طرفداری- هنریک مخیتاریان هافبک ارمنستانی منچستریونایتد معتقد است که یک فوتبالیست نه تنها از نظر جسمانی، بلکه از نظر روحی و روانی نیز تلاش می کند.
میکی در گفتگو با تارنمای رسمی باشگاه منچستریونایتد مصاحبه ای انجام داده که آن را می خوانید:
در سنین رشد، مدرسه برایت چگونه بود؟
در مدرسه همیشه حواسم جمع بود. همواره تمرکزم روی درس بود و به همین خاطر وقتی برای فکر کردن به فوتبال نداشتم؛ بعد از بازی پیگیر تمرین کردن می شدم ولی فکر و ذکرم روی مدرسه بود چرا که برای من و بالا بردن آگاهی هایم خوب بود.
موردی در آنجا بود که برایت لذتبخش یا یا عذاب آور باشد؟
از تمامی درس ها و آموزگاران خوشم می آمد. رابطه خوبی با همه دبیران داشتم و تلاشم بر این بود که سر همه کلاس ها حاضر باشم. همه معلمان را دوست داشتم و با کسی مشکلی نداشتم. تمرکزم تنها روی درس بود.
فوتبال بازی کردن در آن دوران چگونه بود؟ آیا کاپیتان تیمت بودی یا ستاره تیمت به شمار می رفتی؟
نه، راستش را بخواهید ما فقط یک تیم بودیم و کاپیتانی نداشتیم. من برابر هم کلاسی هایم فوتبال بازی می کردم؛ از همین رو ما یک تیم تشکیل دادیم و با سایر بازیکنان بازی کردیم. از آنجایی که تیم خیلی خوبی داشتیم، هیچ تیمی مایل به بازی کردن برابر ما نبود چون می دانستند که به راحتی شکست شان خواهیم داد.
آیا خاطره ای از آن دوران یا گلی به یادماندنی در ذهن داری؟
تمامی گل هایم محشر بودند! (می خندد)
در مورد زنگ ورزش ها چطور؟ رشته ای بود که در آن مهارت داشته باشی؟
بله، در واقع ما خیلی بسکتبال بازی می کردیم و البته خیلی هم دوی سرعت می گذاشتیم. بیشتر اوقات در بسکتبال خلاصه می شد. این چیزی بود که در دوران ابتدایی انجام می دادیم. گاهی تنیس روی میز هم بازی می کردیم ولی بیشتر افراد از بستکبال خوششان می آمد چون می شد با تعداد زیادی از اشخاص بازی کرد؛ خلاصه جالب بود. با این وجود فوتبال همیشه ورزش اصلی من بود.
آیا به عنوان یک فوتبالیست حرفه ای، آموخته هایت در آن دوران کمکی هم به تو کرده اند؟
بله، البته. هماره می توان از ورزش های دیگر هم چیزی برای فوتبال بازی کردن آموخت. این مسئله خیلی یاری رسان است زیرا فوتبال تنها بازی پاها نیست بلکه یک بازی ذهنی هم هست. از این زاویه، بی شک می توان برای فوتبال چیزهایی را از ورزش های دیگر اقتباس کرد.
