فصل گذشته مورینیو با آبی های لندنی به مقامی بهتر از سومی دست نیافت اما امسال ظاهرا موضوع کمی فرق می کند. هرچند چلسی با هدایت آقای خاص در آخرین دیدار دوستانه پیش فصل خود با سه گل مغلوب وردربرمن شد اما اگر نگاهی به بازیکنان و شرایط کلی این تیم بی اندازیم متوجه خواهیم شد چلسی بدون شک یکی از قدرت های فوتبال انگلستان در فصل پیش رو خواهد بود.
چلسی در پنجره نقل و انتقالات با زیرکی مورینیو پیش رفت و مهره های کلیدی و شاخصی را به فهرست خود اضافه کرد. سسک فابرگاس از بارسلونا جدا شد و شماره چهار لندنی ها را به تن کرد تا جایگزینی برای لمپاردی باشد که پس از سال ها حضور در استمفوردبریج، چلسی را برای پیوستن به نیویورک سیتی ترک کرد و ناگهان به صورت قرضی سر از منچستر سیتی در آورد. پرداخت رقمی نزدیک 48 میلیون پوند نیز کافی بود تا دیگو کاستا و فیلیپه لوئیز از جمع سیمئونه و شاگردانش در اتلتیکو مادرید جدا شوند و مشتاقانه پیراهن های دمبا با و اشلی کولی را بپوشند که لندن را به مقصد رم و بشیکتاش ترک کردند.
این پایان داستان نیست! هیلاریو دروازه بان ذخیره چلسی کفش های خود را می آویزد و تیبو کورتوآ سنگربان بلژیکی خوش استیل، آینده دار و موفق اتلتیکو مادرید بالاخره به چلسی باز می گردد. برای ساموئل اتوئو "گودبای پارتی" مفصلی برگزار می شود تا او نیز مانند لوکاکو، دمبا با، لمپارد و اشلی کول با استمفوردبریج خداحافظی کند. نقطه اوج فصل نقل و انتقالات چلسی جداشدن داوید لوئیز بود، مدافعی که علیرغم نمایش ضعیف خود در جام جهانی (به گفته کارشناسان) با 50 میلیون پوند سر از پاری سن ژرمن در آورد تا با تیاگو سیلوا زوج خط دفاع تیم ملی برزیل را این بار در تیم پاریسی تشکیل دهند.
ماجرا با اظهار نظر های آقای خاص جذاب تر می شود. مورینیو فابرگاس را به نوعی قطعه گمشده پازل چلسی می خواند، درب خروج را در مصاحبه ای برای پیتر چک باز می کند، لب به تحسین از توانایی های بالای فیلیپه لوئیز می گشاید و به صورت غیر مستقیم داوید لوئیز را مهره ای سوخته برای چلسی می خواند. این در حالی بود که مورینیو به صراحت اعلام کرده بود قبل از صحبت با فابرگاس، با لوکا مودریچ در مورد پیوستن به چلسی حرف زده بود.مربی پرتغالی حتی پس از پیوستن دروگبا و کاستا به چلسی، حضور فرناندو تورس را حیاتی می داند. مورینیو دلیل جداشدن لوکاکو را نیز "نداشتن روحیه رقابت" می خواند و این جمله باعث نوشته شدن این مقاله می شود.
مورینیو در چلسی 2014 آن قدر مهره دارد که می تواند دو تیم متفاوت و در عین حال هم سطح را برای مسابقات بچیند.
چک و کورتوآ سنگربانان مطمئنی هستند. گری کیهیل، برانیسلاو ایوانووچ، جان تری، کورت زوما، آکی، فیلیپه لوئیز و آزپلیکوئتا برای خط دفاع چلسی کافی به نظر می رسند. در مورد خط هافبک چلسی می توان فراوان سخن گفت. انتخاب تکیه گاه اصلی خط هافبک از میان نام هایی چون فابرگاس، رامیرس، اوبی میکل، فن خینکل و ماتیچ کار دشواری به نظر می رسد. برای انتخاب هافبک های تهاجمی و خلاق نیز کار زمانی سخت می شود که با نام هایی از قبیل اسکار، آزارد، شورله، ویلیان و صلاح رو به رو باشید. اگر شورله را به نوعی مهاجم به حساب آوریم کار برای انتخاب مهاجم نیز مشکل می شود، جایی که ناگزیر خواهید بود علاوه بر شورله به کاستا، دروگبا و تورس نیز فکر کنید.
روابط مورینیو با بازیکنان به گونه ای است که باعث می شود حتی دروگبا در آخرین سال های دوران بازی گری اش بار دیگر به پیشنهاد چلسی و مورینیو بله بگوید. مربی پرتغالی نشان داده در زمینه روانشناسی و ایجاد روحیه رقیب ندارد. اگر آقای خاص بتواند همچون گذشته در این زمینه موفق باشد به جرات می توان گفت چلسی یکی از ابرقدرت های فوتبال در فصل پیش رو خواهد بود. تنها کافی است روحیه رقابت برای "تاج و تخت" در رختکن ایجاد شود، باقی کارها را بازیکنان تمام و کمال انجام خواهند داد.
