جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا بهترین دوران فوتبال کشور کویت بود. اما متأسفانه این چیزی نیست که دنیا به خاطر می آورد
جام جهانی، پیش از عصر اینترنت و پوشش گسترده تلویزیونی همچنان قابلیت این را داشت که بینندگان را به وجد بیاورد. برای طرفداران فوتبال در سراسر دنیا این یک فرصت عالی بود تا بازی بازیکنانی را ببینند که تا پیش از آن فقط در موردشان شنیده بودند و یا بازیکنانی را بشناسند که تا به حال چیزی از آنها نشنیده بودند.
تا قبل از جام جهانی ۱۹۷۸ مردم زیادی خارج از ایتالیا و آرژانتین با پائولو روسی و ماریو کمپس آشنایی نداشتند. چهار سال بعد نام دیگو مارادونا ورد زبان همه بود. اما بیشتر علاقمندان به فوتبال در سراسر دنیا این امکان را نداشتند که بازی او را به طور مستمر ببینند تا اینکه او نخستین بازی اش را در جام جهانی برابر بلژیک انجام داد.
بعدها بازیکنان بزرگی همچون مایکل لادروپ، هریستو استویچکوف و گئورگه حاجی هم با نمایش های درخشانشان در جام جهانی، چشم ها را به خود خیره کردند. حتی قهرمانان یک شبه ای همچون ژوسیمار در جام جهانی ۱۹۸۶ و توتو اسکیلاچی در سال ۱۹۹۰ همچنان در خاطرات باقی مانده اند.
همین موضوع در مورد برخی تیم ها هم صدق می کند. کره شمالی سال ۱۹۶۶، الجزایر ۱۹۸۲ و کامرون ۱۹۹۰ همگی تیم های ناشناخته ای بودند که در نهایت در تاریخ این جام ماندگار شدند.
کویت هم می توانست یکی از آنها باشد.
نسل طلایی
اگر حرف کویت و جام جهانی را پیش نسل قدیم طرفداران فوتبال بزنید، فقط یک چیز یادشان می آید. آن حادثه. این تأسف بار و ناعادلانه است که تنها یک بازی نامشهور کویت برابر فرانسه در جام جهانی ۱۹۸۲، اعتبار یکی از بهترین تیم های ادوار آسیا را خدشه دار کرد.
کویت تیمی متشکل از بازیکنان بسیار مستعدی بود که تحت هدایت ماریو زاگالو و در ادامه کارلوس آلبرتو پاریرا، در دهه ۷۰ و ابتدای دهه ۸۰ میلادی در فوتبال خاورمیانه دلربایی می کرد.
امثال احمد طرابلسی که گلرشان بود، عبدالعزیز العنبری، حمد ابو حمد، فتحی کمیل، جاسم یعقوب گلزن، کاپیتان سعد الحوتی و فیصل الدخیل فوق العاده. بازیکنانی که برای کشورشان فراتر از بازیکن فوتبال بودند و نماد کشورشان به شمار می رفتند. اما وقایع ۲۱ ژوئن ۱۹۸۲ در وایادولید، پایانی تلخ به داستان نسل طلایی کویت داد.
میراث ابدی
کویت نخستین تیم از کشورهای حوزه خلیج فارس بود که در صحنه بین المللی نامی برای خود دست و پا کرد. آنها چهار دوره اول جام خلیج را با قهرمانی به پایان بردند و در سال ۱۹۷۶ نیز به فینال جام ملت های آسیا در تهران رسیدند که مغلوب ایران شدند. اما چهار سال بعد با برتری ۳-۰ برابر کره جنوبی، قهرمان آسیا شدند.
آنها همچنین به مسابقات المپیک ۱۹۸۰ مسکو راه یافتند و تا مرحله یک چهارم نهایی پیش رفتند. با هر معیاری آنها بهترین تیم آسیا به هنگام شروع مرحله مقدماتی جام جهانی ۱۹۸۲ بودند.
مرحله مقدماتی جام جهانی
شاگردان پاریرا به راحتی توانستند از مرحله اول صعود کنند. اما در مرحله بعد و در گروهی که نیوزیلند، چین و عربستان سعودی حضور داشتند، شرایط کمی سخت تر بود. کویت در نهایت صدرنشین شد و به جام جهانی صعود کرد. اما این صعود بیشتر با دو بازی معروف با نیوزیلند به یاد آورده می شود.
در بازی رفت در اوکلند، پیش از شروع بازی بنری از سوی هواداران نیوزیلند باز شد که پیام زشتی روی آن نوشته بود. “بروید سراغ شترهایتان“
کویتی ها عصبانی شده بودند، اما این نیوزیلند بود که با گل دقیقه ۲۴ استیو وودین از حریف خود پیش افتاد. نیمه دوم اما این داور بود که در مرکز توجهات قرار گرفت. او ابتدا یک پنالتی مشکوک را به خاطر هند برای کویت گرفت که البته دروازه بان پنالتی را مهار کرد. چند دقیقه بعد یک پنالتی مشکوک دیگر برای تیم میهمان گرفته شد.
پس از این اتفاق به خاطر پرتاب شیئی از سوی تماشاگران به سمت داور، بازی برای نه دقیقه متوقف شد. در ادامه الدخیل پنالتی را وارد دروازه کرد تا بر زخم نیوزیلندی ها نمک بپاشد. ولی این پایان کار نبود و یاکوب در دقایق پایانی گل برتری نیوزیلند را به ثمر برساند.
در بازی برگشت در کویت و در واکنش به اتفاقات بازی رفت، تیم میزبان یک دسته شتر را وارد پیست دوومیدانی استادیوم القادسیه کرد.
گل دقیقه ۴۱ فتحی کمیل باعث شد میزبان نیمه اول را پیروز به رختکن برود. اما دو گل از استیو سامر و وینتون روفر باعث شد نیوزیلند در نیمه دوم از حریف پیش بیفتد. اما این پایان کار نبود و ضربه سر دقایق سامی الحشاش، کار را به تساوی کشاند تا با این نتیجه، کویت به جام جهانی برود. گرچه نیوزیلند هم در ادامه با شکست دادن چین در پلی آف راهی جام جهانی شد.
جام جهانی ۱۹۸۲
در نگاه اول کویت در گروه بسیار سختی قرار گرفته بود. چکسلواکی شش سال پیش از این جام، قهرمان اروپا شده بود، انگلیس تیم منسجمی داشت که در نهایت تورنمنت را بدون شکست پشت سر گذاشت و فرانسه هم در نهایت یکی از پدیده های این جام لقب گرفت.
با این حال اعتماد به نفس تیم و توقعات هواداران این احساس را به وجود آورده بود که کویت ممکن است یک اتفاق ناباورانه را رقم بزند و به مرحله بعد صعود کند. مردان پاریرا با شعار “شتر ما پیروز می شود“ راهی این مسابقات شدند.
نخستین مسابقه کویت در تاریخ جام جهانی در ۱۷ ژوئن در استادیوم خوزه زوریای شهر وایادولید در برابر چکسلواکی برگزار شد که در بین همگروه های کویت، قدرت کمتری داشت. کویت این فرصت را داشت تا یک سورپرایز را رقم بزند.
اوضاع برای کویت ابتدا خوب پیش نرفت. یک پنالتی برای چکسلواکی اعلام شد و آنتونین پاننکای معروف دروازه کویت را باز کرد. البته این بار او پنالتی پاننکایی معروفش را نزد.
اما این گل به جای اینکه باعث تضعیف روحیه کویتی ها شود، بیشتر آنها را تهییج کرد. کویت در نیمه دوم سراپا حمله شد و در نیمه دوم الدخیل پسر طلایی فوتبال کویت با یک شوت تماشایی از پشت محوطه جریمه دروازه چکسلواکی را گشود و تلاش زدنیک هروسکا برای مهار شوت او بی نتیجه ماند.
تساوی ۱-۱ برابر چکسلواکی در نخستین دیدارشان در تاریخ جام جهانی، کویتی ها را شادمان و امیدوار کرده بود و آنها برای مسابقه دومشان برابر فرانسه انگیزه زیادی داشتند. فرانسه ای که در بازی نخستش، مغلوب درخشش برایان رابسون شده بود و ۳-۱ از انگلیس باخته بود.
کویتی ها خبر نداشتند که ۲۱ ژوئن در استادیوم خوزه زوریا قرار است گام در چه طوفانی بگذارند و قرار است یکی از بهترین تیم های ادوار جام جهانی در آن روز متولد شود.
فرانسه با میشل پلاتینی، آلن ژیرس و ژان تیگانا که همگی در فرم عالی قرار داشتند، در یک کلام کویت را نابود کرد. گل های برنارد جنگینی در دقیقه ۳۱، پلاتینی در دقیقه ۴۳ و دیدیه سیس در دقیقه ۴۸، اعتماد به نفس کویتی ها را در هم شکست.
نسل طلایی کویت تا آن لحظه با چنین حریفی در چنین سطحی روبرو نشده بود. سطحی به مراتب بالاتر از رقبای المپیکی و بی نهایت بالاتر از رقبای آسیایی که در چند سال اخیر با آنها روبرو شده بودند.
اما اوضاع قرار بود برای کویت خراب تر شود.
حادثه
اوضاع کمی برای کویت بهتر شد وقتی ضربه سر عبدالله البلوشی در دقیقه ۷۵ دروازه فرانسه را باز کرد تا از سنگینی باخت کاسته شود. اما پس از آن یکی از جنجالی ترین لحظات تاریخ جام جهانی رقم خورد. لحظه ای که تا به امروز فوتبال کویت را تحت شعاع خود قرار داده است.
وقتی بازی به دقایق پایانی خود نزدیک می شد، آلن ژیرس گل چهارم فرانسه را به ثمر رساند که گل کاملا سالمی بود. اما کویتی ها معتقد به آفساید بودند.
داور گل را پذیرفت. تصمیمی که باعث شد شیخ فهد ال احمد الصباح، رییس فدراسیون فوتبال کویت وارد زمین بازی شود و به داور مسابقه یورش ببرد و به او اعتراض کند. در حالی که پاریرا با ناتوانی تمامی این صحنه ها را تماشا می کرد، الصباح تهدید کرد که بازی را نیمه کاره می گذارد و به بازیکنان اشاره کرد که زمین بازی را ترک کنند.
داور، در نهایت تعجب تصمیمش را برگرداند و گل پذیرفته نشد و بازی از سر گرفته شد. فرانسوی ها که مات و مبهوت شده اند با این حال توانستند در ثانیه های پایانی توسط ماکسیم بوسیس گل چهارم را وارد دروازه کویت کنند.
از خیلی جهات، اعتبار فوتبال کویت پس از این واقعه خدشه دار شد و تا به امروز ترمیم نیافته است.
کویتی ها هنوز یک بازی دیگر باید برگزار می کردند. این بار در استادیوم سن مامس بیلبائو برابر انگلیس. تیم بی روحیه و در هم شکسته کویت که لباس قرمز پوشیده بود، هیچ شباهتی به آن طوفان آبی نداشت که همه رقبای آسیایی را از پیش رو برمیداشت. تک گل ترور فرانسیس برد ۱-۰ انگلیسی ها را رقم زد تا کویتی ها را به خانه بفرستد.
جام جهانی ۱۹۸۲ پایان بهترین دوران فوتبال کویت بود. بیشتر بازیکنان نسل طلایی به پایان دوران فوتبالشان نزدیک می شدند و برخی دیگر بازنشسته شدند. برخی همچون الدخیل چند سال دیگر به بازی کردن ادامه دادند.
آنها دو بار دیگر در سال های ۱۹۸۶ و ۱۹۹۰ قهرمان جام خلیج شدند. اما دیگر هرگز حتی نزدیک به صعود به جام جهانی نشدند.
پس از خرابی های به بار آمده ناشی از جنگ با عراق در ابتدای دهه ۹۰ میلادی، کویت با قهرمانی در دو دوره دیگر جام خلیج در سال های ۹۶ و ۹۸ به نظر دوباره در حال احیا بود. اما این یک امید واهی بیش نبود.
دخالت های سیاسی پیاپی باعث شد تیم کویت به دفعات از سوی فیفا محروم شود و تیم کویت این روزها به مانند یک تیم طرد شده می ماند.
عجیب نیست که در این دوران سخت، کویتی ها یاد گذشته بیفتند و به دستاوردهای امثال الدخیل، یعقوب، العنبری و کل نسل طلایی فوتبال کویت فکر کنند. حتی اگر کل دنیا با شنیدن نام کویت، یاد آن حادثه در جام جهانی ۱۹۸۲ بیفتند.
نوشته شده توسط Ali Khaled از وبسایت fourfourtwoarabia
