برای بازیکنانی مانند فرشاد احمدزاده که حضورشان در تیم به چشم نمی آید شاید بازیهای آسیایی و آمارهایی که از آن منتشر می شود بهترین فرصت برای مشخص شدن نقش کلیدی شان در تیم است.
بازیکن کلیدی پرسپولیس این روزها چه کسی است؟ پرسپولیسی که قهرمان لیگ برتر شد و با یک بازی قاطعانه و مقتدرانه به اما و اگرهایش بابت صعود از گروهش پایان داد و البته به لطف نتیجه بازی دیگر راهی مرحله بعد شد. اگر از بازیکن کلیدی و ستاره این تیم بپرسیم، جواب ها احتمالا در چند اسم خلاصه می شود. یا از مهدی طارمی گلزن گفته می شود یا محسن مسلمان که به واسطه پاس های دقیقش، این روزها لقب ژاوی آسیا را از آن خودش کرده است. سیدجلال حسینی و اقتدار دفاعی اش هم می تواند جز گزینه ها باشد اما می خواهیم این بار از ستاره ای بنویسیم که کمتر به چشم می آید، کمتر دیده می شود و کمتر از او می گویند. فرشاد احمدزاده.
اگر دیگران ستاره و پدیده و مهندس تیم هستند، فرشاد احمدزاده را می توان رهبر ارکستر پرسپولیس دانست. پرسپولیسی که اگر خوب و چشم نواز و زیبا می نوازد فراتر از مهندس و گلزن و سیم خاردارش یک رهبر ارکستر خوب دارد. مطمئنا بارزترین خصوصیت فرشاد احمدزاده میزان دوندگی اش است.
او به اندازه دو بازیکن می دود. این را از هیت مپ بازی او در آسیا به خوبی می شود دید. اما خصوصیت او دوندگی تنها نیست. نگاهی به پاس های بازیکنان پرسپولیس می اندازیم. شاید تصور اولیه این باشد که مقصد پاس های مسلمان و سروش رفیعی و کامیابی نیا، مهدی طارمی باشد اما آمار می گوید که این تصور غلط است. مقصد بیشتر پاس های بازیکنان پرسپولیس فرشاد احمدزاده بوده است. او بیشترین دریافتی را در تیم داشته است. 90 دریافت توپ در طول 90 دقیقه یعنی آمار فوق العاده از هافبک ریزنقش قرمزها.
مسلمان 13، محرمی 12، سروش رفیعی 7، کمال کامیابی نیا 5 و وحید امیری 6 پاس به احمدزاده داده اند که در مجموع این بازیکن را 43 بار صاحب توپ کرده اند.
تفاوت احمدزاده با بازیکنی مثل مسلمان در دقت و تمرکزش است. شاید اگر احمدزاده دقت بیشتری داشت از این میزان پاس های دریافتی کمک بیشتری به پرسپولیس می کرد. فرشاد احمدزاده دومین پاسور پرسپولیس است و تنها 5 پاس کمتر از مسلمان داده است. تفاوت آنها اما درصد پاس های درست است. 90 درصد پاس درست در کنار تنها 74درصد پاس درست، آنها را در دو سطح متفاوت قرار داده است.
با این حال احمدزاده همچنان نقشی کلیدی در پرسپولیس برانکو دارد. حضور احمدزاده در جناح راست باعث شده که دفاع راست این تیم نیازی به رفت و برگشت نداشته باشد و با خیال راحت حواسش را معطوف وظایف دفاعی اش کند. تا زمانی که بازیکنی مانند احمدزاده و امیری در دو جناح پرسپولیس حضور داشته و بار خط حمله تیم را به دوش می کشند نیازی به مدافعان کناری رونده نیست. شاید به همین دلیل بود که چه در زمان حضور ماهینی و چه با آمدن صادق محرمی (که البته هجومی تر است) برانکو جای خالی رامین رضاییان را در جناح راست اصلا احساس نکرد و کمبودی بابت بازیسازی از آن جناح نداشت.
برای بازیکنانی مانند فرشاد احمدزاده که حضورشان در تیم به چشم نمی آید شاید بازیهای آسیایی و آمارهایی که از آن منتشر می شود بهترین فرصت برای مشخص شدن نقش کلیدی شان در تیم است. کلیدهایی که اگر نباشند تیم قفل می کند و رهبرهایی که اگر نباشد سازهای ارکستر، کوک نمی زنند.
