طـرفداری- به گزارش AS، صحبت های کامل کاپیتان مادریدی ها را می خوانیم:
اولین بازی در برنابئو: "یک بازی دوستانه بود که خوزه توماس و انریکه پونس [دو گاوباز] نیز در آن حضور داشتند. من 17 ساله بودم. من در نیمه دوم به بازی آمدم و [خوان کارلوس] والرون و [ریوبرتو] فرسندوسو دروازه ام را باز کردند. به دست آوردن این فرصت پاداش کوچکی بود و برای من مثل بردن جایزه لوکس بود. مطمئن بودم که مردم پیش خود خواهند گفت: "این پسر درون دروازه دیگر کیست..." اين تجربه كاملاً شما رو ديوانه مي كند. من قبلاً وقتی تنها 15 سال داشتم وارد زمین شده بودم و آن زمانی بود که رئال مادرید با [خورخه] والدانو قهرمان لیگ شد. همیشه وقتی در حال قدم زدن در تونل ورزشگاه هستید، احساس عجله می کنید؛ می دانید که این یک امتیاز است. مسئولیت بسیار بزرگ است؛ وقتی اسم خود را از بلندگوی ورزشگاه می شنوید خیلی چیز ها به یادتان می آید - تمام کار هایی که برای رسیدن به اینجا باید انجام می دادید."
ترس روی صحنه: "هرچه سن بالاتر می رود، اعصاب شما نیز ضعیف و ضعیف تر می شود، و این چیز خوبی است. نبض من تند تر می زند. فوتبال واقعاً مرا جلو می برد. اولین توپی که لمس می کنید، مهمترین است. وقتی آن را پشت سر گذاشتید، اعتماد به نفس تان بالا می رود."
حکایات جالب از وقتی که نیمکت نشینی شما آغاز شد: "همیشه تنش وجود دارد و مردم به شما اذعان می کنند. من فشار را با یک لبخند سریع در [آگوستین] هررین تسکین دادم."
مصاحبه کردن شبانه میان تیر های دروازه در برنابئو: "من عادت ندارم که شب ها بدون اینکه کسی در اطرافم باشد، اینجا باشم. دیدن ورزشگاه به این شکل بسیار آرام بخش است. من خاطره بدی از حضور در این دروازه در دیدار مقابل بایرن مونیخ دارم؛ این دروازه ای است که در ضربات پنالتی بازی را واگذار کردیم."
چالش ها: "من کسی هستم که از چالش ها لذت می برد - شاید چون برج ثور هستم. من فصل گذشته و فصل قبل از آن موانع را پشت سر گذاشتم."
جدایی رائول: "من خودم را با او مقایسه نمی کنم. من شرایطی را پشت سر گذاشته ام که در آن بسیار ناراحت بودم چون در کانون توجه هستم اما با آن مواجه شدم. احساس خوبی دارم. اگر اوضاع خوب پیش نمی رفت جدا می شدم. اما فشار بسیار زیاد است."
اخراج آنچلوتی: "اینجا باشگاه پر توقعی است و رئیس باشگاه و هیئت مدیره بهترین تصمیم را گرفتند اما از کارلو به خاطر تمام کارهایی که برای من انجام داد تشکر می کنم، حتی با وجود اینکه در فصل اول از دست او عصبانی بودم که اغلب بازی نمی کردم. من روز شنبه با آنچلوتی خداحافظی کردم و او برای من بهترین ها را آرزو کرد. من از او سپاسگزار هستم. او مرد بسیار محترمی است. امیدوارم همه چیز برای او خوب پیش برود. برای او بهترین ها را آرزو می کنم؛ اینجا خانه اوست."
نظرات بازیکنان در مورد آنچلوتی و پیام ها و آرزو های آنها: "این برای کارلو مثبت بود. کریستیانو عقاید خود را دارد و رابطه ای بلند مدت با رئیس داشت. من پیامی که او فرستاد را درک می کنم."
سقوط به نیمکت: "زیر نظر مورینیو من دچار مصدومیت شدم و دروازه بان دیگر تیم خوب کار می کرد. هه ماجرا همین است - من واقعاً به چیزهایی که روزنامه ها می گفتند اهمیت نمی دهم. بعد از آن آنچلوتی دیگو [لوپز] را به عنوان انتخاب نخست خود حفظ کرد و قبول کردن این برای من سخت بود اما علی رغم آن اشتباه در فینال چمپیونزلیگ، من فصل خوبی داشتم. من لحظات خوبی زیادی داشتم."
مکالمه با خوزه آنخل سانچز: "من از او پرسیدم که شرایط چگونه است و او به من گفت که باشگاه می خواهد بمانی."
نیمکت گرم کن: "این اتفاق زیر نظر دل بوسکه نیز برای من رخ داده بود و من در این مورد با او شوخی می کردم؛ من خیلی جوان بودم. من 20 ساله بودم و این باعث شد به بلوغ برسم. این بار آن را به عنوان یک چالش قبول کردم. با دل بوسکه، تصور کردم که فرصت من ممکن است از دست برود و ممکن است قرض داده شوم چرا که سزار دروازه بان بزرگی بود. سپس جام جهانی کره و ژاپن از راه رسید و من دوباره بازی کردم."
آرام ماندن: "من انسان آرامی هستم. من احساسات خود را تا پایان تحت کنترل نگه می دارم."
بهترین خاطره: "وقتی که جمعیت نام مرا فریاد می زدند. اولین بار این اتفاق در جریان پیروزی 3-0 مقابل بارسا رخ داد، که در آن روبرتو کارلوس یک گل بسیار وحشتناک به ثمر رساند."
آینده: "بهترین ها هنوز در راه اند."
