طرفداری- فوتبال ایتالیا اول از همه با مدافعان و تاکتیک‌های دفاعی تعریف می‌‌شود. هیچ مدافعی در تاریخ به خوبی فرانکو بارزی خصوصیات یک مدافع ایده آل در ایتالیا را با بازی خود تعریف نکرده است. با یادآوری دورانی که جاچینتو فاکتی در زمین مرد بدون چون و چرای تیم بود، بارزی توانست شخصیتی جدید به یک مدافع بدهد.
بارزی در ۸ می ۱۹۶۰ به دنیا آمد و برادر کوچک تر جوزپه بارزی بود. این دو، پدر و مادر خود را زمانی که فرانکو ۱۶ ساله بود از دست دادند. در آن زمان، هر دو این بازیکنان برای باشگاه اینتر امتحان داده بودند و نراتزوری بردار بزرگتر را انتخاب کرد و فرانکو را به خاطر لاغری و جثه کوچک رد کرد. آنها این جثه را مناسب سری آ نمی‌‌دانستند.
بارزی در لمبارده به دنیا آمد که یک ساعت با میلان فاصله دارد اما این بازی‌های وی در ورزشگاه لمبارده بود که او را به سن سیرو فرستاد. داستان بارزی داستان وفاداری و افتخار است. داستان کسانی که با وقار مردند اما دست به هم سو شدن با دیگران نزدند. گرچه زندگی بارزی آنچنان موفقیت آمیز بود که نیازی به این هم سو شدن‌ها نباشد اما او کل زندگیش را وقف میلان کرد. او در دوران تاریک میلان، پیشنهاد ثروتمند‌ترین تیم‌ها را نادیده گرفت. نه فقط برای جام که برای افتخاری که هواداران به او بخشیده بودند.
وقتی این دو به شهر میلان مهاجرت کردند و فرانکو در برنامه مشهور باشگاه میلان برای جوانان خود آموزش دید. خود بارزی می‌‌گوید:
وقتی تازه به میلان رفته بودم بازیکنانی را می‌‌دیدم که انگار از سیاره‌ای دیگر آمده بودند. با این حال، پنهان نشدم و نخواستم که چیزی را دور بزنم.
در سرزمینی که دائما مدافعان بزرگ تربیت کرده است، شگفت انگیز نیست که بارزی هم در ایتالیا به دنیا آمده باشد. حتی در کنار هم وطنان خود هم، بارزی در دفاع با وجود قامت کوتاه خود، بالاتر از هر مهاجمی توپ‌ها را دفع می‌‌کرد. او در تکل‌هایش کم نقض اما در رهبری تیم پر حرف بود و تقریبا همان رهبری است که یک مربی در زمین نیاز دارد. او هیچگاه از اینکه با هم تیمی‌های خود در خط دفاع صحبت کند نترسید و با وجود این قدرت دفاعی و رهبری ذاتی، یک بازیساز قابل هم بود.
با جثه‌ای ریز، بارزی در جوانی لقب "piscinin" داشت که به گویش میلانی به معنی "کوتوله" است. بعد‌ها در دوران حرفه ای، او لقب دیگر را در مقابل اسم خود دید که وام گرفته از فرانتس بکن باوئر، سویپر افسانه‌ای آلمان و بایرن مونیخ بود. بارزی را بعد‌ها با لقب "فرانتس قیصر" می‌‌شناختند.
گرچه بارزی و بکن بائر در یک زمان بازی نکردند اما به خاطر نقش تقریبا یکسان خود در زمین، بار‌ها هواداران فوتبال ایتالیا و آلمان در مورد برتری یکی از این دو بر دیگری با هم جدال داشته اند. با تمام این تفاسیر، در رده بندی‌های جهانی روزنامه‌های مختلف، بکن بائر بار‌ها در رتبه‌های بالاتری نسبت به بارزی قرار گرفته است.
بارزی برای ۲۰ سال در خط دفاعی میلان رهبری کرد که ۱۵ سال آن را کاپیتان شماره ۶ بود. روسونری، در تمام وجود بارزی رخنه کرده بود و با وجود آنکه برادرش جوزپه در اینتر بود اما وی حتی در سال‌هایی که میلان با فساد Totonero روبرو شده بود و به سری ب سقوط کرد هم در میلان باقی ماند.
فرانکو بارزی و روبرتو باجو در فینال جام جهانی ۱۹۹۴
در کنار کاپیتانی روسونری، بارزی در آتزوری هم کاپیتان بود و در سطح ملی هم بالا و پایین‌های متفاوت را دید. او تنها بازیکن تاریخ است که در جام‌های جهانی هم در رده اول، هم در رده دوم و هم در رده سوم ایستاده است. وی همچنین در فینال مشهور ۱۹۹۴، در ضربات پنالتی، ضربه خود را به گل تبدیل نکرد اما آن بازی را همه با ضربه از دست رفته روبرتو باجو به یاد دارند.
گرچه بارزی در جام جهانی ۱۹۸۲ و زمانی که آلمان غربی را شکست دادند در تیم حضور داشت اما بر عکس برادرش جوزپه، در آن تورنمنت، حتی یک دقیقه هم به میدان نرفت.
برادران بارزی در باشگاه های اینتر و میلان
هیچکس در این زمینه شکی ندارد که میلان اواخر دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ با کاپیتانی بارزی، یکی از قوی‌ترین تیم‌هایی بوده است که در فوتبال باشگاهی شکل گرفته اند. از خیلی از جهات، او یک الگو کامل از کالچو است. یک لیبرو که سازمان دهی دفاع را از هر چیزی ارجع تر می‌‌دانند و نمادی است از نظم دفاعی ایتالیا.
پست لیبرو بعد‌ها برای بارزی، ایده آل بود. توانایی او در خواندن بازی حریف و خنثی کردن نقشه‌های هجومی آنها قبل از تبدیل شدن به خطر جدی، از استعداد‌های فرانکو بود. با تکل ها، رهبری بقیه بازیکنان و گرفتن توپ از حریف، او ستاره درخشان خط دفاعی روسونری شد. او کم کم، احترام بقیه تیم را به دست آورد. خود او می‌‌دانست کیفیت کارش باید بالا باشد:
اگر بقیه از شما الگو می‌‌گیرند، پس شما هم باید در بالاترین سطح خود باشید. تمرین، عرق ریختن و رابطه خوب با هواداران چیز‌هایی است که هر کاپیتانی باید آن را جدی بگیرد. این مسائل را حتی یک لحظه هم نباید دست کم گرفت. مشخص است که بازیکنی با چنین کیفیتی، هیچگاه راضی نخواهد بود که در شرایط پایین تر از استاندارد خودش بازی کند.
در زمان بازیگری بارزی ۱۸ جام کسب کرد که ۳ جام قهرمانی اروپا مهمترین آن بود آن هم در شرایطی که او سابقه بازی در ۵ فینال اروپایی را دارد. به اضافه اینها، ۸ اسکودتو، ۲ جام بین قاره ای، ۴ سوپر کاپ اروپا، ۴ سوپر کاپ ایتالیا و دو قهرمانی سری ب را هم در کارنامه دارد. در زمان حضور بارزی، میلان تنها موفق به کسب کوپا ایتالیا نشد.
چنین رکورد‌هایی بود که خیلی‌‌ها را به این باور رساند که بارزی را بهترین مدافع تاریخ بدانند گرچه او در بین ۱۰۰ بازیکن برتر روزنامه ورلدساکر، رتبه ۱۹ را کسب کرد.
تیم منتخب تاریخ یورو به انتخاب فرانکو بارزی
اگر لیست بازیکنان سرشناسی که در روسونری بازی کرده اند را مطالعه کنید، این بارزی است که لقب بهترین بازیکن قرن باشگاه را به دست می‌‌آورد و به افتخار وی بود که پیراهن شماره ۶ باشگاه، بایگانی شد. تنها بازیکنی که شاید به کیفیت و محبوبیت بارزی نزدیک شود، پائولو مالدینی است که همانند او رهبر خط دفاعی بود. در فصل آخر حضور بارزی در میلان، جئورجیو مورینی در فصل ۱۹۹۶.۱۹۹۷ سرمربی میلان شده بود و این انتصاب، به یک فاجعه تبدیل شد. آن فصل، اگر بازگشت آریگو ساکی افسانه‌ای به باشگاه نبود، شاید میلان بد‌ترین فصل تاریخش را ثبت می‌‌کرد. آنها در آخر فصل با منطقه سقوط فقط ۶ امتیاز فاصله داشتند.
پائولو مالدینی و فرانکو بارزی
پس از نزدیک ۲۰ سال خدمت به تیم ملی و باشگاه، بارزی با بیش از ۷۰۰ بازی برای روسونری و ۸۱ بازی برای آتزوری، بازنشست شد و بدون شک، برای همیشه، مهمترین چهره دفاعی تاریخ سری آ لقب خواهد گرفت.
