اختصاصی طرفداری - در سی اُمین قسمت از سفر به کشورهای حاضر درجام جهانی 2018 در طرفداری، به کشور سنگال و نماینده قاره آفریقا می رسیم.
سنگالی ها تاکنون دو بار در جام های جهانی حضور داشته اند که بهترین عملکرد آن ها به جام جهانی 2002 کره و ژاپن برمی گردد. این تیم در آن دوره به مرحله يك چهارم نهایی جام جهانی رسيد ولی در اين مرحله با گل طلایی مغلوب تركيه شد و از رسيدن به نيمه نهايی بازماند.
معرفی کشور سنگال
سنگال کشوری در غرب آفریقاست که 94 درصد از جمعیت آن را مسلمانان تشکیل می دهند. از این رو این کشور به نوعی یک پل فرهنگی بین مسلمانان و دیگر کشورهای آفریقایی به‌شمار می‌آید. با مساحت 197 هزار کیلومتر مربع، سنگال در رده هشتاد و ششم کشورهای وسیع دنیا قرار می گیرد. این کشور از شمال با موریتانی، از شرق با مالی و از جنوب با گینه و گینه بیسائو مرز مشترک دارد. از سوی دیگر کشور گامبیا به طول 740 کیلومتر چون زبانه‌ای در داخل سنگال قرار دارد. پایتخت این کشور آفریقایی شهر داکار است، که بزرگترین شهر این کشور هم محسوب می شود. موقعیت این شهر که در حاشیه غربی آفریقا قرار گرفته، باعث شده‌بود تا به‌عنوان نقطه‌ای برای سفرهای بین قاره‌ای و تجارت به اروپا محسوب شود که همین امر باعث رشد آن به بندر بزرگ منطقه‌ای شد.گفتنی است بندر داکار دومین بندر منطقه غرب آفریقا پس از «ابیجان» به شمار می‌آید. همچنین بندر داکار نزدیک‌ترین بندر به اروپا در غرب آفریقاست. این شهر تا سال 2009 از نظر ورزشی و آن هم مسابقات اتوموبیل رانی شهرت جهانی داشت، که در ادامه مفصل به آن خواهیم پرداخت. جمعیت سنگال در سرشماری که در سال 2016 صورت گرفت، نزدیک به 15.7 میلیون نفر بوده است که از این تعداد نزدیک به 2 میلیون نفر در پایتخت آن ساکن هستند. اکثریت مردم سنگال از قوم «ولوف» به شمار می روند که یکی از اقوام قدیمی قاره آفریقا هستند؛ ولی گروه‌های نژادی دیگری به مانند فولانی، سرر، پولار و ماندینکا هم در این کشور وجود دارند. تولید ناخالص داخلی این کشور در سال 2016، تنها 14.8 میلیارد دلار بوده که نسبت به دو سال قبل کاهش چشمگیری داشته است. سنگال از کشورهای فقیر قاره آفریقا محسوب می شود و نزدیک به 40 درصد جمعیت آن هم بیکار هستند. سنگال بیش از سه میلیارد دلار هم بدهی خارجی داشته و تولید فراورده‌های غذایی، محصولات نفتی، مصالح ساختمانی و منسوجات جزو مهم ترین فعالیت‌های صنعتی سنگال است.
همچنین از بین محصولات کشاورزی این سرزمین می‌توان به بادام زمینی، ارزن، ذرت، برنج، پنبه، گوجه فرنگی و سبزیجات اشاره کرد. این کشور همچنین یکی از پایین ترین نرخ سواد را در بین کشورهای جهان به خود اختصاص داده است. نرخ باسوادی درمیان مردان این کشور حدود 43 درصد و در بین زنان 23.2 درصد است. سنگال از سده یازدهم میلادی تا به الان یک کشور مسلمان محسوب می شود و 94 درصد جمعیت سنگال را مسلمانان، 5 درصد مسیحی و یک درصد باقی مانده هم دارای مذاهب بومی هستند. اکثر مسیحیان سنگال در ناحیه «کازاماس» زندگی می‌کنند. بیشتر این مسلمانان اهل تسنن هستند و شیعیان از جمله گروه‌های موجود در این کشور بوده که دارای مدارس و مساجدی متعلق به خود هستند و ارتباط آنان با سایر مسلمانان و فِرق اسلامی بسیار خوب است. آمار شیعیان سنگال نزدیک به یک میلیون نفر است که بیشتر آن ها را شیعیان بومی تشکیل می دهند. سنگال در سال 1960 از زیر سلطه فرانسه خارج شد و از آن زمان تا کنون به صورت جمهوری دمکراتیک اداره می‌شود. با این وجود، اغلب سیستم‌های اداری این کشور هنوز که هنوز است به شیوه فرانسوی ها اداره می شود. این کشور، سرزمین کم ارتفاعی به شمار رفته و بیشتر قسمت های آن را علفزارهای ساوان و استپ تشکیل داده است. بلندترین مکان سنگال در منطقه نپن دیاخاست که فقط 580 متر ارتفاع دارد. در آخر جالب است بدانید که کُشتی سنگالی نوعی کُشتی محلی است که توسط نژاد سرر در سنگال ابداع شده‌است وامروزه در نیمی از کشورهای غرب آفریقا رواج دارد. برنده این بازی با زمین زدن شانه‌های حریف خود به زمین یا هل دادن او به قصد بیرون کردن حریف از منطقه بازی مشخص می‌شود.
شهر داکار پایتخت کشور سنگال
اگر قصد سفر به سنگال را دارید:
آب و هوای سنگال گرم و دارای دو فصل خشک در ماه های دسامبر تا آوریل و می، و بارانی از ماه های می و ژوئن تا نوامبر بوده که به همراه وزش بادهای موسمی است. سنگال اماکن تاریخی، بنادر زیبا، طبیعت و حیات وحش زیبایی دارد، آسمانی آبی و زمینی سرسبز در کنار دریاچه ای صورتی رنگ، که تمامی این موارد باعث شده تا سنگال مقصد مناسبی برای گردشگران خارجی محسوب شود. سنگال سرزمین کم ارتفاعی بوده و بیشتر وسعت آن را علفزارهای ساوان و استپ پوشانده است. جزیره نگور داکار (Ngor Island) یکی از جاذبه های مهم گردشگری این کشور محسوب می شود. این جزیره در نزدیکی پایتخت سنگال قرار داشته و محلی مناسب برای کمپ زدن گردشگران بوده و توریست ها می توانند در آب دریا به شنا، موج سواری و تفریحات دیگر بپردازند. دریاچه رِتبا که به خاطر آب صورتی رنگش نیز در دنیا مشهور است، از جاذبه های مهم توریستی دیگر این کشور آفریقایی محسوب می شود.
دریاچه رتبا در سنگال با شهر داکار پایتخت این کشور حدود یک ساعت فاصله دارد و حدود سه کیلومتر مربع وسعت دارد. عمارت برده های داکار (La Maison des Esclaves) نیز از دیگر مکان های گردشگری سنگال بوده که علت این نام این است که در آن دوران سیاه پوستان را در این عمارت به اسارت و بردگی می گرفتند. سال ساخت این موزه 1962 بوده و گویا به افتخار و گرامی داشت خروج آخرین برده از این عمارت، ساخته شده است. عمارت برده ها در سال 1978 در فهرست میراث فرهنگی یونسکو جای گرفت. از مکان های دیگر توریستی سنگال از دید طرفداری می توان به دلتای سالوم، جزیره گوره، موزه ایفان در پایتخت این کشور، مساجد زیبای سنگال با معماری بومی و خاص این کشور، پارک ماجراجویی آکروبائوباب و فانوس دریایی لس ماملز در داکار، اشاره کرد.
عمارت برده های داکار در کشور سنگال
به مانند قسمت های قبل با طرفداری همراه باشید تا 10 حقیقت جالب، عجیب و شنیدنی که کمتر در مورد آن شنیده اید، را برایتان بازگو کنیم.
1. رالی داکار
رالی داکار، معتبرترین و بزرگترین رالی رقابت‌های جهانی ورزش اتومبیلرانی و موتورسواری حرفه‌ای است. این رالی معتبر ابتدا در سال 1979 میلادی و به ابتکار یک فرانسوی بنام «تیری سابین» راه‌اندازی شد. ماجرا از آنجا شروع شد که تیری سابین که یک اتومبیلران بود و در صحرای داکار گم شده بود، این فکر به ذهنش خطور کرد که این منطقه می‌تواند مکان مناسبی برای برگزاری رالی سالانه باشد. بعدها به دلیل اینکه کاروان طویل شرکت‌کنندگان، کار خود را از شهر پاریس در کشور فرانسه آغاز می‌کردند و در کنار سواحل دریای داکار، پایتخت کشور سنگال به پایان می‌رساندند، این رالی به رالی «پاریس-داکار» مشهور شد. رالی داکار در 14 روز ابتدایی هر سال میلادی به طول 9300 کیلومتر انجام می‌شود که پدر مسابقات رالی جهان به حساب می آید. مسابقات رالی داکار در سال 2008 میلادی در پی تهدیدهای گروه تروریستی القاعده مبنی بر انجام عملیات خرابکارانه، برای اولین بار نیمه کاره رها شد و غمبارترین دوره این رقابت‌ها هم قلمداد شد. چرا که در پی تهدیدهای اولیه گروه القاعده و جدی گرفته نشدن این امر از سوی برگزار کنندگان، انفجار چند بمب در مسیر این رقابت‌ها، موجب مرگ یک راننده فنلاندی شد و به این ترتیب برگزار کنندگان رقابت‌ها، ادامه آن را به صلاح ندانستند.
برگزار کنندگان فرانسوی این مسابقات تصمیم گرفتند تا رالی معروف خود را به آمریکای جنوبی منتقل کنند. از این رو، برای نخستین بار در سال 2009 میلادی و در تاریخ سی ساله این مسابقات، صحراها و مناطق کویری کشورهای آرژانتین و شیلی، جانشین دشت‌ها و صحراهای کشورهای آفریقایی شدند. در سری جدید این مسابقات که در آمریکای جنوبی انجام می گیرد، قدرت موتورها تا 20 درصد کاهش پیدا می‌کند. قسمت زیادی از این رالی در کشورهای آرژانتین و بولیوی برگزار می‌شود و این یعنی شرکت کنندگان باید از کوه‌های آند تا ارتفاع 4600 متری از سطح دریا بالا بروند. جالب است بدانید، ارتفاع کمپ نخست برای صعود به قله اورست هم همین اندازه است. در ارتفاع 4600 متری، مقدار اکسیژن هوا کاهش پیدا می‌کند و این باعث عدم احتراق مناسب در موتورها و کاهش 20 درصدی قدرت آنها خواهد شد. رالی داکار در چهار بخش موتور سیکلت، کواد، اتومبیل و کامیون برگزار می‌شود که هر کدام از این شرکت کنندگان در طول مسیر نیاز به حمایت و سرویس تیم‌های پشتیبان دارند. این پشتیبانان با کامیون‌های مجهز خود در تمام طول مسیر همراه شرکت کنندگان هستند. آن ها در واقع با سرعت کم با شرکت کنندگان در حال مسابقه هستند.
رالی پاریس-داکار در کشورهای آمریکای جنوبی
2. دریاچه رِتبا
دریاچه رِتبا (Retba) یا صورتی در کشور سنگال و یکی از جاذبه های توریستی درغرب آفریقاست. رِتبا مشابه دریاچه هیلیر در کشور استرالیا بوده ولی به مراتب از همتای خود در استرالیا بزرگتر است. این دریاچه به خاطر رنگ جالب آن مورد توجه قرار گرفته است و به گفته یکی از محققان، زمانی که از داخل هلی کوپتر به این دریاچه نگاه می کردیم، به نظر می رسید که قایق ها روی مخلوطی از شیر و توت فرنگی شنا می کردند. دریاچه رِتبا در سنگال با شهر داکار پایتخت این کشور حدود یک ساعت فاصله دارد و حدود سه کیلومتر مربع هم وسعت دارد. این دریاچه با عمق سه متری اش در نزدیکی اقیانوس اطلس قرار داشته و به وسیله ی چند تپه از این اقیانوس جداشده است. این موضوع باعث شده تا دریاچه رِتبا غلظت نمک بسیار بالایی داشته باشد. غلظت بالای نمک باعث می شود تا نوع خاصی از جلبک به نام «دونالیا سالینا» جذب آن شود و این جلبک ها هستند که به طور طبیعی باعث تولید رنگ صورتی این دریاچه می شوند.رنگ شاخص این دریاچه باعث شده تا از فضا هم قابل رویت و تشخیص باشد. بسته به این که در چه زمانی از روز باشیم، رنگ این دریاچه ممکن است از بنفش به صورتی پر رنگ متغیر باشد.
این باکتری ها در کنار نمک و با استفاده از نور خورشید، انرژی بیشتری تولید می کنند و چرخه صورتی رنگ آب را به وجود می آورند. در نتیجه رنگ صورتی آب به واسطه این رنگ دانه ها شکل می‌گیرد؛ این جلبک ها برای انسان کاملا بی ضرر و بی خطر هستند و حتی باعث می شوند، شنا کردن در این دریاچه راحت و ممکن شود. نام دریاچه رِتبا به معنی «آب‌‌‌های مرده»را زمانی بر روی این دریاچه گذاشتند که تصور می‌شد، رِتبا هیچ سازگاری با زندگی و حیات انسان ندارد. در صورتی که این دریاچه از مواد معدنی با ارزشی نیز پوشیده شده است. بسیاری از روستائیان، این مواد معدنی را به همراه نمک استخراج می کنند و به فروش می رسانند. مواد معدنی که قایق رانان ساده دل محلی، از این دریاچه استخراج می کنند و در ازای مبالغ اندک و ناچیزی در اختیار سودجویان و سودا گران این مواد می گذارند. حال آن که ارزش واقعی این مواد معدنی بسیار با ارزش‌تر از آن چیزی است که بومیان این منطقه تصور می کنند. بهترین زمان برای دیدن دریاچه رِتبا، ماه‌های نوامبر (آبان ماه) تا ژوئن (خرداد ماه) است.
دریاچه رِتبا در کشور سنگال
3. مساجد کشور سنگال
در سنگال نسبت افرادي كه با فرهنگ اسلامي و عربي آشنايي دارند، از ديگر كشورهاي آفريقايي بيشتر است. همچنان كه عمده ساكنين این کشور مسلمان هستند و به دين و شعائر آن بسيار پايبند بوده و به آن افتخار هم مي كنند. در سنگال ميراث اسلامي كهن و ريشه داري به چشم مي خورد، بيشترين تأليفات، به زبان عربي و يا به حروف آن نگاشته مي شده، به طوري كه زبان هاي بومي و محلي نيز به حروف عربي به كتابت در مي آمد. نمونه بارز فرهنگ و معماری اسلامی در این کشور غربی آفریقا را می توان در مساجد آن به وضوح مشاهده کرد. تأثیرات معماری خارجی در مساجد سنگال را می توان در مساجد موجود در دره رود سنگال به خوبی مشاهده کرد. در مناطق مرکزی و ساحلی سنگال، حضور الگوی معماری استعماری تأثیر خود را بر طراحی مساجد باقی گذاشته است. یکی از مسجدهای زیبای این کشور، مسجد طوبی است که بی شباهت به مسجدالنبی در شهر مدینه در کشور عربستان نیست.
مسجد بزرگ طوبی (جماعت مریدیه) به شکل چهار ضلعی با مناره ای بلند به ارتفاع 87 متر به همراه چهار مناره و چهار گنبد است، که الگو گرفته از معماری مسجد مدینه منوره است. در عوض گنبدهای بزرگ این مسجد از مدل بیزانس تأثیر پذیرفته است. مسجد بزرگ داکار در پایتخت این کشور نیز مسجدی با معماری خاص و باشکوه است. این مسجد نوساز در سال 1961 به دستور «محمد دیا» مشاور رئیس جمهور سابق این کشور ساخته شده است. این مسجد دارای سبک معماری مغربی است که متاثر از معماری اندلسی بوده و در مساحتی به وسعت پنج هزار مترمربع و با گنجایش ده هزار نفر نمازگزار، به صورت مجموعه بزرگی با چندین ساختمان از جمله: نمازخانه ها، شبستان، وضوخانه، نمازخانه بانوان، پانزده کلاس درس، سالن کنفرانس پانصد نفره، دو آزمایشگاه زبان، مرکز اسناد، بخش های سرپوشیده و دو راهرو منتهی به مناره مسجد است. از مسجدهای معروف دیگر سنگال می توان به مسجد الحاج عمرتال در داکار، مسجد شهرتیووآن و مسجد تیجانیه در شمال شهر سن لویی، اشاره کرد.
مسجد طوبی در کشور سنگال
4. طوطی سنگالی
طوطی سنگالی با نام علمی (Poicephalus senegalus)، مشهورترین پرنده این کشور برشمرده می شود و شهرتی جهانی دارد. این طوطی زیبا و 23 سانتی متری که توانایی تقلید صدا را نیز دارد، به طور متوسط در طبیعت 25 تا 30 سال و در اسارت تا 50 سال عمر می کند. از مشخصه های بارز این طوطی بومی کشور سنگال، رنگ بسیار زیبای آن به همراه نوک تيره رنگش است. رفتار این پرنده بسیار شبیه به طوطی خاکستری یا همان کاسکو است و علاقه بسیاری به بادام زمینی دارد. اصولا طوطی های خانواده پوسیفالوس پرسروصدا نبوده و صدای طبیعی آن ها شبیه به سوهان زدن فلزات بوده و چندان خوشایند نیست. این طوطی همان طور که از نامش پیداست، اهل سنگال است اما در کشورهای مجاورهم یافت می شود. این طوطی کوچک و باهوش در اروپا و امریکا دارای بازار خوب و پرفروشی است، به طوری که در سال1992 به علت صید زیاد، واردات آن غیر قانونی شد. این طوطی به احتمال زیاد یکی از محبوبترین و شناخته شدن ترین طوطی از خانواده پوسیفالوس است که این خانواده شامل دسته های Meyer، Red-bellied و Jardine می باشند. اگر دوست دارید یکی از این طوطی ها را داشته باشید، سعی کنید که این طوطی ها را در سنین جوانی خریداری کنید، چون طوطی های پیرتر به هیچ عنوان با محیط جدید خو نمی گیرند.
طوطی سنگالی
5. دلتای سالوم
دلتای سالوم، دلتایِ رودخانه‌ای در سنگال است که در دهانه رود سالوم، جایی که این رودخانه به اقیانوس اطلس شمالی می‌ریزد، تشکیل شده‌است. این دلتا پهنه‌ای برابر با 180 هزار هکتار را در برمی‌گیرد و تا 72.5 کیلومتر در امتداد خط ساحلی و 35 کیلومتر در خشکی گسترش یافته‌است. بخشی از دلتای سالوم به مساحت 145,811 هکتار در سال 2011 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت. این ناحیه شامل کانال‌های آب شوری است که بیش از دویست جزیره، شامل جزایر کوچک، جنگل حرا، یک محیط زیست دریایی و جنگلی خشک را دربر می‌گیرد. همچنین در این دلتا پارک ملی دلتای سالوم قرار دارد که 76 هزار هکتار از آن را شامل می‌شود. گونه‌های مختلفی از پرندگان در دلتای سالوم تولید مثل کرده یا زمستان‌گذرانی می‌کنند که از آن جمله می‌توان به چلچله دریایی سلطنتی، فلامینگوی بزرگ، کفچه‌نوک اوراسیایی، سنگ‌گردان سرخ و تلیله کوچک اشاره نمود. این منطقه گذشته از آن‌که مکان ارزشمندی از نظر زادآوری پرندگان است، دارای 218 تپه باستانی صدفی است که در طی فرایند فرهنگی‌ای دو هزار ساله ایجاده شده‌است. همچنین مصنوعات به‌دست آمده از عملیات حفاری در 28 گورستان این ناحیه، اطلاعات مهمی را در زمینه تاریخچه سکونت درازمدت انسان در کرانه‌های غربی آفریقا به‌دست می‌دهد.
دلتای سالوم در کشور سنگال
6. موزه ایفان
موزه ایفان که به موزه هنر نیز شهره است، یکی از قدیمی ترین موزه های هنر در غرب قاره آفریقا محسوب می شود. این موزه توسط «لئوپولد سنقور»، اولین رییس جمهور سنگال تاسیس شده است. این موزه درواقع بخش مرکزی محل تحقیقات فرهنگی بر روی کولونی بخش فرانسوی غرب آفریقا به شمار می آید. در این محل، نمایشگاه هایی نیز شامل هنرهای آفریقایی به نمایش در می آید. این بخش مرکزی تحقیقاتی در سال 1960 وقتی به دانشگاه Cheik Anta Diop منتقل شد، ساختمان به جا مانده که در نزدیکی مجلس سنگال نیز قرار دارد، تبدیل به موزه گشت که امروزه به نام ایفان می شناسیم. موزه ایفان سالانه پذیرای گردشگرانی است که قصد مطالعه بر روی فرهنگ مردمان غرب آفریقا را دارند، می باشد.
موزه هنر ایفان در کشور سنگال
7. بنای یادبود رنسانس آفریقا
با 52 متر ارتفاع، مجسمه بادبود رنسانس آفریقا در کشور سنگال، بزرگترین مجسمه در نوع خود در آفریقا محسوب می شود. این مجسمه که نماد همبستگی و پیروزی مردم این قاره در برابر استعمارگران غرب است، متشکل از یک زن و یک مرد است و در بازوی چپ مرد یک کودک نیز وجود دارد. هزینه ساخت بنای یادبود آفریقایی رنسانس بیش از 27 میلیون دلار بوده و چهار سال نیز زمان برده است. این مجسمه در مدت ساختش باعث به وجود آمدن بحث های زیادی به خصوص در مورد هزینه های مالی با توجه به شرایط اقتصادی ضعیف کشور سنگال شده بود. این مجسمه بر بالای یک قطعه سنگ در مرتفع ترین تپه های داکار، پایتخت سنگال نصب شده و 52 متر ارتفاع و 7 تن وزن دارد. این مجسمه در تاریخ 3 آوریل سال 2010 در پنجاهمين سالگرد استقلال سنگال از فرانسه از سوی عبدالله واد، رئیس جمهور سنگال رونمایی شد.
بنای یادبود رنسانس آفریقا در کشور سنگال
8. آشپزی در سنگال
داکار بزرگترین شهر و پایتخت کشور سنگال است که به دلیل واقع شدن در کنار اقیانوس اطلس، انواع غذاهای دریایی به ویژه ماهی در این شهر رونق داشته و غذاهای دریایی خوشمزه ای نیز در این کشور آفریقایی طبخ می شود. گوشت، ماهی، برنج، غلات و سبزیجات در سبد غذایی مردمان سنگال جایگاه مهمی دارد. داکار همچنین دارای صنایع تولید روغن مایع خوراکی و نوشابه های غیرالکلی است. تیبودینه غذای محلی سنگال است که از برنج و ماهی پخته شده در سس گوجه، به همراه گیاه کاساوا، پیاز و هویج تهیه می شود. به مانند کشور نیجریه، در سنگال نیز غذای معروف آکارا از محبوبیت زیادی در بین مردم این کشور برخوردار است. آفریقایی‌ها بیش از هر چیز به خوردن غذاهای کربوهیدرات‌دار علاقه دارند. غذای آکارا هم از این دسته بوده که غذایی فوقالعاده ساده است. شما ابتدا باید لوبیای چشم بلبلی را در آب گرم خیس کنید تا پوست آن براحتی جدا شود. سپس لوبیاهای پوست‌کننده شده را با هاون له کنید و آنها را روی یک ظرف ملامین، روی بخار آب بگذارید تا بپزد. پس از آن، با خمیر به دست آمده، گلوله‌های کوچک درست کرده و در روغن تفت داده تا طلایی شود. در این کشور میوه درختی به نام buoy بسیار پرطرفدار بوده و از آب گرفته شده از میوه آن، یکی از آبمیوه های پرطرفدار در کشور سنگال تولید می شود.
تیبودینه غذای محلی کشور سنگال
9. پارک ملی جوج
پناهگاه ملی پرندگان جوج یک منطقه بِکر نهفته در ساحل جنوب شرقی رود سنگال و در کشور سنگال است. این منطقه همچنین در شمال بیفه‌چه و شمال شرق شهر سن‌لوئی واقع شده. است پناهگاه جوج دارای طیف گسترده‌ای از تالاب‌های مطبوع و محبوب پرندگان مهاجر بوده که بسیاری از آن ها با گذر از صحرای بزرگ آفریقا به این پارک ملی می رسند. از حدود 400 گونه پرنده موجود در این منطقه، پلیکان‌ها و فلامینگوها قابل رویت‌ترین آنها هستند. تعداد کمتر مشاهده شده‌ای هم از مگس‌گیر سردراز مردابی، که گونه مهاجر از اروپا هستند، در این منطقه وجود دارند. گفتنی است پارک ملی پرندگان جوج از نظر وسعت، سومین پارک حیات وحش بزرگ پرندگان جهان بوده که در سنگال واقع شده است. این پارک ملی همچنین جزو میراث جهانی یونسکو به شمار می رود.
پارک ملی پرندگان جوج در کشور سنگال
10. گوره، جزیره بردگان
تاریخ سرزمین آفریقا در بیشتر دوره های زمانی آکنده از درد و رنج های عمیقی است که مردمان این قاره متحمل آن شده اند. مردمانی که تنها گناهشان رنگ پوستِ تیره تر آن ها نسبت به سایر ملل بوده و به همین خاطر هم در طی قرن ها آزار و اذیت زیادی به چشم دیده اند. يكي از اين خاطرات تلخ كه لكه ننگي در تاريخ حيات اجتماعي انسان تلقي مي شود «برده داري» است كه مدت 350 سال در بخش هايي از جهان رايج بوده است. يكي از نقاطي كه همراه با واژه برده داري به ذهن متبادر مي شود قاره آفريقاست. در اين قاره نيز جزيره «گوره» در كشور سنگال كه در غربي ترين نقطه آفريقا قرار دارد، به عنوان اصلي ترين مركز انتقال برده به دنياي نوين تلقي مي شده است. نقش تاريخي اين جزيره در اين خصوص موجب شده، تا گوره در فهرست ميراث جهاني يونسكو ثبت شود و به مركزي براي توريسم و عبرت گيري از تاريخ تبديل شود. يكي از عواملي كه به جايگاه و نقش تاريخي جزيره گوره در تجارت برده و نيز سيادت دريايي قدرت هاي استعماري كمك كرده، موقعيت جغرافيايي كشور سنگال است كه اين جزيره در آن واقع شده است. فاصله بندر داكار تا جزيره گوره تنها سه کیلومتر است، به طوري كه جزيره از ساحل به خوبي ديده مي شود. گوره يك جزيره كوچك با مساحت 45 هكتار است كه با شيب تند از شرق به غرب دقيقا در روبروي بندر داكار واقع شده است.
نام «گوره» را احتمالا هلندي ها از نام جزيره «گوئيره» در هلند گرفته اند،البته برخي نيز بر اين باور هستند كه نام اين جزيره از تركيب دو واژه «گوده» و «ريد» به معناي «بندر خوب» گرفته شده است. بعدها انگليسي ها جزيره گوره را از چنگ هلندي ها درآوردند و مدتي آن را در سيطره خود گرفتند. در سال 1802 نيز طبق معاهده اي صلح آميز اين جزيره به طور كامل به فرانسه تعلق گرفت و تا سال 1960 يعني زمان استقلال سنگال در اختيار فرانسوي ها بود. جزيره گوره به دليل موقعيت جغرافيايي در عصر برده داري به مهم ترين مركز صدور و انتقال برده تبديل شد، به طوري كه طي مدت 350 سال حدود 20 ميليون نفر از محرومان سياهپوست آفريقا به عنوان برده از اين جزيره راهي دنياي نو در قاره آمريكا شدند، تا به قول رئيس جمهور سنگال با خون خود مزارع كشورهاي مرفه تر را آبياري كنند. پس از الغاي برده داري در سال 1848 جزيره گوره به مركزي براي سياست هاي دريايي و تجاري قدرت هاي اشغالگر و استعماري تبديل شد. بعدها به موازات كاهش نقش تجاري اين جزيره، گوره به مركزي براي گسترش استعمار فرانسوي و ترويج مذهب مسيحيت در غرب آفريقا و اولين مركز جامعه فرانسوي غرب آفريقا تبديل شد. اكنون كه گوره در كنار زندگي عادي مردمان فقير خود در فهرست ميراث جهاني يونسكو به ثبت رسيده، مهم ترين كاركردش جنبه توريستي آن است. جزیره گوره به مروارید صورتی اقیانوس اطلس شهرت دارد و خانه‌های این جزیره رنگارنگ و خیابان‌های آن مملو از درختان پُر از گُل است.
جزیره گوره، مهم ترین مرکز انتقال برده به دنیای غرب در سنگال
معرفی اجمالی سنگال
