در قسمتی از این گفت و گو، فردوسی پور در مورد شادی پس از گل جنجالی مجیدی در امارات از وی سوال کردو مجیدی در مورد پیراهنی که پس از گلزنی در تیم الوصل زیر لباسش بر تن داشت و عکس یک مدیر عربی روی آن حک شده بود گفت: آن بازی مصادف با چندمین سال تاسیس باشگاه بود و از سوی مسئولان، این پیراهن در اختیار همه بازیکنان قرار گرفته بود و قرار بود هر کسی گل زد این پیراهن را نشان دهد که اتفاقادر آن بازی تیم الوصل با تک گل من به پیروزی رسید. آن عکس هم مربوط به موسس باشگاه الوصل بود و هیچ ربطی به مسائل سیاسی نداشت.
اگر بدون تعصب و واقع بینانه به این ماجرای کهنه نگاهدکنیم، مطمئنا قبول خواهیم کرد که این رفتار مجیدی هیچ جای گله و شکایتی ندارد. گرچه شاید رفتار باشگاه کمی غیرحرفه ای به نظر آید، اما فرهاد که در آن سال ها دوران جوانی اش را سپری می کرد و در حال پیشرفت بود، نمی توانست از دستور مسئولان تیمش سر باز بزند. نفس این عمل الوصلی ها، کاری تعجب آور و غیرمعقول نبوده است و بارها در تیم های اروپایی دیده ایم که تمام بازیکنان یک تیم، پیش از بازی برای حمایت از هم تیمی یا سرمربی بیمار یا مصدومشان، و یا قدردانی از مالکان تیم شان، و... پیراهن هایی یکدست بر تن می کنند و اینگونه محبت و تشکر خود را نسبت به یکدیگر ابراز می کنند.
به عنوان مثال بازیکنان بارسلونا قبل از آغاز یکی از بازی هایشان، با پیراهنهای حمایتی از آبیدال، درزمین مسابقه حاضر شده و عکسی را به یادگار گرفتند. روی پیراهن بازیکنان بارسلونا نوشته شده بود:« آبی برای قهرمانی برمی گردی»
بازیکنان بارسلونا B نیز قبل از آغاز دیدارشان مقابل تیم لاس پالماس با پیراهنی که رویش نوشته شده بود: مرسی پپ؛ به زمین چمن آمدند و به جمع خداحافظی کنندگان با پپ گواردیولا پیوستند.
و همینطور بازکنان تیم آ اس رم در یادبود مالک فقید باشگاه شان پیش از شروع یکی از دیدارهای خانگی خود، با تی شرت هایی در ستایش فرانکو سنسی وارد زمین شدند.
و البته همه ی ما روزی را که یاران اوساسونا، برای روحیه دادن به جواد نکونام و مسعود شجاعی، پیراهنی با عکس آن ها را برتن کردند تا ثابت کنند که چقدر برای آنها مهم است را فراموش نکرده ایم.
داوید ویا نیز پس از 247 روز دوری از فوتبال به دلیل شکستگی استخوان ، در اولین بازی در فصل جدید گل می زند و گلش را به خانواده اش و مربی بدن سازش تقدیم می کند.
اما چرا کسی در این میان از رفتارهای وطن دوستانه یا انسان دوستانه ی فرهاد مجیدی حرفی نمی زند؟!
فرهاد مجیدی که در مراسم ترحیم میلاد خبازی ، هوادار باشگاه استقلال که بعد از دربی 71 بر اثر سانحه تصادف درگذشت ، شرکت کرده بود، قصد داشت پس از گلزنی در مسابقه با سایپا تصویر زیر پیراهنش را این گونه به یاد میلاد تقدیم کند.
این اتفاق رخ نداد اما در انتهای مسابقه این گونه کاپیتان آبی ها نشان داد که به یاد هوادار استقلالی است.
دیدار خیریه فوتبال در مرداد 88 که به مناسبت نیمه شعبان برگزار شده بود و با پیروزی یاران فرهاد مجیدی برابر یاران عادل فردوسی پور به همراه بود. مجیدی که محبوبیت زیادی هم بین کودکان و نوجوانان داشت، در طول بازی با هیجانی خاص هم تیمی هایش را تشویق می کرد تا بازی خوبی را به نمایش بگذارند. مجیدی بیش از دو ساعت در کنار این کودکان بود و لحظات خوبی را برای آنها رقم زد.
همچنین گهگاه به همراه برادرش فرزاد به مدرسه کودکان استثنایی می رفت،
و در آنجا با نوجوانان روشندل، گلبال بازی می کرد.
فرهاد حتی در سال 2003 که با تیم العین قهرمان لیگ قهرمانان آسیا شد، با پرچم مقدس ایران در جشن قهرمانی العین شرکت کرد.
در سال 91 به همراه الغرافه به قهرمانی جام حذفی باشگاه‌های قطر دست یافت. مجیدی در پایان این دیدار بار دیگر با پرچم ایران در جشن قهرمانی الغرافه شرکت کرد.
مواردی از این دست زیاد است و حتی می توان به دیدار مقابل فجرسپاسی اشاره کرد که پس از گلزنی به سمت هواداران معلولی رفت که در کنار زمین حضور داشتند و شادی اش را با آنان تقسیم کرد.
با این وجود، تفکرات نژادپرستانه و بی مورد گروهی از ما، مانع از درک این قضیه و حق دادن به بازیکنی می شود که به درخواست و اجبار مسئولین، برای تشکر از زحمات موسس باشگاه، شادی گلش را با آن شخص تقسیم می کند.
شاید فراموش کرده ایم که جمع کثیری از بازیکنان باسابقه ی ایرانی، سال ها در کشورهای عربی برای تیم های متمول عربی به میدان رفته اند. فرشاد پیوس، حمید درخشان، حسین فرکی، حسن روشن، حمید استیلی، علی دایی، امیر قلعه نویی، رسول خطیبی، علی کریمی، کریم باقری و ... تنها تعدادی از این بازیکنان بودند.
متاسفانه جو عرب ستیزی در میان برخی افراد جامعه به حدی نامناسب و تهوع آور شده است که موجب می شود چشم خود را به حقایق ببندیم و یک انسان را، به صرف نژاد یا لباس عربی اش، آماج توهین ها و فحاشی های نژاد پرستانه قرار دهیم و البته ژست روشنفکرانه و حق به جانب نیز به خود بگیریم.
در نهایت اگر کمی انصاف به خرج دهیم، به فرهاد مجیدی و دیگر بازیکنان الوصل حق می دهیم که در آن تاریخ و در سالگرد تاسیس باشگاه، تصویر موسس باشگاه را به نشانه ی تشکر از زحماتش (فارغ از نژاد و رنگ پوستش) به دوربین های تلویزیونی نشان دهند.
