به گزارش «تابناک»، تنها چند تن در ایران جرأت کرده‌اند از رخدادهای تکان‌دهنده مدارس فوتبال سخن بگویند و مابقی به رغم قبول وجود چنین اتفاقات فاجعه‌باری، تلاش کرده‌اند زبان به کام بگیرند و به قول خودشان، قبح این مسائل را در فوتبال ایران نشکنند.
از سوی دیگر، فوتبال ایران چنان با حاشیه‌های تأسف‌باری همراه است که گویا کسی حوصله ندارد پا در این راه بگذارد که فجایع روی داده در فوتبال، پایه ایران و مدارس فوتبال را به میان بکشد.
اما همواره این خبر بوده که در فوتبال پایه ایران، اتفاقات تکان‌دهنده‌ای رخ می‌دهد که اگر خبر کوتاهی از اتفاق مشابه آن در اروپا و امریکا منتشر می‌شد، وجدان بیدار خبرنگاران صدا و سیما بار‌ها و بار‌ها با گزارش‌های آنچنانی به سراغ آن می‌رفت؛ اما در ایران تنها یک بار نود گزارشی در این خصوص پخش کرد و مقاله دو شماره پیش ماهنامه «دنیای فوتبال» موجب شد تا بار دیگر اخباری در این باره در رسانه‌ها منتشر شود.
در برنامه نود سال گذشته، آیتمی پخش شد که یکی از مربیان می‌گفت به کودکان در مدارس فوتبال آب پرتقال مسموم و بیهوش کننده می‌دهند، بعد که بیهوش شد، اقدام به آزار و اذیت آن‌ها می‌کنند و از صحنه فیلم می‌گیرند و بعد که بازیکن به هوش آمد، به او نشان می‌دهند و می‌گویند، اگر در دادن پول قرارداد‌ها و نقل و انتقالات گوش به فرمانشان نباشند، فیلم تکثیر می‌شود و آبروی نونهال و نوجوان بیچاره برود.
اگر تا پیش از این فوتبال ایران با پدیده‌های چون «کارت به کارت» و «قلیان گیت» و «لکسوس گیت» روبه‌رو بود، این بار رخداد تکان‌دهنده‌تری در میان است؛ آزار و اذیت کودکان در مدارس فوتبال و سوء‌استفاده از آن‌ها که بنا به گفته برخی از مسئولان و درست‌اندرکاران فوتبال پایه بسیار گسترده است.
اگر فکر می‌کنید که این ماجرا تنها در باشگاه‌های گمنام در جریان است هم اشتباه می‌کنید. همین چند سال پیش بود که «ش. ل» از کارکنان یکی از باشگاه‌های بزرگ پایتخت سه کودک را در مدرسه فوتبال این باشگاه مورد تجاوز قرار داد. «ع. م» که اکنون ریاست یکی از کمیته‌های مبارزه با فساد و ناهنجاری فدراسیون فوتبال را بر عهده دارد، در آن زمان مسئول کمیته انضباطی این تیم بود که در آن ماجرا سکوت کرد و کاری نکرد تا جایی که فرد متجاوز هنوز هم در کنار مسئولان بلند‌پایه این باشگاه پرطرفدار دیده می‌شود.
بسیاری بر این باورند که مدارس فوتبال و نبود نظارت بر آن‌ها، باعث چنین اتفاقی می‌شود؛ اما وقتی مسئولان مربوط حتی زیر بار رخ دادن چنین اتفاقی نمی‌روند، چگونه می‌توان امیدوار بود که تلاشی برای برخورد با آن وجود داشته باشد؟
سخنان مسعود شجاعی، نشان از ناامیدی جامعه ورزشی کشور از مسئولان برای پاکسازی این اتفاقات تکان دهنده داشت و او از خانواده‌ها خواست تا فرزندانشان را به مدارس فوتبال نفرستند تا اتفاق ناگواری که تمام زندگی آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد، برایشان رخ ندهد.
به هر جهت این رخداد تکان دهنده است؛ اما تکان‌دهنده‌تر از آن، برخورد نکردن با فاسدان فوتبال ایران است.
