طرفداری- کلودیو رانیری، سرمربی ایتالیایی نانت علاوه بر توانایی هایش در مربیگری، بابت سخنوری خوب و مصاحبه های خواندنی اش خوش آوازه است. این بار هم او مصاحبه ای وسیع دامنه و جالب با گاتزتا دلو اسپورت پیرامون دنیای فوتبال داشته است که خواندن آن خالی از لطف نیست.
(فوتبال ایتالیا) در حال به دست آوردن دوباره منزلت خود است. شرایط آن گونه ای که ما در دیدار نهایی لیگ قهرمانان سال 2003 در منچستر دو تیم ایتالیایی داشتیم نیست ولی بالا رفتن از پله های ترقی شروع شده. باید از یووه بابت رسیده به دو فینال لیگ قهرمانان طی سه سال، سپاس گزاری کنیم.
ناپولی در حال انجام کارهای بزرگی است. آن ها با منچسترسیتی که یکی از ثروتمندترین باشگاه های دنیاست و می تواند مبالغ هنگفتی را خرج کند، رو به رو شدند. سبک بازی ناپولی واقعا چشمگیر بوده و (مائوریتزیو) ساری هم یک مربی والا مقام است.
یوونتوس همان تیم همیشگی است؛ ممکن است که شروعی کند داشته باشد ولی سپس ناگهان آن ها را در صدر یا در یک قدمی صدر می بینید. تیم آن ها و فرهنگ اش، بیشتر به قهرمانی خو گرفته اند و همی موضوع مزیتی به آن ها می بخشد.
در مورد اینتر هم باید گفت که لوچانو اسپالتی به سرعت آن ها را به دست گرفت و می توان تاثیر او را در روند تیم دید.
لاتزیو؟ جدا آن ها را دوست دارم. سیمونه اینزاگی در حال انجام کاری خارق العاده است و این مسئله هنگامی جالب توجه تر می شود که ورود مارچلو بیلسا در آخرین لحظه به هم خورد و او فرصت کوتاهی برای ساختن تیم مد نظر خود داشت. اینزاگی همچنین به خوبی رسانه ها را مدیریت می کند و همچنین می داند که چگونه با لیگ اروپا کنار بیاید. لیگ اروپا تورنمنتی است که باید بابت وجهه اش و همچنین رده بندی یوفا، مورد احترام واقع شود.
در مورد رم، عده ای به دی فرانچسکو شک داشتند چون او پیش از این هرگز تجربه کار کردن در باشگاهی بزرگ را نداشت. با این حال اوزه بیو در ساسولو دست به کارهای بزرگی زد و قادر بود تا بازیکنان را مدیریت کند. آن ها از او پیروی می کردند و به او احترام می گذاشتند.
لیگ قهرمانان؟ پاری سن ژرمن و منچسترسیتی ثروتمندترین تیم های کره زمین هستند و دیر یا زود بالاخره قهرمان لیگ قهرمانان خواهند شد. سایر مدعیان هم مشخص اند: بارسلونا، رئال مادرید، منچستریونایتد و یوونتوس.
در فوتبال فرانسه، سرمایه انسانی زیادی وجود دارد و اینجا سرشار از الماس های درخشان است. سطح رقابت در لیگ یک در حال افزایش است و پاری سن ژرمن هم با ستارگانش پیشتاز است. نانت هم تیمی است که باید به آن توجه شود؛ بازی های بزرگ چیزی در مورد ما خواهند گفت. البته من از این که نانت به مدت 20 سال است در چنین موقعیت خوبی نبوده، خوشحالم.
اخراج کریک شکسپیر از لسترسیتی؟ نمی خواهم در این باره حرف بزنم. این ماجرا متعلق به گذشته است.
درباره چلسی باید بگویم که تنها فلسفه (رومن) آبراموویچ کمی کار دارد. او گفته که باشگاه پس از نقطه ای مشخص باید روی پای خود بایستد؛ این در حالی است که سایر باشگاه ها سرمایه گذاری های بالایی را انجام داده اند.
سپس رانیری روی سخن خود را معطوف به بازی حساس سوئد-ایتالیا در پلی آف جام جهانی 2018 کرد.
چالش آسانی نخواهد بود. سوئد تیمی به شدت سازمان یافته است و چیزی برای از دست دادن ندارد. با این وجود خوشبینی من از این بابت است که ما معمولا در چنین بازی هایی، تمام توان مان را می گذاریم. کلید موفقیت این است که در بازی نخست به سوئد برویم و دنبال نتیجه گیری باشیم. سپس در میلان و در ورزشگاهی مملو از جمعیت، انگیزه ویژه ای برای تیم ایجاد خواهد شد. مسابقه ای در این سطح در ایتالیا، میزان آدرنالین آدم را به 1000 می رساند.
ما ترکیب خوبی متشکل از بازیکنان با تجربه و جوان داریم و ستاره های در حال ظهوری هم هستند. (لورنتزو) اینسینیه می تواند یادآور (روبرتو) باجو، الساندرو (دل پیرو) و (فرانچسکو) توتی باشد. همچنین ما مهاجمانی داریم که من خیلی دوست شان دارم چون (چیرو) ایموبیله، (سیمونه) زاتزا و (آندره آ) بلوتی به رقبای شان رحم نمی کنند. همه آن ها مدرن و در سطح ملی هستند.
هنگامی که مشخص شد با اسپانیا همگروه هستیم، تقریبا می دانستیم که باید راهی پلی آف شویم. فکر نمی کنم جام جهانی را از دست بدهیم ولی حتی اگر این گونه شود هم فاجعه ای در کار نخواهد بود؛ فاجعه چیز دیگری است. مشکل این است که ما به عنوان فردی ایتالیایی، نمی دانیم که چگونه باید شکست را بپذیریم. اگر ما جام جهانی را از دست بدهیم ولی در دو بازی برابر سوئد نهایت توان مان را گذاشته باشیم، باید حریف را ستایش کرد.
معتقدم در هر حالت بازی کردن با سوئد بدون ابراهیموویچ بهتر است چون کسی همچون او می تواند از هیچ گل بسازد و تعیین کننده ظاهر شود. آن ها بسته تر بازی خواهند کرد ولی فاقد جادو خواهند بود.
