.
گذشته کجایی که یادت بخیر!
.
سال ۲۰۰۵ دنیای فوتبال زیباتر بود؟
.
دنیای فوتبال هر سال دچار تغییر و تحول می‌شود اما بعضاً دلمان برای گذشته بسیار تنگ می‌شود.
.
همه ما در این مورد که سال ۲۰۱۶ تا بدین جا، سالی بسیار جالب و پر هیجان در فوتبال بوده متفق‌النظر هستیم. سالی که بسیاری از رکوردها جابه‌جا شد، مسابقات بسیار زیبایی را تماشا کردیم و از همه مهم‌تر؛ شاهد درخشش و تکیه زدن لسترسیتی بر تخت پادشاهی لیگ برتر انگلیس بودیم.
هرچند باید اعتراف کنیم این رقابت نفس‌گیر و نزدیک، هزینه‌ای گزاف نیز داشت، هزینه‌ای نه از جنس اسکناس بلکه از جنس کیفیت!
دوازده سال را شاید در بسیاری از موارد نتوان نوستالژی به حساب آورد اما نگاهی کوتاه به فوتبال در سال ۲۰۰۵ نظر ما را نسبت به این موضوع تغییر داد. به فکر فرو نروید، ما را هم قضاوت نکنید. اگر مخالفید تنها به لیست زیر نگاهی بیاندازید تا به شما اثبات کنیم در سال ۲۰۰۵، فوتبال اروپا از نظر کیفی بسیار بالاتر از سال ۲۰۱۶ است:
تیری آنری، نه جیمی واردی:
نگاه کوتاهی به لیست برترین گلزنان لیگ برتر در فصل جاری تاکنون بیاندازید، جایی که نام‌هایی همچون هری کین، سرخیو آگوئرو و جیمی واردی را به عنوان نامزدهای اصلی دریافت توپ طلای انگلستان در صدر جدول می‌بینید. در سال ۲۰۰۵ به جای این اسامی، شما نام‌های چون تیری آنری و رود فان‌نیستلروی را می‌دیدید که نام‌شان لرزه بر تن هر مدافعی می‌انداخت.
بی‌شک ما از درخشش باشگاه‌های کوچک‌تر ناراحت نمی‌شویم، برعکس معتقدیم اینگونه شگفتی‌ها باعث جذاب‌تر شدن فوتبال نیز می‌شود با این حال خروج ستاره‌های تراز اولی همچون کریستیانو رونالدو، لوئیز سوارس و گرث بیل از لیگ جزیره، باعث شده واردی جا پای تیری آنری بگذارد. ستاره‌ای فرانسوی که همچنان توپچی‌ها با خاطراتش به سایرین فخر می‌فروشند.
.
درخشش نماینده‌های انگلیس در رقابت‌های اروپایی:
این سال‌ها اصلاً برای نمایندگان انگلیس سال‌های خوبی در رقابت‌های مطرح اروپایی همچون لیگ قهرمانان اروپا نبوده. سال گذشته که لیورپول در مرحله گروهی از دور رقابت‌ها حذف شد و تیم‌های آرسنال، چلسی و منچسترسیتی یک مرحله‌ی بعد. امسال نیز تمامی انگلیسی‌ها در UCL یکی پس از دیگری حذف شدند تا فینال تماماً اسپانیایی یا بهتر بگوییم، مادریدی شکل بگیرد. امسال شاید تنها دلخوشی انگلیسی‌ها حضور لیورپول در فینال لیگ اروپا باشد.
اما یک دهه‌ی قبل این انگلیسی‌ها بودند که بر فوتبال اروپا حکم‌رانی می‌کردند. سال ۲۰۰۵ را به خاطر دارید؟ در جمع چهار تیم پایانی، انگلیس دو نماینده داشت؛ چلسی و لیورپول. در نهایت هم این سرخ‌پوشان مرسی‌ساید بودند که با شکست میلان در فینال، حماسه‌ی استانبول را رقم زدند و پس از سال‌ها جام قهرمانی را به خانه بردند.
از آن زمان به بعد و در طی این ۱۱ سال، تنها دو بار نماینده‌هایی از جزیره موفق به کسب لیگ قهرمانان اروپا شده‌اند و این نشان از افت فاحش و ناکامی تیم‌های انگلیسی در این رقابت‌ها دارد.
اقتدار و بزرگی تیم ملی انگلستان:
یادتان هست زمانی را که یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های اریکسون، سرمربی وقت تیم ملی انگلیس، بازی دادن هم‌زمان استیون جرارد و فرانک لمپارد و استفاده هر دو در ترکیب اصلی سه‌شیر بود؟
هرچند نسل طلایی فوتبال انگلیس نیز در آن سال‌ها نتوانستند موفقیت و جامی را کسب کنند اما در سال ۲۰۰۶ با حضور آن همه ستاره‌ی تراز اول، حداقل انگلیسی‌ها به درخشش تیم‌شان امید داشتند. اکنون با گذشت زمان، نه دیگر خبری از جرارد است نه لمپارد! هر دو ستاره راهی آمریکا و لیگ حرفه‌ای MLS شده‌اند تا در غیاب همه‌ی ستاره‌ها، وین رونی تنها امید تیم ملی کشورش با بازیکنانی متوسط باشد.
.
حضور ستارگان صاحب‌نام:
باور کنید یا نه، زمانی ستارگان صاحب‌نام دنیا در تیم‌های انگلیسی توپ می‌زدند؛ آرین روبن، کریستیانو رونالدو، ژابی آلونسو و ...
در آن سال‌ها زمانی که رئال مادرید به امضای قرارداد با توماس گراوسن احساس موفقیت می‌کرد، منچستریونایتد با رونالدو، لیورپول با آلونسو و چلسی با روبن تمام اروپا را به لرزه در می‌آوردند و افتخارات جهان را درو می‌کردند. در آن زمان خبری از حکم‌رانی مطلق رئال و بارسا نبود. باز شک دارید که یک دهه‌ی پیش فوتبال از نظر کیفی بالاتر بود؟
مورینیو هنوز خاص بود:
مورینیو اخراج شد! کابوس هواداران آقای خاص که رنگ حقیقت به خود گرفت. مربی‌ای که شکوه و افتخار را به چلسی آورده بود در بازگشتِ مجددش به این تیم موفق به کسب قهرمانی شد اما امسال از همان تیم اخراج شد.
یک دهه‌ی پیش تماس جادویی ژوزه، هر چیزی را به طلا تبدیل می‌شد؛ با پورتو در قله افتخار اروپا قرار گرفت، چلسی را به اوج باز گرداند و مابقی‌اش را نیز خودتان خوب به یاد دارید. فصل ۰۶-۲۰۰۵ طلایی‌ترین فصل چلسی در یک دهه‌ی گذشته بوده که امضای طلایی مورینیو پای آن در تاریخ ثبت شده است. ولی اکنون دیگر «آقای خاص»، خاص نیست. بی تیم مانده و هر روز شایعاتی مربوط به مذاکره‌اش با تیم‌های مختلف به گوش می‌رسد.
بارسلونا به هویت‌اش چوب حراج نزده بود:
«بارسلونا فراتر از یک باشگاه»
این شعاری بود که هواداران آبی‌واناری‌های بارسلون با افتخار در ورزشگاه‌ها سر می‌دادند. در آن سال‌ها بارسا تنها به بازی‌های خوب، تیکی‌تاکا و کسب جام خلاصه نمی‌شد. پیراهن این تیم پرچم ایالت‌شان بود، هویت‌شان بود. چیزی بسیار مقدس که بر خلاف تمام دنیا حاضر نبودند آنرا وارد دنیای تجارت کنند. در مقابل تمامی تیم‌ها سینه سپر می‌کردند و به عنوان تنها باشگاه بزرگ بدون اسپانسر جهان، پرچم ایالت کاتالان را بر تن کرده و به آن می‌بالیدند.
حال اما...
شرکت هواپیمایی «Qatar Airways» پیراهن این تیم را به بیلبورد تبلیغاتی‌اش تبلیغ کرده و شرکت ترکیه‌ای لوازم خانگی «Beko» نیز نامش را روی آستین بارسلونا حک کرده. هویت بارسا با حضور دلارهای نفتی دیگر در اولویت قرار ندارد.
.
رقابتی جذاب، جهانی و پر ستاره به نام ال‌کلاسیکو:
ال‌کلاسیکو همواره دیداری جذاب و پربیننده بوده و خواهد بود، این اصلی غیر قابل تغییر است. با این وجود کیفیت این رقابت در سال ۲۰۰۵ با حال حاضر، زمین تا آسمان متفاوت است. رونالدینیو، زیدان، بکهام، فیگو، رونالدو (برزیلی)، اتوئو، کارلوس، ریوالدو و ... ستاره‌هایی بودند که در ال‌کلاسیکو شاهد هنرنمایی و جشنواره‌‌شان بودیم.
اما اکنون این رقابت به میدان مبارزه تن‌به‌تنِ مسی و کریستیانو رونالدو تبدیل شده، دنیا در همین دو ستاره خلاصه می‌شود، گویی تاریخ فوتبال به عصر پیش از کریس-لیو و پس از آن تقسیم شده!
خبری از لیگ MLS نبود:
تصمیم نداریم به شما درس اخلاق بدهیم یا چیزی خلاف واقع را در ذهنتان القا کنیم. به همین دلیل نمی‌گوییم در سال ۲۰۰۵ پول اهمیتی نداشته، که داشته، اما اوضاع آنروز با امروز بسیار متفاوت بود.
اکنون بازیکنان در اواخر سال‌های فعالیت‌شان راهی لیگ MLS آمریکا، قطر، هند و اخیر سوپرلیگ چین می‌شوند، جایی که با وجود دریافت مبالغ چشمگیر، از انظار دور شده و دیگر کسی شاهد هنرنمایی‌شان نیست.
سال‌هایی که گایزکا مندیتا برای آخرین سال‌های فعالیت‌اش به جای هند و قطر و آمریکا، راهی میدلزبرو شد را به ما برگردانید که به شدت دلمان برای آن سال‌ها تنگ شده. سال‌هایی که فرناندو هیروی پا به سن گذاشته در بولتون توپ می‌زد و ادگار داویدز در میانه‌ی میدان با لباس تاتنهام چشم‌هایمان را نوازش می‌داد. به ما این سال‌ها را برگردانید چرا که امروزه پیرلو، دل‌پیرو، لمپارد و جرارد جایی توپ می‌زنند که قلبی برایشان نمی‌تپد!
منچسترسیتی و پاری‌سن‌ژرمن پولدار نبودند:
زمانی تیم‌هایی به موفقیت می‌رسیدند که تاریخ و قدمتی پرافتخار داشتند. در سال ۲۰۰۵ چلسی با پول میلیارد روسی، ستاره‌های نامداری را به ترکیب‌اش افزود و سری میان سرها در آورد اما چلسی هم پیشنه‌ی پر افتخاری داشت هم قدمت‌اش را! البته به لطف پول‌های گروه تجاری ابوظبی، ستاره‌ای به نام سرخیو آگوئرو در جهان فوتبال چهره شد و به این خاطر از آنها تشکر می‌کنیم اما آیا فوتبال زمانی که پول نمی‌توانست موفقیت بخرد زیباتر نبود؟
خبری از سلفی نبود:
شبکه‌های اجتماعی در حال حاضر به جزئی جدایی‌ناپذیر از دنیای‌مان تبدیل شده‌اند. امکاناتی بسیار جذاب و مفید. بی شک وسعت این شبکه روز به روز نیز بیشتر خواهد شد چرا که توانایی پوشش ۲۴ ساعته تمامی اتفاقات جهان را دارا هستند.
اما این تکنولوژی باعث شده که هر پیروزی با نوک انگشت فوتبالیست‌ها ارتباطی تنگاتنگ داشته باشد. هر پیروزی بهانه‌ای‌ست برای گرفتن سلفی و به اشتراک گذاشتنش در توئیر، فیسبوک و اینستاگرام. تصویر زیر سلفی و جشن مسئوت اوزیل و اولیور ژیرود پس از پیروزی برابر هال‌سیتی است، بردی که باعث شد آرسنال در رده‌ی سوم قرار گیرد! تعجب نکنید، این روزها حضور در رده‌ی سوم اهمیتی ندارد، مهم برد است و گرفتن سلفی!
.
