درسته دیر شده و از تولدش گذشته ولی واقعا ظلمِ راجبش نگم! به مناسبت تولد خوان رومن ریکلمه! کسی که حتی تاریخ تولدشم از بخت بدش با مسی تو یه روز شده، تا مثل همیشه کمتر مورد توجه قرار بگیره! اما برای عاشقان فوتبال، ریکلمه هیچوقت از یادها فراموش نخواهد شد! کسی که حالا دیگه، جزوی از تاریخ بوکاجونیورز و آرژانتینِ...
متاسفانه حجم کلیپ بالای 100 مگ بود و نتونستم تو سایت بذارم!( بدشانسی 103 مگابایته) لینکش رو از یوتیوب میزارم تا هر کس دوست داشت بره دانلود کنه و مطمئن باشید این کلیپ رو تا عمر دارید نگه میدارید از بس قشنگ داستان زندگی فوتبالی ریکلمه رو بتصویر میکشه! مخصوصا اون لحظاتیش که با موزیک زیبای هانس زیمر میکس شده، مو به تن آدم سیخ میکنه !برای فوتبال، برای ریکلمه و برای آخرین 10 فوتبال این کلیپ رو تماشا کنید...
https://www.youtube.com/watch?v=BVR7F0KAFXg
ی توضیحیم از سایت 1ورزش راجبه مسیر ورزشی ریکلمه بود که اونم کپی میکنم تا هر کی دوست داشت بخونه.
وقتی ریکلمه خداحافظی کرد
خوان رومن ریکلمه پس از هجده سال حضور در فوتبال حرفه‌ای در 36 سالگی کفش‌هایش را آویخت.
او را یکی از سنتی‌ترین مردان بازی‌ساز عصر خود که نسل‌شان رو به انقراض است می‌خواندند. یکی از مردان قدیمی پشت مهاجم نوک که می‌توان در همه شرایط رویش حساب کرد. چه در دفاع در زمین حریفان و چه در حمله برای بازکردن دروازه با ضربه‌های غیرمنتظره. از آن هافبک‌هایی بود که با تکیه بر قدرت جسمی‌اش توپ را تصاحب می‌کرد و آن را با پاس خلاقانه‌ای به جایی می‌فرستاد که برای هم تیمی‌هایش معرکه بودند. مرد میانی که استادانه حریفانش را دریبل می‌زد و در عین حال توانایی گشودن دروازه‌ها را هم داشت. با این وصف طبع ناآرام خوان رومن ریکلمه برغم چهره بیش از حد آرامی که داشت و لبانی که بندرت لبخندی بر آن نقش می‌بست، او را همیشه در مرتبتی پایین‌تر از آن‌چه استحقاقش را داشت قرار داد. او هیچ‌گاه ادعاهای بزرگ نکرد، در حالی‌که در بزرگترین باشگاه‌ها به میدان رفت و چهار بار هم مرد سال فوتبال آرژانتین شد. خود را حرفه‌ای می‌خواند که به میدان می‌رود و پس از انجام وظیفه‌اش کفش‌هایش را برمی‌دارد و به خانه باز می‌گردد.
ریکلمه یکی از همان بچه‌های محله‌های فقیرنشین سن فرناندو در خانواده‌ای با یازده بچه بشمار می‌رفت. نوجوان بود که توجه بازیکن‌یاب‌های بوکا جونیورز و ریور پلات را به خود جلب کرد. در دهم نوامبر 1996 وقتی هجده ساله بود نخستین بازی‌اش را برای بوکا انجام داد و دو هفته بعد نخستین گلش را زد. پس از هفت سال توفیق‌آمیز در بوکا با فتح شش جام شامل قهرمانی آمریکای جنوبی و جام بین قاره‌ای در نوامبر 2002 با مبلغ یازده میلیون یورو راهی بارسلونا شد. همان زمانی که یکی از برادرانش را ربودند و ریکلمه با پرداخت پول او را آزاد ساخت و اعلام کرد بهتر است راهی اروپا شود.
وقتی ریکلمه پا به نوکمپ گذاشت لویی فان‌خال مربی بارسا بود. مربی هلندی هرگز به او روی خوش نشان نداد و او را در پست‌های ناآشنایی مثل بال کناری قرار داد. ریکلمه طی سه فصل حضور در بارسا فقط 30 بار به میدان رفت و فقط 3 گل زد. کمی بعد ورود رونالدینیو به بارسا جای او را تنگ‌تر هم کرد و او مدتی را به صورت قرضی در ویارئال سپری کرد تا در 2005 طی قرارداد پیچیده‌ای بین بارسا و ویارئال - که هر دو باشگاه را مالک او می‌کرد - به این باشگاه بپیوندد، جایی که کنار هموطنانش آروبارنا و خوان پابلو سورین قرارگرفت نقطه اوج زندگی حرفه‌ای او و همین‌طور پرواز ویارئال بود. روزنامه مارکا بود که در پایان فصل 2005-2004 او را «هنرمندترین بازیکن لالیگا» خواند. او در صف بهترین‌های فیفا 2005 هم جای گرفت و 15 گلی که طی 35 بازی زده بود زیردریایی زرد را در رتبه سوم لیگ قرار داده بود.
فصل 2006-2005 فصل رویایی او و ویارئال به رهبری مانوئل پیگرینی بود. دورانی که زیردریایی زرد در مرحله گروهی لیگ قهرمانان بالاتر از منچستر یونایتد - که در گروه آخر شد - و لیل که حذف شد و بالاتر از بنفیکا به عنوان تیم اول صعود کرد. همین‌جا پیچیدگی همان قرارداد عیان شد و ویارئال که در نخستین فصل حضورش در لیگ قهرمانان راهی مرحله پلی‌آف شده بود باید یک میلیون یورو به بارسلونا می‌پرداخت. ویارئال با درخشش او از سد رنجرز و اینتر هم گذشت و در نیمه‌نهایی برابر آرسنال قرار گرفت. آرسنال در لندن با تک گل توره پیروز شد و ویارئال در خانه به یک گل نیاز داشت تا نتیجه را برابر کند. وقتی والنتین ایوانف داور روس در دقیقه 90 در سوتش دمید و نقطه پنالتی را به سود ویارئال نشان داد به نظر رسید زردپوش‌ها راهی فینال خواهند شد تا با بارسلونا بازی کنند. وظیفه نواختن آن ضربه به او سپرده شد ولی ینس لمان ضربه او را مهار کرد و تساوی بدون گل به معنی حذف زیردریایی زرد بود. جایی که پرواز بلند ویارئال و ریکلمه نیمه کاره ماند. جایی که به نظر رسید او دلش را از اروپا هم کند.
ریکلمه فصل بعد را را هم در ویارئال سپری کرد و در فوریه 2007 به صورت قرضی به بوکا جونیورز بازگشت و کمی بعد قراردادش را دائمی کرد. او برای بوکا شش سال تا 2014 بازی کرد و دو بار قهرمان لیگ شد و یک بار هم قهرمان کوپا لیبرتادورس شد. آخرین باشگاه او آرژنتینوس جونیورز بود.
در همه این دوران طبع ناسازگارش او را از خیلی چیزها محروم می‌کرد. مثل حضور در تیم ملی. ریکلمه فقط 51 بار پیراهن تیم ملی آرژانتین را پوشید. وقتی آلفیو باسیل او را در 2006 کاپیتان تیم ملی کرد به نظر می‌رسید کاپیتان چند ساله خواهد بود. ولی شکست 3-0 برابر برزیل موجی از حمله علیه تیم ملی آورد و او را مقصر شکست خواندند. او در جام جهانی 2006 نمایش خوبی ارائه داد و یکی از مردانی بود که برابر صربستان و مونته نگرو آن 24 پاس را رد و بدل کردند که منجر به گل استبان کامبیاسو شد. او در کوپه آمه ریکا 2007 و المپیک 2008 هم برای آرژانتین به میدان رفت که در این یکی مدال طلا را به چنگ آورد، ولی پس از آن دیگر برای آرژانتین بازی نکرد و آن پیراهن راه‌راه آبی آسمانی و سپید را نپوشید.
خوان رومن ریکلمه سرانجام پس از هجده سال حضور در فوتبال حرفه‌ای در 36 سالگی کفش‌هایش را آویخت. جمله وداعش مثل همه حرف‌هایش طی آن هجده سال ساده بود و طعنه آمیز «...از زندگی فوتبالی‌ام لذت فراوانی بردم و همه تلاشم را انجام دادم تا طرفداران آرژانتین، بوکا، بارسلونا و ویارئال را شاد کنم. از حالا به بعد یک طرفدار ساده هستم و به استادیوم‌ها می‌روم تا روی سکوها زجر بکشم».
