طرفداری - انتخاب بهترین های تاریخ، همواره کاریست که رسانه ها و خبرنگاران علاقه خاصی به آن دارند و کاملاً امری سلیقه ای است، که می تواند موافقین و مخالفین زیادی همراه داشته باشد. وب سایت Fourfourtwo، صد بازیکن برتر تاریخ فوتبال را اینگونه چینش کرده است:
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش اول)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش دوم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش سوم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش چهارم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش پنجم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش ششم)
100 فوتبالیست برتر تاریخ به انتخاب FourFourTwo (بخش هفتم)
30. لوتار ماتئوس (آلمان)
یک هافبک همه‌کاره، ترکیبی از جنگندگی و زیرکی؛ مارادونا از او به عنوان سرسخت‌ترین رقیبش یاد کرد. اوج درخشش ماتئوس در فوتبال آلمان در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 بود. او در دوران بازی‌گری 13 عنوان باشگاهی، مدال‌های قهرمانی جهان و قهرمانی اروپا و توپ طلای اروپا در سال 1990 را به دست آورد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: او در اولین دیدار آلمان غربی در جام‌جهانی 1990 دو گل را وارد دروازه یوگوسلاوی کرد. ماتئوس با آغاز حرکت از زمین خودی و سپس زدن شوتی زیبا از پشت محوطه جریمه یوگوسلاوی، یک سوپرگل را در این دیدار به ثمر رساند.
29. ریموند کوپا (فرانسه)
یک بازیساز سریع و لاغر اندام که از مهاجرین لهستانی بود که خیلی زود به قهرمان فرانسه در استاده ریمس بدل شد و کاملاً با ژوست فونتین هماهنگ بود. یک نمایش فوق العاده برای فرانسه در مقابل اسپانیا (مارکا به وی لقب ناپلئون کوچک را داد) چشم رئال مادرید را گرفت، جایی که در کنار فرانس پوشکاش، سه جام باشگاه های اروپا را کسب نمود. در برهه دومی که به استاده ریمس بازگشت دو عنوان قهرمانی دیگر در لیگ به فهرست افتخارهای این تیم اضافه نمود.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: کوپا به اولین بازیکن فرانسوی بدل شد که جام باشگاه های اروپا را فتح کرد، زمانی که در ترکیب رئال مادرید در فینال سال 1957 موفق به شکست فیورنتینا شدند.
28. سوکراتس (برزیل)
شاید او نماد یک مغز متفکر در دنیای فوتبال باشد. یک مغز متفکر در تمام زمینه های زندگی و یک هافبک قدرتمند که در یکی از قدرتمندترین تیم های ملی برزیل که وجود داشته است. همچنین او یک پزشک متخصص اطفال بود، او بسیار با استعداد بود و می توانست سریع تر از هرکس دیگری بازی خوانی کند. او همچنین استاد پاس های پشت پا بدون نگاه به عقب بود و این گونه پاس ها با نام وی گره خورده است. پله یک بار در مورد سوکراتس گفت که او در عقب زمین بهتر می تواند بازی کند چرا که بیشتر بازیکنان می توانند به جلو بروند. در خارج از زمین او حکومت نظامی برزیل را به چالش کشید و جنبش دموکرات را در کورینتیانس را رهبری کرد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: این مغز متفکر فوتبالی، عملکرد بدون عیبی را در جام های جهانی 1982 و 1986 به نمایش گذاشت.
27. سر بابی مور (انگلیس)
تصویر فوتبال انگلیسی، کسی که برای 24 سال بدون وقفه نگهبان ورزشگاه ومبلی بود. اسطوره وست هم، مور یکی از قهرمانان این ورزش است. نامش با قهرمانی در جام جهانی 1966 جاوید شد و در عین حال به عنوان یک بزرگ مرد در دنیای فوتبال شناخته می شود. مور پیش از آن که مفهوم مدافع میانی به شکل امروزی اش تعریف شود، در آن پست بازی می کرد. او هنوز هم به عنوان یکی از بهترین مدافعان تیم ملی انگلستان به شمار می آید و پله هنوز می گوید او یکی از بهترین بازیکنانی بوده است که در برابرش بازی کرده است. (این دو در جام جهانی 1970 در برابر یک دیگر قرار گرفتند و حتی یک عکس یادگاری هم با یکدیگر دارند). در کنار فوتبال، پله همیشه بر شخصیت بالای این بازیکن هم تاکید کرده است.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: گرفتن جام قهرمانی از ملکه انگلیس در سال 1966 پس از قهرمانی در جام جهانی
26. والنتینو ماتزولا (ایتالیا)
"کاپیتان والنتیو...الهام بخش، خارق العاده و محبوب. قطعا اینطور است." ژورنالیست ایتالیایی، نینو نوتریتزیو، هافبک هجومی فوق العاده تورینو را اینطور تعریف می کرد. والنتینو ماتزولا، هافبک هجومی تورینوی بزرگ در دهه 1940 میلادی، در طول 7 سال حضورش در تورینو، 5 قهرمانی به دست آورد و 102 گل به ثمر رساند. کاپیتان والنتینو معمولا رابطه خوبی با هم تیمی هایش نداشت و همیشه درخواست دستمزد بیشتری داشت اما رئیس وقت تورینو، نووُ، همیشه از او حمایت می کرد و خواسته هایش را برآورده می کرد زیرا نمی شد روی او قیمت گذاشت. وی در سال 1949 در حادثه هوایی سوپرگا جان خودش را از دست داد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: ماتزولا از توانایی اش در ضربات سر، نهایت استفاده را می برد. در حالی که در فصل 1946/47، یک هافبک مرکزی بود، 29 گل به ثمر رساند یعنی 8 گل بیشتر از نفر دوم که مهاجم نوک تورینو بود.
25. کارلوس آلبرتو (برزیل)
کاپیتا یا همان کاپیتان، پیشرو نسل جدیدی از مدافعان کناری بود و همواره خونسرد و ظریف بازی می کرد. او می توانست در مرکز یا کناره های خط دفاعی به میدان برود و رهبری او نقشی اساسی در قهرمانی برزیل در جام جهانی 1970 داشت. او هشت سال در سانتوس حضور داشت و از بازی کنار پله لذت برد و همچنین 2 بار قهرمانی در لیگ برزیل و 5 بار قهرمانی در منطقه سائوپائولو را در کنار سایر افتخاراتش جشن گرفت.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: از گل آلبرتو به ایتالیا در دقایق پایانی دیدار نهایی جام جهانی 1970، به عنوان یکی از برترین گل های تاریخ فوتبال یاد می شود.
24. رونالدینیو (برزیل)
شاعر فوتبال با آن دندان های برآمده اش، همیشه یکی از چهره های قابل تشخیص در فوتبال را داشته است. رونالدینیو یکی از بازیکنان کمیاب در تاریخ فوتبال است که در هر لحظه، غیرقابل پیش بینی ترین تصمیم را می گیرد. او دو بار جایزه بهترین بازیکن فیفا را کسب کرد و در واقع، بهترین بازیکن فوتبال جهان در اواسط دهه 2000 بود. اگر عظمت با مسرت اندازه گیری می شد، رونالدینیو از تمام دنیا فاصله می گرفت. شاعر فوتبال، طی 5 فصل بازی در بارسلونا برای بلوگرانا دو قهرمانی در لالیگا و یک قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا به ارمغان آورد. او بعدها در اتلتیکو مینیرو نیز روزهای خوبی را گذراند و قهرمان کوپا لیبرتادورس شد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: قهرمانی در جام جهانی 2002 و عضوی از مثلث فراموش نشدنی ریوالدو-رونالدو-رونالدینیو. مثلثی که بعد ها توسط کارشناسان به عنوان "سه آر" شناخته شد.
23. اوزه بیو (پرتغال)
اوزه بیو گلزنی پیشتاز بود. او ترکیبی از سرعت و توانایی های فردی را داشت؛ ترکیبی تقریبا بی نقص. همه اوزه بیو را به عنوان اولین فوتبالیست بزرگ متولد آفریقا می شناسند، وی کشورش، موزامبیک را ترک کرد و در اواخر دهه 50 میلادی به بنفیکا پیوست. اوزه بیو و عقاب ها طی 15 سال و بین سال 1960 تا 1975، 11 بار قهرمان لیگ این کشور شدند و یک قهرمانی اروپایی نیز به دست آوردند. با اینکه پرتغال در نیمه نهایی جام جهانی 1966 حذف شد اما کفش طلایی این رقابت ها به اوزه بیو رسید؛ کسی که تا قبل از ظهور کریستیانو رونالدو، با قاطعیت فراوان، بهترین بازیکن تاریخ پرتغال بود.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: بردن توپ طلای اروپا در سال 1965؛ او این عنوان را در رقابت با لوئیس سوارز و جاچینتو فاکتی به دست آورد.
22. لو یاشین (شوروی)
مردی که از سر تا نوک انگشتان مشکی می پوشید. یاشین جزو با ابهت ترین و مطمئن ترین دروازه بانان بود. همان طور که جنگ سرد در جریان بود، شکی نبود که یاشین، اهل شوروی ملقب به عنکبوت سیاه، توسط رسانه های غربی نادیده گرفته می شود. یاشین برای جلوگیری از گلزنی مهاجمان خطرناک از دروازه خارج شده و مانع آن ها می شد، توپ را به بیرون می زد و برای گفتن راهنمایی ها به مدافعانش، بر سر آن ها فریاد می زد. یاشین اسطوره ای بود که در طول دوران فوتبال خود 150 پنالتی را مهار کرد و کل دوران فوتبالش را در دینامو مسکو سپری کرد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: یاشین در سه جام جهانی برای شوروی بازی کرد، اما افتخار او، قهرمانی با شوروی در یورو 1960 در پاریس بود.
21. روماریو (برزیل)
مهاجمی کوتاه قامت و قاتل حریفان با کنترل هایی خیره کننده و توانایی تمام کنندگی بی نظیر. زمانی که وی در مقابل دروازه قرار می گرفت، دروازه بانان محکوم به شکست بودند. روماریو از واسکوداگاما راهی پی اس وی آیندهوون پیوست و سپس در اواسط دهه 90 راهی بارسلونای یوهان کرایوف شد. هرجایی که رفت عملکرد بسیار خوبی داشت، اما کنترل کردن وی کار سختی بود و البته همواره معتقد بود بهترین فوتبالی که بازی کرده مواقعی بود که تمام طول شب را در مهمانی سپری کرده است. با رکورد فوق العاده ای که برای برزیل ثبت کرد، سزاوار مجازات نبود. طی 70 بازی ملی موفق به زدن 55 گل شد تا پس از پله و رونالدو سومین گلزن برتر سلسائو باشد.
برهه برجسته زندگی حرفه ای: بهترین بازیکن جام جهانی 1994، بازیکنی که طی 7 بازی 5 گل به ثمر رساند و با درخشش خود به برزیل کمک کرد فاتح جام جهانی شود.
