شاهکار کنفدراسیون فوتبال آسیا و برگزاری جام ملت‌های آسیا در زمستان پیش‌رو، برنامه‌ریزی بسیاری از لیگ‌ها، به خصوص لیگ های غرب آسیا را تحت‌الشعاع قرار داده است. بار اولی نیست که شاهد قوانین من‌درآوردی و خنده‌دار AFC هستیم. تعطیلی 50 روزه لیگ برتر ایران و 40 روزه سایر کشورهای آسیایی، حاصل تلاش شبانه‌روزی مسئولین فدراسیون فوتبال آسیا است.
جبر جغرافیایی و حضور بسیاری از کشورهای با استعداد در زمینه فوتبال مثل ایران، عراق، ژاپن و کره جنوبی در قاره آسیا و بی‌برنامگی این فدراسیون در زمینه استعداد یابی و البته ایجاد زمینه پیشرفت برای این کشورها یکی از دلایل اصلی عقب افتادگی فوتبال این قاره است. در حالی که بیش از یک قرن از کشف فوتبال در دنیا می‌گذرد، همچنان کشورهای آسیایی برای تقویت فوتبال خود دست به دامن کشورهای اروپایی و آمریکایی می‌شوند و با فرستادن استعدادهای نوظهور خود به این قاره ها موجبات پیشرفت را برای فوتبال کشورشان فراهم میکنند.
طرح نخ نمای آسیا ویژن که به قول کنفدراسیون نشینان، قرار بود باعث پیشرفت فوتبال آسیا شود نیز به ورطه نابودی کشانده شده است. ورود پول‌های هنگفت به فوتبال و لابی‌های علنی مسئولان آسیایی در انتخاب روئسا و سایر مقامات نیز در این اتفاقات بی تاثیر نبوده است.
جالب است که در قرن 21ام، همچنان در هنگام برگزاری مراسم بهترین ها، اگر قرار باشد کسی به عنوان برترین عنوان سال در مراسم انتخاب شود، باید در این مراسم حضور یابد. به عنوان مثال، جی‌سونگ‌پارک و کاگاوا، هیچ‌گاه مرد سال فوتبال آسیا نشده‌اند.
برگزاری لیگ قهرمانان آسیا را مقایسه کنید با همین فستیوال در قاره‌های دیگر. تیم‌های آسیایی پس از استارت لیگ قهرمانان، تا مرحله یک‌هشتم پیش می‌روند، سپس استراحتی 5 ماهه میکنند و با یک لیست جدید، بازی‌ها را به پایان می‌برند. یعنی یک تیم که تا مرحله یک هشتم پیش آمده است، بقیه جام را می‌تواند با 18 بازیکن جدید پیگیری کند.
این مساله نقطه مقابل قوانین اروپاست. اگر بازیکنی، حتی یک دقیقه در مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا برای تیمش به میدان رقتهباشد و در نقل و انتقالات زمستانه به تیم دیگری ملحق شود، تا سال آینده نمی‌تواند برای تیم جدیدش به میدان برود. سطح برگزاری رقابت‌ها و راهکارهای جذب اسپانسر و تماشاگر را نیز از این بحث فاکتور می‌گیریم. چراکه با نگاهی به سایر نقاط دنیا می‌فهمیم که چرا کارلوس کیروش به خبرنگاران گفت:"لیگ قهرمانان آسیا مثل کارتون‌های والت‌دیزنی است."
انتظار پیشرفت و رسیدن به قاره‌هایی همچون اروپا، آمریکا و حتی آفریقا، با این سبک برنامه‌ریزی و قوانین خنده‌دار، رویایی محال است. مگر جام جهانی 2002 ای در کار باشد و با ضرب و زور داور، یکی از تیم‌های آسیا به جمع 4 تیم راه یابد و حتی پس از آن توانایی صعود از گروهش را نیز نداشته باشد؛یا طوفان زردی بیاید و در یک مقطع و با تکیه بر نسلی طلایی غوغایی زودگذر به پا کند.
حالا که با روی کار آمدن تاج، برنامه‌ریزی شکیل و اتفاقات خوبی را در سطح کشورمان شاهدیم، نوبت کنفدراسیون آسیاست تا بی‌درایتی‌اش را به رخ فوتبال جهان بکشد. انگار پیشرفت به ما نیامده است.
