لیورپول بین سال های 1976 تا 1985، پای ثابت جام باشگاه های اروپا بود. اون زمان فقط قهرمان لیگ ها و قهرمان سال قبل مسابقات شانس حضور پیدا می کردن و رکورد اون لیورپول تو اون سال ها به نظر جاودانه می رسه. تو اون شرایط باشگاه 4 بار (1977-1978-1981 و 1984) قهرمان شد. اما هیسل پیش اومد و ادامه ماجرا. 2001 لیورپول به لیگ قهرمانان برگشت، سال بعد هم تو مسابقات بود و به لورکوزنِ شگفتی ساز باخت. به سال 2004 رسیدیم؛ تیم لیورپول با حضور بنیتس، وضعیت خوبی تو لیگ نداشت اما با کمک هوادارهاش و استیون جرارد به فینال رسید. وضعیت میلان قابل مقایسه نبود اما وقتی از میلانی ها پرسیده شد که تو فینال کودوم پیراهن رو به تن می کنند، گفتن سفید؛ باور داشتن که پیراهن دوم براشون خوش شانسی میاره. طبیعی هم بود که اون ها انتخاب کنن کودوم پیراهن رو میپوشن، تو بیست سالی که لیورپول یا نمی تونست یا نمی تونست رنگ فینال لیگ قهرمانان رو ببینه، تیم ایتالیایی 4 بار دیگه (89 - 90 - 94 و 2003) قهرمان اروپا شده بود. اون ها در قیاس با تیم روبرو، 6-4 جلو بودن.
ورزشگاه آتاتورک استانبول و داور مانوئل مخوتو گنزالس اسپانیایی بودن. مجید جلالی تو استودیو شبکه سه، بازی میلان و یوونتوس فینال 2003 رو بررسی کرد و با توجه به سیستم دفاعی ای که دو تیم رو به آتاتورک رسونده بود، نتیجه گرفت که این بازی هم مثل اون بازی نزدیک و کم گل خواهد بود.
کاپیتان های محبوب دو تیم پائولو مالدینی و استیون جرارد با هم دست دادن. هشتاد هزار هوادار تو استادیوم بود؛ گفته می شد که لیورپولی ها بیشترن به خاطر اینکه بخشی از میلانی ها بلیط های خودشون رو به انگلیسی هایی که سال ها بود رنگ فینال رو ندیده بودن، فروختن. 
میلان: دیدا، استام، نستا، مالدینی، کافو، پیرلو، گتوسو، سیدورف، کاکا، شوچنکو و کرسپو
لیورپول: دودک، هیپیا، کرگر، ترائوره، فینان، جرارد، ژابی، ریسه، گارسیا، کیول و باروش
هنوز بازی جا نیفتاده بود که تو همون دقیقه یک، ترائوره دفاع فرانسوی متوسط لیورپول کناره های زمین خطا می کنه. پیرلو سانتر می کنه و مالدینی دروازه رو باز می کنه. دقیقه سوم، کرنر جرارد و والی ریسه رو استام دفع می کنه. دقیقه ششم، شوا از اشتباه لیورپولی ها تو آفساید گیری استفاده می کنه و تو فرصت خوبی قرار میگیره، اما هیپیا از راه میرسه و توپ رو بلاک می کنه. دقیقه یازده، کرنر خطرناک پیرلو و ضربه کرسپو که در نزدیکی های خط، توسط گارسیا با سینه دفع می شه. دقیقه هجدهم، کیول مصدوم میشه و جاشو به ولادیمیر اسمیچر میده. تعویض زمان زیادی رو کشت، دوربین هوادارهای لیورپول رو نشون می ده که فارغ از زمان و مکان و نتیجه، خستگی ناپذیر تیم خودشون رو تشویق می کنن. دقیقه 28، شوا دروازه دودک رو روی یکی از اون پاس های کاکا به فضا باز می کنه اما داور آفساید اعلام می کنه. دقیقه 31، داور برخورد ترائوره و شوا رو تو محوطه لیورپول خطا نمی دونه؛ مهاجم اوکراینی اعتراض می کنه. دقیقه 36ّ، فرار کرسپو روی پاس عمقی کاکا و باز هم آفساید. دقیقه 38، توپ تو محوطه جریمه میلان به دست نستا برخورد می کنه؛ لوئیس گارسا عم لا بازی رو رها می کنه و فریاد پنالتی سر میده اما مخوتو گنزالس به طرز عجیبی ادامه بازی رو اعلام می کنه. همون توپ به یک ضدحمله بدل میشه و کرسپو سمت دیگه دروازه دودک رو باز می کنه. دقیقه 44 میلان گل سوم رو هم می زنه؛ پاس تو در کاکا، مدافعان جا مانده و ضربه آخر رو کرسپو می زنه تا انتقام چلسی ای رو هم گرفته باشه که باهاشون قرارداد داره و لیورپول تو نیمه نهایی حذفشون کرده! بازی تمام شد؟ دوازده سال پیش تو این لحظه همه همینطور فکر می کردن.
بین دو نیمه، جو عجیبی بود. از طرفی صدای تشویق لیورپولی ها هنوز رساتر از همیشه به گوش می رسید، به نظر براشون حضور تو فینال کافی بود. از سمت دیگه، میلانی ها جشن قهرمانی رو از رختکن شروع کرده بودن؛ اون ها هم فکر می کردن کار تموم شده. تو استودیوی شبکه سه همه به حال لیورپول تاسف می خوردن و اینطور فکر می کردن که آیا فینالی بدتر از سال 94 قراره اتفاق بیفته؟ یا اینکه اگه شوچنکو گل هاش شروع بشه نتیجه چقدر بد خواهد شد. مارک هاتن 43 ساله از لنکشایر تو همین لحظات خودکشی کرد؛ طرفدار لیورپول بود و باورش شده بود کار تموم شده!
دو تیم به زمین اومدن. فقط یک تعویض؛ دتمار هامان به جای فینان به زمین اومد که مصدوم شده بود. لیورپول با سه مدافع بازی رو ادامه داد.
دقیقه 49، شوت محکم ژابی از کنار دروازه دیدا به بیرون میره. دقیقه 51، ضربه آزاد به نفع میلان و ضربه محکم شوا که با مشت دودک به کرنر میره. دقیقه 54 لیورپول تو اولین موقعیت جدیش به گل می رسه؛ سانتر ریسه فاصله زیادی با خط عرضی داشت، نزدیک نقطه پنالتی روی سر جرارد فرود میاد و ضربه سر کاپیتان لیورپول میره به کنج دروازه. فریادهای جرارد؛ همه رو سر ذوق میاره؛ از این لحظه به بعد، لیورپول تیم کاملا متفاوتیه. 
دقیقه 56 دیدا یکی از شوت گیر ترین دروازه بان ها بود و ولادیمیر اسمیچر هرگز بازیکن شوت زنی نبود اما وقتی بازیکن اهل جمهوری چک لیورپول توپ رو پشت محوطه جریمه گرفت و تحت فشار خاصی قرار نگرفت و شوت کرد، توپ به گوشه دروازه رفت تا فاصله به حداقل برسه. به وضوح مشخصه که لیورپول باز هم گل می زنه. دقیقه 60، گتوسو روی جرارد تو محوطه جریمه خطای پنالتی می کنه و برعکس نیمه اول، گنزالس هم این بار موافقه. ژابی آلونسو پشت ضربه قرار می گیره. ضربه اول زمینی به گوشه دروازه ست، دیدا بر می گردونه، ژابی ضربه برگشتی رو به زیر طاق می زنه. معجزه اتفاق افتاد، لیورپول تو 6 دقیقه بازی رو مساوی کرد. دقیقه 71 شوت محکم جرارد از بالای دروازه به بیرون میره. دقیقه 79، کرگر با تکلی رو پای کاکا به نوعی تیم رو نجات میده.دقیقه 84؛ سیسه، سرجینیو و توماسون برای دو تیم به زمین میان. دقیقه 86 و تکل نجات دهنده دیگه ای از کرگر که به شوا اجازه گلزنی نمی ده. دقیقه 88 و کاکا که در آستان دروازه (بعد از پاس استام با سر) نمی تونه دروازه رو باز کنه. 90 دقیقه تمام شد.
یک سال قبل از این بازی، گل نقره ای قانون وقت های اضافه بود که تو یورو 2004 اجرا شد اما طرح موفقی نبود و حذف شد. پس 30 دقیقه تمام و کمال بازی انجام می شه. وقت های تلف شده کسل کننده پیش می ره. دقیقه دهم اولین فرصت اتفاق میفته؛ سانتری که برای توماسون ارسال میشه و مهاجم دانمارکی با تایمینگ بد فرصت رو از دست میده. نیمه اول وقت تلف شده تموم میشه و دو تیم زمین ها رو عوض می کنن. لیورپولی ها خسته تر به نظر میان. نیمه دوم وقت های اضافه شروع میشه، موقعیت فوق العاده ای پیش نمیاد تا دقیقه بیست و هفتم. یکی از عجیب ترین لحظه های تاریخ تمام فینال ها اتفاق میفته جایی که دودک دو بار شوچنکو رو از داخل شش قدم ناکام میذاره. سی دقیقه هم تمام میشه و پنالتی ها از راه می رسن.
پنالتی ها شروع میشه:
سرجینیو - خراب می کنه
هامان - گل
پیرلو - خراب می کنه
سیسه - گل
توماسون - گل
ریسه - خراب می کنه
کاکا - گل
اسمیچر - گل
شوچنکو آخرین ضربه رو می زنه. سمت دیگه جرارد خودشو برای پنالتی پنجم آماده می کنه. شوا، ضربه رو چیپ می زنه و دودک توپ رو مشت می کنه. لیورپول قهرمان اروپا میشه، برای بار پنجم. 
