شاهین ممسنیتیم ملی جلوی ترکیه همه مان را نگران کرد؛ تیم کیروش نه برنامه مشخصی برای دفاع داشت و نه در حملات زهردار بود. در همه چند سال گذشته دلمان به کار تدافعی فوق‌العاده‌ای که آرژانتین و کره جنوبی و شیلی مهار کرد، خوش بود، چند روز مانده به جام جهانی انگار همان نقطه قوت را هم از دست داده‌ایم.
مقابل ترکیه جای خالی سیدجلال حسینی به چشم آمد، بازیکنی که در مرکز دفاع حداقل خیالمان جمع بود که اگر به خاطرسن و سالش انرژیک نیست، اشتباه نمی‌کند؛ وریا غفوری هم همینطور، وقتی رامین رضاییان با کمترین درصد پاس‌های درست و نفوذهای ناموفق پرتعداد ناامیدمان می‌کند چاره‌ای نیست جز حسرت خوردن برای نبود وریا.
راستی کیروش که گفته بود غفوری را برای تغییر پست بازی در استقلال خط زده، چرا کریم انصاری فرد همیشه مهاجم را تا یک هافبک تدافعی عقب آورده؟ اصلا آیا واقعا این ایده جلوی اسپانیا و پرتغال جواب می‌دهد؟ واقعا قرار است جای خالی سعید عزت‌اللهی جلوی مراکش با هجومی‌ترین بازیکنان ممکن(شجاعی، انصاری‌فرد و حاج‌صفی) پر شود؟ واقعا روزبه چشمی همیشه عصبانی با احتمال خطای بالا در محوطه و اشتباه پرتعداد می‌خواهد زوج پورعلی‌گنجی باشد؟ وای که چقدر ترسناک است بازی کردن در روسیه.
همه ما خیلی دوست داریم در این برهه از تیم ملی حمایت کنیم، اما نمی‌شود چشم روی حقایق بست. تکلیف کیروش که روشن است، مفتضح‌ترین نتایج را به گردن برانکو و شفر می‌اندازد و می‌رود، این وسط ما نگرانیم که مبادا بعد از دو سال بهترین‌تیم آسیا بودن بدترین تیم جام جهانی شویم.
امیر صادقی پناه
