مطلب ارسالی کاربران
تیم کوچک، هوادار بزرگ؛جلوه حقیقی عشق به فوتبال
هیچ وقت طرفداری دو آتشه نبودم، نه این‌که به هیچ تیمی علاقه خاصی نداشته باشم، نه اتفاقا تیم‌هایی هستند که به آنها علاقه دارم ولی هیچ وقت نه پیروزیشان آن‌قدر شادم می‌کند و نه شکستشان ذره‌ای عبوس و ناراحت. شاید همین مساله باعث شده باشد که از فوتبال بیشتر از سایرین لذت ببرم و شاید هم بالعکس نوعی لذت وجود داشته باشد که من هیچگاه طعم آن را نچشیده‌ام. خودم احتمال دومی را بیشتر می‌دانم.
با این ویژگی شخصی که دارم اما همیشه کسانی که عاشقانه یک تیم را دوست دارند برایم شخصیت‌هایی جالب و قابل احترامند، مخصوصا افرادی که تیم زادگاهشان را دوست دارند. از این روست که دلم می‌خواست همه ایران آبادان و بوشهر و امثالهم باشند، البته تنها از نظر حسی که افراد این شهر به تیم شهرشان دارند.
این نگاه به طرفداران فوتبال باعث شده تا عاشق لیگ انگلیس باشم. لیگی که در آن نه اثری از پرسپولیس هست و نه اثری از استقلال. منچستر یونایتد در ورزشگاه استوک‌سیتی همان اندازه غریبه است که ساندرلند در این ورزشگاه. مردم هر شهر عاشقانه تیم‌های شهرشان را دوست دارند و هیچ تیمی در شهرشان به تیم خودی ترجیح داده نمی‌شود.
در این مطلب قصد پرداختن به تیمی را داریم که اگر این فصل به لیگ برتر انگلیس صعود نمی‌کرد شاید بسیاری از ما نامش را یک بار هم نشنیده بودیم. برایتون اند هاو آلبیون تیمی که 116 سال پیش بنیان گذاشته شد و پیش از این که امسال به لیگ برتر بیاید تنها 4 سال بین سال‌های 1979 تا 1983 (هنگامی که هنوز لیگ برتر نبود و بالاترین سطح فوتبال انگلیس دسته اول خوانده می‌شد) در سطح اول فوتبال جزیره حضور داشته که بهترین رتبه‌اش هم 13م شدن بوده است. البته این تیم یک بار هم در فصل آخری که در دسته اول حضور داشت به فینال جام حذفی رسید که در بازی اول با تساوی 2 بر 2 با منچستر بازی را به بازی تکراری کشاند تا در آنجا 4 بر صفر شکست بخورد و بزرگترین افتخارش دوم شدن در FA CUP باشد.
از این ارقام و اعداد خسته کننده که بگذریم نکته نابی که درباره این تیم وجود دارد مثل همه تیم‌های کوچک انگلستان تماشاچیانی است که عاشقانه این تیم را دوست دارند و البته روزهای سختی که تحمل کرده‌اند تا تیمشان به اینجا برسد.
«دات پارویس» پیرزنی 83 ساله است که درب خانه‌اش منقش به لوگوی باشگاه برایتون است و پرچم برایتونی که از یکی از پنجره‌های خانه‌اش آویزان است در گذر زمان رنگ و رو رفته می‌نماید. او که کلکسیون کاملی از تمام پیراهن‌های برایتون در طول زندگی‌اش را دارد، آخرین حضور برایتون در سطح اول فوتبال انگلیس را به خاطر می‌آورد و 50 سال است که برای حمایت از این تیم به ورزشگاه می‌رود، درباره حمایتش از تیم محبوبش می‌گوید: «من تمام عمرم مرغان دریایی (لقب باشگاه برایتون) را حمایت کرده‌ام. این خیلی هیجان انگیز است، من همیشه می‌دانستم که آنها می‌توانند و حالا آنها در جایگاهی هستند که لیاقتش را دارند، بالاترین سطح فوتبال کشور.»
تیمی متعلق به شهری با جمعیت 290000 نفر که از این نظر چهل و دومین شهر انگلستان است برای فصل پیش رو تمام بلیط‌های ورزشگاهش را برای کل فصل فروخته و اگر به سایت رسمی برایتون برای خرید بلیط مراجعه کنید تنها با گزینه wating list مواجه خواهید شد.
مردم این شهر مدتها برای رسیدن به اینجا انتظار کشیده‌اند و ناملایمات بسیار تحمل کرده‌اند. آنها روزهایی را دیده‌اند که تیم محبوبشان با مدیریت غلط تا مرز انحلال پیش رفته و حتی تئاتر خاطره‌های چندین و چندساله‌شان، ورزشگاه «گلد استون» فروخته شده. آنها به مدت 14 سال از خودشان ورزشگاهی نداشتند و دو سال نیز باید برای دیدن بازی تیم محبوبشان 70 مایل به گیلینگهام سفر می‌کردند. پس از آن هم مدتها در ورزشگاهی بازی می‌کردند که قبل از آن باغ وحش بود و با هزار زحمت به زمین ورزشی تبدیل شده بود.
داستان ورزشگاه جدیدشان هم نشان از عشق مردم این شهر به تیمشان دارد. مدیریت باشگاه به دنبال مردی به نام بلوم رفت که یک پوکرباز بود که میلیون‌ها دلار از صنعت قمار پول کسب کرده بود. درخواست هواداران بلوم را راضی کرد تا 250 میلیون دلار برای ساخت ورزشگاه و تسهیلات تمرینی در این تیم سرمایه‌گذاری کند. مجموعه‌ای ساخته شد که در سال 2011 افتتاح شد و مردم برایتون را صاحب ورزشگاهی مدرن کرد.
بی دلیل نیست که در تمام شهر برایتون اشتیاقی مسری در مردم ظهور پیدا کرده است. در بسیاری از خیابان‌های محلی تعدا خانه‌هایی که پرچم برایتون را از پنجره‌شان آویزان کرده‌اند بیش از خانه‌هایی است که از این کار خودداری کرده‌اند.
در جای جای شهر زمزمه مردم این است که «ما نیامده‌ایم که زود برویم» و یک شعار درخواست گونه هم ساخته‌اند که می‌گوید «تنها 37 امتیاز کافی است» چرا که هال سیتی فصل قبل با 36 امتیاز سقوط کرده بود.
مردم این شهر از تیمشان چیز زیادی نمی‌خواهند، تنها خواسته‌شان ماندن در سطح اول فوتبال است تا آنها بتوانند خاطرات ناب‌تری از حمایت محبوبشان بسازند.
آن روزهای تلخ سپری شده است و معجزه فراموشی هموار کورسویی از امید به تولدی دوباره در دل زنده می‌کند. اگر لستر توانست، چرا برایتون نتواند.
ما عاشقان فوتبال می‌دانیم که شاید در زمان زندگی ما دوباره پدیده‌ای مثل قهرمانی لستر تکرار نشود ولی در دنیایی که 222 میلیون خرج انتقال یک بازیکن می‌شود، خوش خیالی ما جای کسی را تنگ نمی‌کند.
https://T.me/SportsPRO
