در دهه ۵۰ میلادی اغلب سرمربی های رئال مادرید تغییر پیدا می کردند و تقریبا هیچ یک از آن ها بیشتر از دو سال نمی توانستند هدایت سفیدپوشان را بر عهده داشته باشند. سانتیاگو برنابئو هر سال حضور یک سرمربی جدید را تجربه می کرد اما مادرید در سال ۱۹۵۹، سرانجام مردی را پیدا کرد که توانست به او اعتماد کند. او میگل مونیوس نام داشت.
این هافبک اسپانیایی سال ها برای مادرید بازی کرده بود و در دو سال پیاپی که سفید پوشان فاتح جام قهرمانان اروپا شدند، بازوبند کاپیتانی را بر بازو داشت. مونیوس در سال ۱۹۵۸ زمانی که ۳۶ سال داشت، متوجه وضعیت بد سلامتی خود شد و تصمیم گرفت از فوتبال خداحافظی کند. او در این باره گفت: خودم را پیر و ناتوان دیدم و فکر کردم بازی کردن با این شرایط مضحک است.
مونیوس در فصل ۶۰-۱۹۵۹ در پلوس اولترا (تیم دوم مادرید) مربیگری کرد و در آوریل به تیم نخست مادرید آمد تا جانشین فلیتاس سولیچ پاراگوئه ای شود. با رفتن این سرمربی «دیدی» نیز این تیم را ترک کرد. مادرید با «دل‌سول» قرار داد امضا کرد و به همراه سرمربی جدید پنجمین جام اروپایی را فتح کرد. در آن بازی، سفیدپوشان هفت بر سه اینتراخت فرانکفورت را شکست دادند. همچنین تیم اسپانیایی توانست با شکست پنج بر یک پنیارول، نخستین جام بین قاره‌ای خود را به دست آورد. سپس مونیوس با دوران نزول مادرید (شکست دردو فینال) روبه‌رو شد اما با استفاده از بازیکنان جوان تیم و امضای قرارداد با بازیکنان خوب اسپانیایی، دوباره به شرایط قبل بازگشت. او با این بازیکنان جام دیگری در اروپا را فتح کرد.
دومین دوره امضای قرارداد با بازیکنان جدید، موفقیت آمیز نبود. او بازیکنان خارجی به نام های نتزر و پینینو مس را به مادرید آورد اما آنها عملکرد خوبی در این تیم نداشتند. در تیم مادرید نارضایتی دیده می شد چون نتزر بازیکن تنبلی بود که با غرور بازی می کرد و مس نیز چیزی از خود نشان نمی داند. در این شرایط، بارسلونا به صدر جدول رسید و این موضوع به ضرر مونیوس تمام شد. او پس از ۱۳ سال حضور در مادرید در بازی های خانگی با شعار «این جا را ترک کن مونیوس» مواجه شد.
سفیدپوشان در بازی های برگشت لیگ، در خانه شکستی دیگر را تجربه کردند و در فاصله هشت امتیازی بارسلونا قرار گرفتند. باشگاه مادرید همان شب تصمیم به برکناری مونیوس گرفت و این موضوع را به تصویب رساند اما در واقعیت، سرمربی اسپانیایی بود که استعفایش را به باشگاه ارائه کرد. رییس باشگاه درباره این موضوع گفت: دوست نداشتم ناراحتی هواداران را ببینم. مونیوس مدت‌هاست از این موضوع رنج می برد. چاره دیگری نداشتیم و استعفایش را قبول کردیم. او نمی توانست بیشتر از این مادرید را همراهی کند. با این حال مونیوس خاطرات فراموش نشدنی را برایمان به یادگار گذاشت.
مونیوس پس از ۲۵ سال باشگاه مادرید را ترک کرد. او در این مدت سه جام قهرمانان در اروپا و دو لیگ را به عنوان بازیکن به دست آورد و زمان مربیگری ۹ بار فاتح لالیگا شد، دو بار به عنوان قهرمان اروپا شناخته شد و دو بار نیز کوپا دل ری را بالای سر برد. همچنین یک جام بین قاره ای کسب کرد. پس از او مالونی هدایت مادرید را بر عهده گرفت. مالونی در برنابئو پنج بر صفر مغلوب بارسلونای تحت هدایت یوهان کریوف شد اما جام حذفی را با شکست چهار بر صفر بارسلونا بالای سر برد.
از طرفی مونیوس به عنوان سرمربی، به کار خود ادامه داد. ابتدا در گرانادا که حضور داشت سپس به سویا رفت و در نهایت هدایت تیم ملی اسپانیا را بر عهده گرفت. در آن زمان دوران خوبی را سپری کرد و نتایج خوبی در یورو و جام جهانی مکزیک به دست آورد. در رقابت های جهانی در مرحله یک چهارم نهایی در ضربات پنالتی مغلوب بلژیک شد و از این رقابت ها کنار رفت. مونیوس سرانجام در شانزدهم جولای 1990 در زادگاهش مادرید درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.
