«بدون کرایف ، ژاوی ها و اینیستا های این دنیا، وجود نداشتند»
اما، یک مشکل وجود داشت. ترکیب تیم او بازیکنان تکنیکی و باهوشی که بتواند با آن ها تاکتیک های پیچیده او را به اجرا در بیاورند، کم داشت. یک خط تولیدی که خوره مالکیت توپ باشند، نیاز بود. لاماسیا باید از نو ساخته می شد.
در کمال تعجب برای باشگاهی که بعد ها ژاوی، اینیستا و مسی را به دنیای فوتبال معرفی کرد، آن ها بازیکنانی را انتخاب می کردند که فیزیک مناسبی داشته باشند، نه تکنیک بالایی. در سال 1986، یک پسر 15 ساله، در زمانی که بازیکنانی با قامت بالای 180 سانتی متر، در آکادمی پذیرفته می شدند، در مصاحبه ای، با صدای بسیار بلند گفت: «قد من از 180 سانتی متر هم بیشتر خواهد شد. من می خواهم یک فوتبالیست حرفه ای بشوم!». نامش؟! پپ گواردیولا!
آمدن کرایف ، شروع تغییر بود: «من بازیکنان کوتاه قامتی مانند آلبرت فرر، سرجی و یا گیلرمو آمور را در اختیار داشتم. بازیکنانی که فیزیک فوق العاده ای نداشتند، اما بازیکنان پا به توپی بودند و مانند موش حریفان را پرس می کردند. حتی پپ هم چندان فیزیک عالی ای نداشت، اما هنگام در اختیار داشتن توپ، بسیار باهوش بود. این همان چیزی بود که من می خواستم».
فرر، مدافع راستی که بعدها به چلسی پیوست، می گوید: «برای یوهان، مهم تر از اینکه بتوانید روی هوا خوب باشید، این مهم بود که بتوانید سریع باشید و رو به جلو بازی کنید. او دقیقا می دانست به چه نوع بازیکنانی نیاز دارد. و هیچ مشکلی هم با آوردن بازیکنان کوتاه قامت تر، و انتخاب آن ها از بین تیم های جوانان، نداشت. او کاملا می دانست که این راهِ رو به جلویی است که می خواهد».
همه تیم ها، از زیر 8 ساله ها گرفته تا بارسای بی، سیستم خود را به 3-4-3 تغییر دادند و تملک توپ را در بازی های خود زیاد کردند. خط تولیدی که کرایف انتظارش را می کشید، از راه رسید. لاماسیا بازیکنانی مانند فرر، آمور و سرجی را تربیت کرد که مجموعا بیش از هزار بار با پیراهن بارسا به میدان رفتند. هیچ کدام آن ها، بالاتر از 1.80 بلندای قامت نداشتند. اما، بلند قامت هم داشتند؛ گواردیولا، 384 بار پیراهن بارسا را در رقابت های مختلف به تن کرد.
اوریل دومنیک، خبرنگار روزنامه ال موندو دپورتیوو، که 6 سال در دوران کرایف در تیم های پایه بارسا حضور داشت، می گوید: «توپ تنها پرسوناژ موجود بود. حتی تمرینات فیتنس هم با یک فوتبال انجام می شد. آنجا شانس بیشتری برای بازیکنانی با جثه کوچک، مانند من، وجود داشت. وقتی در لاماسیا بودم، گواردیولا بسیار لاغر بود، و این کرایف بود که می گفت او همواره باید بازی کند، زیرا بالاخره یک روز رشد خواهد کرد. بدون او، ژاوی ها و اینیستا های این دنیا، وجود نداشتند»
