاید آلگری فراموش کرد بود که یکی از ارکان موفقیت های فصل پیشش حضوری بازیکنی مثل مانژوکیچ بود که بیش از اینکه در حمله حضور داشته باشد در کارهای دفاعی شرکت میکرد ..
در ادامه آلگری ترکیب 3دفاعه یوونتوس را به 4نفر تغییر داد، و بازیکنانی همچون لیخشتاینر و الکس ساندرو را به یک خط عقب تر آورد و بازی آنها رو معطوف در خط دفاعی کرد!
در خط هافبک هم فقط 2نفر حضور دارند که اغلب شامل پیانیچ و متیودی میشود.
حضور این دو و قیاس آنها با خط هافبک سال های گذشته که شامل حضور همزمان امثال پیرلو، پوگبا، ویدال و مارکیزیو بود خود گویای تفاوت فاحش کیفیت است.
آلگری تلاش کرد سبک یوونتوس را تغییر بدهد و از یوونتوس تیمی هجومی بسازد، تیم را با حضور 4 مهاجم شروع میکند، هیگواین در نوک، کوادرادو و مانژوکیچ در کناره و دیبالا در پشت هیگواین و به عنوان مهاجم سایه.
نتیجه این تغییرات رو کاملا میشود در بازی بنونتو دید، تیمی که رسما الکس ساندرو در آن از کار افتاده، در کل مدت حضور کاستا از او هیچ حرکتی نمیبینیم و کوادرادو یی که تمام تلاش هایش به حرکات انفرادی ختم میشود و هیگواینی که بیش از آنکه مهاجم باشد هافبک بازیساز تیم است.
تیم یوونتوس برای این سبک ساخته نشده ..
یوونتوس تیمی است که دفاع ها سرشناس آن پشت سر هافبکهایی هستند که وقتی توپ به پای آنها میرسد قطعیت دارید که به یک موقعیت حمله ختم میشود نه پاس های کوتاه به سمت عقب (پاس های مکرر متیودی به مدافعین)
یوونتوس تیمی است که مهاجم آن وقتی خود را مقابل دروازه میبیند فکر میکند این اولین و آخرین فرصت او برای گلزنی است و نباید آنرا هدر بدهد(شوتهای بی هدف دیبالا و ساندرو)
یوونتوسی که ما طی این سالها شناخته ایم با یوونتوس آلگری فرسنگ ها فاصله دارد!
