دربی دلامادونینا (که با نامهای دیگری همچون دربی دی میلانو و دربی میلان شناخته میشود) از مشهور ترین دوئل های باشگاهی در سطح جهان است. رقبای این دربی، آ.ث.میلان و اینترنازیوناله میلانو هستند.
اطلاعات اولیه:----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
🔴 نام های دیگر: دربی دی میلانو، دربی میلان (انگلیسی)
🔴 مکان برگزاری: میلان، ایتالیا
🔴 تیمهای شرکت کننده: آ.ث.میلان، اینترنازیوناله میلانو
🔴 اولین دیدار: میلان 3-2 اینتر؛ رقابت های قهرمانی فوتبال ایتالیا، 10 ژانویه 1909
🔴 آخرین دیدار (تا زمان نگارش این مطلب): میلان 0-0 اینتر؛ سری آ ایتالیا، 4 آوریل 2018
آمار ها:
🔴دیدار ها
رسمی: 221
غیر رسمی: 71
مجموع تقابل ها: 292
🔴 بیشترین برد
در بازی های رسمی: اینتر میلان با 78 برد
در بازی های غیر رسمی: آ.ث.میلان با 36 برد
در کل تقابل ها: آ.ث.میلان با 112 برد
🔴 گلزن برتر: آندری شوچنکو (14 گل)
🔴 بزرگترین پیروزی: میلان 6-0 اینتر؛ سری آ، 11 می 2001
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
در زمان قدیم، اینتر نماینده بورژوازی های شهر میلان محسوب می شد (این واژه به دستهٔ بالاتر یا مرفه و سرمایه‌دار در جامعه اطلاق میشود. این دسته قدرت خود را از استخدام، آموزش و ثروت به دست می‌آورند و نه لزوماً از اشراف‌زادگی.) و میلان نیز نماینده کارگران و افراد متوسط شهر بود (یکی از القاب آ.ث.میلان، پیچ گوشتی "casciavit" است که مستقیما از همین موضوع سرچشمه گرفته است).
اینتری ها به خاطر پیشینه موفق و ثروتمند خود، به صورت "لوکس" و با موتور سیکلت، به سن سیرو می رفتند(یکی از القاب نراتزوری، mutureta به معنی موتورسیکلت است) ؛ در حالی که اغلب هواداران میلان از حمل و نقل عمومی استفاده می کردند (در آن زمان به میلانی ها tramvee به معنی ترامواسوارها میگفتند).
امروزه این اختلاف طبقاتی در هواداران دو تیم به شدت کاهش یافته است.
رقابت این دو باشگاه از سری آ فراتر رفته و به کوپا ایتالیا، سوپرکوپا ایتالیانا، لیگ قهرمانان اروپا و سایر تورنومنت ها و بازی های دوستانه کشیده شده است.
این دربی از معدود دربی هایی است که دو تیم از یک شهر، در یک استادیوم بازی می کنند و به مصاف هم میروند (دربی تهران نیز بدین گونه است). هواداران اینتر و میلان سن سیرو را "خانه" مینامند.
این شهرآورد نام خود را از تندیس مریم مقدسی که در بالای کلیسای جامع میلان نصب شده ، گرفته است.
پیشینه:-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
مدتی پس از تاسیس باشگاه "کریکت و فوتبال میلان" در سال 1899، بخش فوتبال میلان با هدایت های هربرت کیپلین انگلیسی پیشرفت زیادی کرد.
"ما تیم شیاطین هستیم.
رنگ‌های ما قرمز به مانند آتش و
سیاه برای فراخوانی ترس در حریف‌هایمان است."
— ۱۸۹۹، هربرت کیلپین
اولین قهرمانی میلان در مسابقات "مدال پادشاه (Medaglia del Re)" در ژانویه 1900 رقم خورد.
باشگاه توانست سه بار در سالهای 1901، 1906 و 1907 قهرمان لیگ داخلی شود. قهرمانی 1901 از آن جهت مهم بود که آنها توانستند بر سلطه 3 ساله جنوا بر لیگ داخلی پایان دهند. جنوا همچنان منتظر یک قهرمانی است تا اولین ستاره خود را نصب کند.
اتفاق مهم اما در سال 1908 رقم خورد. پس از اختلاف داخلی اعضای باشگاه در امضای قرارداد با بازیکنان خارجی، در یک جلسه رسمی؛ گروهی که معتقد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از میلان جدا شدند و نام اینترنازویناله (بین المللی) را برای خود انتخاب کردند.
"این شب زیبا رنگ را به کت و شلوارهای ما می‌دهد:
سیاه و آبی در پس زمینه‌های طلایی ستارگان،
آن بین‌المللی نامیده میشود، زیرا ما برادران جهان هستیم."
-۹ مارس ۱۹۰۸، میلان
اولین نبرد دو تیم، به تورنومنت چیاسو کاپ بر میگردد (تورنومنتی که در کانتون تیسینو در سوئیس برگزار میشد). روسونری در 18 اکتبر 1908، موفق شد 2-1 نراتزوری را شکست دهد.
دوران طلایی رقابت دو تیم به دهه 60 میلادی بر میگردد. هم دو تیم به معنای واقعی پر ستاره و در اوج بودند.
میلان در فصل 62/63 جام باشگاه های اروپا، با دو گل آلتافینی تک گل اوزه بیو را پاسخ داد بنفیکا مدافع عنوان را در ومبلی شکست داد و به اولین جام اروپایی اش رسید.
آلتافینی با 14 گل، آقای گل آن دوره شد.
اینتر سال بعد با شکست دادن رئال مادرید برای اولین با قهرمان اروپا شد (3-1) و سال بعدش هم با شکست دادن بنفیکا، به دومین قهرمانی اروپایی اش رسید و پس از رئال مادرید به دومین باشگاهی تبدیل شد که 2 قهرمانی پیاپی را کسب میکند.
میلان، باری دیگر و در فصل 68/69، با شکست دادن 4-1 آژاکس در برنابئو، به دومین جام اروپایی اش رسید.
هر دو باشگاه در این دوران طلایی، سرمربیانی افسانه ای نیز داشتن. هلنیو هررا و نرئو روکو.
یکی از شاخص ترین بازیکنان اینتر، ساندرو ماتزولا پسر بازیکن سابق تورینو والنتینو ماتزولا بود که در سانحه هوایی 1949 سوپرگا کشته شد. در آن زمان، تورینو 4 سال پیاپی فاتح لیگ شده بود.
سمت سرخ شهر هم پسر طلایی اش را یافته بود. جیانی ریورا یکی از بازیکنان مستعد روسونری بود.
اسکودتو های این دهه سری آ، در سالهای 61/62 و 67/68 به میلان و در سالهالی 62/63، 64/65 و 65/66 به اینترنازیوناله رسید.
میلان باری دیگر در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 به اوج رسیده بود. با هدایت آریگو ساکی و بازیکنانی همچون مارکو فن باستن، رود گولیت و فرانک رایکارد (مثلث هلندی مشهور آ.ث.میلان) این باشگاه توانست بر رقابت های داخلی و خارجی تسلط پیدا کند.
باشگاه در سالهای 1989، 1990، 1994 قهرمان و در سالهای 1993 و 1995 نائب قهرمان اروپا شد. از آن سو، اینتر فصل 92/93 سری آ را پشت سر میلان در رده دوم تمام کرد و 2 جام یوفا در سالهای 1991 و 1994 بدست آورد.
در این دوران سری آ ایتالیا در سالهای 87/88، 91/92، 92/93، 93/94 و 95/96 به میلان رسید و اینترمیلان به اسکودتوی سال 88/89 بسنده کرد.
پس از دوری بند مدت اینترمیلان از عنوان قهرمانی لیگ و دوران اوج، باشگاه منتظر جرقه ای بود که بار دیگر به بالاترین سطح برگردد. پس از رسوایی کالچوپولی در فصل 2005/06، عنوان قهرمانی سالهای 2004/05 و 2005/06 از یوونتوس پس گرفته شد . اسکودتوی فصل 2004/05 بی صاحب ماند اما قهرمانی فصل 2005/06 به نائب قهرمان لیگ (اینتر) رسید. اینتر یکبار دیگر اوج گرفت و در سالهای 2005/06، 2006/07، 2007/08، 2008/09 و 2009/10 به قهرمانی سری آ رسید.
ابعاد کاچوپولی وسیع تر از باز پس گیری عنوان از بیانکونری بود، بسیاری از بازیکنان مطرح این تیم مانند زلاتان ابراهیموویچ، لیلیان تورام و پاتریک ویرا از این تیم جدا شدند و به اینتر پیوستند. دشمنی این دو پس از این واقعه عمیق تر و شدید تر از پیش شد. (در مقاله آینده در مورد آن بیشتر خواهم گفت)
اینتر سرانجام با هدایت ژوزه مورینیو و بازیکنان نسل طلایی اش مانند کامبیاسو، پاندف، ساموئل، اسنایدر و میلیتو، به سومین قهرمانی اروپایی اش با برتری 2-0 برابر بایرن مونیخ برسد.
میلیتو بار دیگر با دبل خود در برنابئو، ارزش بالای خود را به همه ثابت کرد.
اینتر فصل 2009/10 با فتح اسکودتو، کوپا ایتالیا و لیگ قهرمانان اروپا به اولین باشگاه ایتالیایی تبدیل شد که به سه گانه می رسد.
رکوردها:-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
🔷 بیشترین گل در یک بازی
11 گل در تاریخ 6 نوامبر 1949؛ اینتر 6-5 میلان
9 گل در تاریخ 6 نوامبر 1932؛ اینتر 5-4 میلان
🔷 پر گل ترین برد های اینترمیلان
اینتر 5-0 میلان؛ 6 فوریه 1910
اینتر 5-1 میلان؛ 27 فوریه 1910
اینتر 4-0 میلان؛ 2 آوریل 1967
اینتر 5-1 میلان؛ 24 مارس 1974
اینتر 4-0 میلان؛ 29 آگوست 2009
اینتر 4-2 میلان؛ 6 می 2012
🔷 پر گل ترین برد های آ.ث.میلان
میلان 5-0 اینتر؛ 8 ژانویه 1998 در کوپا ایتالیا
میلان 6-0 اینتر؛ 11 می 2001
🔷 لیست گلزنان دربی دلامادونینا
1- آندری شوچنکو؛ میلان؛ 14 گل
2-جوزپه مئآتزا؛ اینتر (13) و میلان (1)
3-گونار نوردال؛ میلان؛ 11 گل
ایستوان نیرز؛ اینتر؛ 11 گل
5-انریکو کاندیانی؛ اینتر (7) و میلان (3)
6-خوزه آلتافینی؛ میلان، 7 گل
آلساندرو آلتوبلی؛ اینتر؛ 7 گل
روبرتو بونینسگنا؛ اینتر؛ 7 گل
بنیتو لورنزی؛ اینتر؛ 7 گل
لوئیس ون هِگِه؛ میلان؛ 7 گل
11- آلدو بوفی؛ میلان؛ 6 گل
آلدو کِوِنینی؛ میلان (4 گل) و اینتر (2 گل)
آتیلیو دی ماریا؛ اینتر؛ 6 گل
زلاتان ابراهیموویچ؛ اینتر (2 گل) و میلان (4 گل)
ساندرو ماتزولا؛ اینتر؛ 6 گل
دیگو میلیتو؛ اینتر؛ 6 گل
پیرتو سِرانتونی؛ اینتر؛ 6 گل
🔷 بازیکنانی که برای هر دو تیم به میدان رفته اند.
* اینتر؛ سپس میلان
جوزپه مئاتزا، آلدو بِت، آلدو سِرنا، مائوریتزیو گانز، تاریبو وِست، رونالدو نازاریو، آندره آ پیرلو، داریو سیمیچ، کریستین ویری، کلارنس سیدورف، هرنان کرسپو، جوزپه فاوالی، زلاتان ابراهیموویچ، ماریو بالوتلی، مانسینی، مونتاری، آندره آ پولی، ماتیاس سیلوستره و لئوناردو بونوچی.
* میلان؛ سپس اینتر
لوئیجی کِوِنینی، لورنزو بوفون، فولویو کولوواتی، فرانچسکو تولدو، کریستین پروچی، روبرتو باجیو، فرانچسکو کوکو، ادگار داویدز، پاتریک ویرا، گولی، توماس هِلوِگ، دراژن برنچیج، اومیت داوالا و آنتونیو کاسانو.
🔷 جامهای دو تیم
آ.ث. میلان
18 سری آ، 5 کوپا ایتالیا، 7 سوپرکوپا ایتالیانا، 7 لیگ قهرمانان اروپا، 2 جام برندگان جام یوفا، 5 سوپر کاپ یوفا و 4 جام باشگاه های جهان/جام بین المللی که در مجموع به عدد "48" میرسد.
اینترمیلان
18 سری آ، 7 کوپا ایتالیا، 5 سوپرکوپا ایتالیانا، 3 لیگ قهرمانان اروپا، 3 جام یوفا و 3 جام باشگاه های جهان/ جام بین المللی که در مجموع به عدد "39" می رسد.
[آمار ها تا به امروز، چهارشنبه 9 خرداد 1397 نوشته شده اند.]
