Behzad S.hبنظرم بازی دپورتیوو میلان حاصل اشتباهات تاکتیکی ،غرور و حتی بالاتر از همه اونها احتیاط همیشگی و بعضا بی مورد انچلوتی هس . دراصل اون بازی پایه واساس ومنشأ روانی تمام کامبک های بعدی در بازیهای میلان و حتی در سایر بازیهاست .ینی اون بازی باعث شد این باور و اعتمادبنفس درتیمایی ک پرگل بازنده شدن هم بوجود بیاد ک میشه حتی درهمچین شرایطی هم ب بازی برگشت.و این باور در دل بازنده ها ایجاد شد ک هیچ نتیجه ای غیرقابل تغییر نیس. بازی میلان لیورپول هم دقیقا پیامد و متاثر از همین بازی کذایی ینی دپور هس. اونایی ک یادشون هس درانتهای اون فصل میلان صدرنشین سری آ ودر نیمه نهایی جام حذفی حاضربود و شانس موفقیت درتمام جامها را داشت اما در یک هفته لعنتی همه جامها را از دست دادن.حتی ی بازی قبلتر درنیمه نهایی میلان ایندهوون را دوهیچ برداما دربازی برگشت نزدیک بود حذف بشن اما گل دیقه نود امبروسینی نجات بخش کارلتو شد و رسیدن ب فینال ک اون فاجعه استانبول پیش اومد. «همونجا گل کرسپو هم سالم بود ک اگه درست میگرفت چارهیچ میشد و بنظرم بازی را تموم میکرد.» اما بعدش باز هم چن سری میلان دچار مشکل بازگشت رقبا درشرایط مشابه شد ازجمله ارسنال ک پیامد روحی روانی اون بازی بود من خودم اسمش را گذاشتم سندروم دپورتیوو.
و معتقدم حتی کامبک بارسا هم بنوعی متاثر از اون بازیهاست ک الان دیگه این باور ایجاد شده هرنتیجه ی درشتی قابل تغییر هس!
