ولی تیمی که بی شک همه را متعجب کرد دورتموند بود. پسران دوست داشتنی یورگن کلوپ سالی خوب را پشت سر گذاشتند. بعد از قرعه کشی مرحله گروهی چمپیونز لیگ خیلی ها آن ها را حذف شده می دانستند، ولی آن ها بالاتر از رئال و من سیتی به عنوان صدر نشین صعود کردند. شاختار دونتسک دردسر بزرگی نبود و مرحله بعدی دورتموند شگفتی ساز شماره ی 2 را مقابل خود می دید. آن ها با چیزی که اسمی مناسب تر از معجزه نمی توان برایش یافت به نیمه نهایی رفتند.
بعد از قرعه کشی نیمه نهایی پیش بینی های تکراری مبنی بر برگزاری الکلاسیکو در فینال را می شنیدیم، اما دورتموند ثابت کرد که لایق رسیدن به نیمه نهایی بود. آن ها در ورزشگاه خانگی خود رئال را تحقیر کردند، اما آن یک گل ترسناک بود. در بازی برگشت همان چند دقیقه نهایی برای مورینیو کافی بود تا جهت بازی را عوض کند. رئال دو گل زد و چیزی نمانده بود سومی را بزند. اما خدا دورتموند را دوست داشت و کلوپ از پس یک اسپانیایی دیگر هم برامد و باید در فینال به مصاف هم وطن قدرتمند و ثروتمند خود یعنی بایرن می رفت.
آن ها در فینال فوق العاده بودند. بازی را بهتر شروع کردند، اما فوتبال بی رحم است در واپسین دقایق روبن دروازه وایدنفلر با تعصب را باز کرد که کلوپ جام را از دست رفته ببیند و دورتموند دوست داشتنی بی جام بماند. دورتموند قابل احترام، قبل از اهدای جام به بایرن دورتموندی ها از جایگاه بالا رفتند و بایرنی ها با احترام برای آن ها دست زدند. این دست زدن متفاوت بود. آن ها با نهایت احترام دورتموند را تشویق کردند. حس احترام در چهره ی نویر مشخص بود، اما دست آورد دورتموند تنها فینالیست شدن نبود. آن ها چهره ای متفاوت از بوندس لیگا به جهان نشان دادند. دورتموند بود که نشان داد بوندس لیگا آن لیگ کسل کننده و ماشینی که می گویند نیست. بازی های شناور دورتموند این را به همه ثابت کرد.
فصل جدید شروع شد و دورتموند دیگر گوتزه را نداشت، اما میختاریان ستاره ارمنی شاختار دونسک که مانند هم تیمی های دیگرش در آن تیم مانند ویلیان و فرناندینیو از تیمش جدا شد و به دورتموند رفت. دیگر خرید دورتموند اوبامیانگ 24 ساله بود. سوکراتیس هم از وردربرمن به خط دفاعی اضافه شد. امید ها به تیم کلوپ زیاد بود. آن ها با تحقیر بایرن در سوپر کاپ به پپ خوش آمد گفتند، اما این بار هم دورتموند جزئی از گروه مرگ بود. همراه با دو تیم دوست داشتنی دیگر یعنی ارسنال و ناپولی.
روز های تاریک دورتموند شروع شد. آن ها با وجود عملکردی متوسط اول شدند، ولی اختلاف 12امتیازی با بایرن و رتبه ی چهارم در جدول آن هم در بوندس لیگا خیلی ها را نامید کرد. صف مصدومان هم هر بار عضو جدید را در خود می دید. هواداران امیدوار به ژانویه برای خرید های جدید بودند. هر چند که برای قهرمانی دیر بود، ولی آن ها می خواستند در چمپیونز لیگ خوب باشند و رتبه دوم بوندس لیگا را پس بگیرند، اما باشگاه اعلام کرد خرید جدیدی در ژانویه نخواهند داشت تا هواداران در شوک فرو روند.
دورتموند تیم با شخصیتی است. کلوپ توانایی این را دارد که بدون خرید جدید هم تیم را قدرتمند نگه دارد، اما نزدیک شدن به ژانویه بر تن دورتموندی ها لرزه انداخت. بارسا هوملس را می خواهد. منچستر برای خریدن رویس سرمایه گذاری می کند و رئال هم گوندوعان خلاق را برای میانه میدان می خواهد. شاید بتوان امیدوار بود این ها فقط شایعات بی اساس روزنامه ها باشد، اما تجربه ی تلخ گوتزه همه را ترسانده است. به خصوص که بازیکنان دورتموند در سنی کم بهترین بازی ها را ارائه می دهند و هر تیمی دوست دارد چنین بازیکنانی را داشته باشد. اوضاع زمانی بدتر می شود که طرفداران دورتموند می دانند که لواندوسکی مهاجم فوق العاده ی ان ها رفتنی است و احتمالا هم بایرن مقصد اوست.
کلوپ و تیم دوست داشتنی اش شاید خیلی زود دارند مغلوب چهره ی کثیف فوتبال می شوند. در فوتبالی که پول حرف اول را می زند، شاید دورتموند دیگر جایی نداشته باشد. شاید موفقیت در این فوتبال مال پولدار ها مانند رئال و من سیتی باشد، اما دورتموند خیلی چیز ها به همه یاد داد. چلسی امسال 20 بازیکن جوان به تیم های دیگر قرض داد. خبرنگاری از استعداد یاب ان ها پرسید: "شما که پول دارید. سرمایه گذاری روی جوان ها چرا؟" استعداد یاب گفت: "جوان گرایی بهترین است. این را دورتموند به ما یاد داد." او حق داشت.
بازیکن های دورتموند را کسی نمی شناخت. کلوپ با یک نسل فوق العاده خوب قدرت نمایی کرد، ولی این قدرت نمایی به نظر کم دوام است. به هر حال هر هوادار دورتموندی شاید از ژانویه بترسد مبادا اتفاق خطرناکی بیفتد. مبادا کسی از تیم جدا شود. شاید دیگر امیدی به اضافه شدن کسی نباشد. باید امیدوار بود چیزی از تیم کم نشود یا بهتر است بگویم: "خدا کند در شهر دورتموند ژانویه زود بگذرد!"
مطلب ارسالی از طریق کاربرمان حنان سعادت
