Behzad S.hایران درشرایطی بدست کیروش افتاد ک دریکی از ضعیفترین نسلهای خودش بسرمیبرد .ینی دورانی ک امثال دایی هاشمیان مهدوی کیا باقری کریمی همگی ب مرز بازنشستگی رسیده بودن و تیم ملی بدلیل ضعف مدیریت فدراسیون وتعلیق و عدم تغییر نسل و پشتوانه سازی دچار خلأ بسیاربدی شده بود. کیروش بود ک با ارزش بخشیدن ب پیراهن مقدس تیم ملی و ایجاد نظم وانضباط درساختار ملی غول حاشیه وبازیکن سالاری را ریشه کن و دربعد فنی هم سبک وفلسفه فوتبالی مشخص را ایجاد کرد. «سبکی مبتنی بر دفاع مستحکم و کنترل بازی و ضدحملات ویرانگر ».اونایی ک فوتبال را بشکل حرفه ای تر میفهمن بخوبی میدونن ایجادسبک چقدر ارزشمند هس. تیم ملی در گذشته اکثرا ی تیم دیمی بود و صاحب سبک مشخصی نبود هرکسی میومد با سلیقه ی خودش از تیم بازی میگرفت. درمورد نسل متوسطی ک موجود بود و کیروش بمرور با جوونگرایی اصولی وتشویق جوونها ب لژیونرشدن و( قید پول های درشت را زدن!) ی نسل جدید مستعد پدید اورد هم حرف بسیارهس. یا دورگه هایی مث دژاگه و قوچی داوری ک تونست متقاعد کنه ب ایران بیان. جوونگرایی کیروش و دربخش باشگاهی هم تلاش برانکو نقش بسیاری در پرورش نسل جدید فوتبال ایران داشته. و دراین میان نباید از نقش مربیان جسور و نوگرای داخلی مث یحیا دایی منصوریان فرکی وبقیه هم گذشت.
من کاری ب گذشته های دور وبرتری افسانه ای ایران دراسیا ندارم چون فوتبال ورزشیه ک توش حتی دوسه سال هم زمان زیادی هس. اتلتیکو مادرید درعرض چن سال میتونه ب سطح رئال وبایرن برسه وبرعکس میلان واینتر و تاحدی یونایتد درعرض چن سال میتونن انقدر افت کنن ک حتی سهمیه سی ال براشون رویا بشه. بنظرم نمیشه گذشته هارا پیش کشید ودرباد گذشته خابید.مهم الان هس. هرکسی کار وتلاش وسرمایه گذاری بکنه ب ی جایی میرسه وگرنه از قافله بزرگان بدجور عقب میمونه!
