این یادداشت حس درونی من از بایرن این سالهاست.
بایرنی که شاید فرود هایش از فرازهایش بیشتر بوده اما ما بخاطر همین است که دوستش داریم بخاطر همین است که میگوییم mia san mia یعنی: همینی که هستیم!!!
۲۰۱۶: این اسپانیای لعنتی!
۲۰۱۶بدون هیچ تردیدی بهترین سال پپ در بایرن بود؛ تیمی یک دست و پویا که یکی از شانس های اصلی فتح اروپا محسوب میشد.
سالی پر از امید و درخشان در ابتدا که پایان خوشی در بر نداشت و آن، حسرتی بود که در ۲ سال قبل تر هم طعمش را چشیده بود، اسپانیای لعنتی!
این سال برخلاف دو سال گذشتهٔ پپ، دورتموند در لیگ بهتر به نظر می رسید، در فصل نقل و انتقالات گوتزه را به تیم برگردانده بودند و علاوه بر آن شورله و رویس آماده را هم در خود می دیدند.
توماس توخل نخستین فصلش در دورتموند را هر قدر هم پر قدرت شروع می کرد حرفی در برابر ۹ برد پیاپی ابتدای فصل بایرن که آخرینش، همان برد ۵-۱ رویایی برابر ولفسبورگ در آلیانز با ری پوکر لواندوفسکی بود ختم میشد!
ادامه فصل هم همانقدر شیرین برای بایرن دنبال شد. در لیگ قهرمانان هم کار همانقدر آسان دنبال میشد و جز یک باخت نسبتا بد در اکتبر و در امارات همه بازیها بخوبی دنبال شد.
یک هشتم نهایی این فصل اما شاید جذاب ترین ۱/۸ نهایی چند سال اخیر بایرن بود، یکی از تراژیک ترین بازیهای سالهای اخیر بایرن که تماما حاشیه بود.
بازی رفت با طوفان بایرن آغاز شد. با گلی که مختص به آرین روبن است.
اما این پایان کار نبود نیمه دوم روی دیگر سکه بود، یوونتوس در تورین به این راحتی ها تن به شکست نمی داد؛ تعویض های طلایی آلگری و اشتباهات مرگبار بایرن در خط دفاعی تیم را از پا در آورد، دو گل که هردوی آنها روی کارهای حساب شده به ثمر رسید بازی رفت را ۲-۲ به پایان رساند، این دیدار بین لجباز ترین مربیان سالهای اخیر اروپا بود!
مربیانی که حاضرند جان خودشان را فدا کنند اما از تاکتیک خود دست نکشند!
اگر به عملکرد بایرن در نیمه اول بازی رفت لقب "طوفان" را بدهیم به عملکرد یووه در بازی برگشت باید لقب "گردباد" را داد. آنها با گلهای کوادرادو و موراتا بایرن را تا لبه پرتگاه حذف از دور یک هشتم بردند؛ اما آلمان ها همیشه بر میگردند، چه با اشتباهات مکس باشد، چه با اشتباهات اورا و حتی با وجود داوری که گل موراتا در پایان نیمه اول که آفساید نبود را آفساید گرفت و...
بایرن بازی را به ۱۲۰ دقیقه کشاند و توانست با گلهای کومان و تیاگو تورینی ها را با چشمانی اشکبار و چهره ای آشفته از آنچه از ۴۵ دقیقه ابتدایی تا پایان ۱۲۰ دقیقه بر سرشان آمده بود را به خانه بفرستد.
استرس بالای یک هشتم با راحت ترین قرعهٔ یک چهارم جبران شد؛ بنفیکا
بنفیکا که بعد از ولفسبورگ ضعیف ترین تیم این مرحله به حساب می آمد زنیتِ روسیه را حذف کرده بود و به اینجا رسیده بود.
پرتغالی ها در آرزوی رسیدن به جمع ۴ تیم پایانی برای اولین بار پس از آن سال رویاییِ پورتو با مورینیو بودند اما تیمِ پپ آمده بود تا رویاها را نابود کنه!
بازی رفت با تک گل ویدال به پایان رسید تا ترس بازی در لیسبون در دل باواریایی ها بیفتد.
بازی برگشت هرچند با گلهای ویدال و مولر همراه شد اما ترس را هم با خودش به همراه آورد؛ گل دقایق پایانی و دیدنی تالیسکا...
بایرن بازهم نیمه نهایی را با اسپانیایی ها داشت، همان کشوری که دو غول بزرگش ۲ سال گذشته بایرن را برده بودند و حالا تیم سوم آن کشور برای جدال با بایرن آماده میشد.
دیدار رفت به سنت ۳ فصل قبل تر در اسپانیا انجام شد؛ ویسنته کالدرون آماده بلعیدن تیم پپ بود. سیمئونه تیم غیر قابل توقفی داشت، آنها بارسلونا همان قهرمان فصل که بایرن مونیخ را با ۵ و یوونتوس را با ۳ گل بدرقه کرده بود و حالا توسط دیگر رقیب مادریدی حذف شده بودند.
اتلتیکو خیلی زود به گل رسید، توسط هافبک جوانش سایول نیگوز، گلی که استحقاق جایزه پوشکاش را هم داشت، گلی که بیشتر و بهتر از همیشه راه درب های خروجی را به پپ نشان داد!
نیمه دوم برابر اتلتیکو به مانند نیمه اول یک هشتم نهایی بازی برگشت همین فصل برابر یووه و نیمه دوم بازی برگشت برابر رئال در سال ۲۰۱۴؛ پپ دست از عقایدش نمی کشید و همین باعث انزجار همه شده بود.
با این حال چیزی تمام نشده بود؛ بایرن بازی برگشت را با گل دیدنی و صد البته روحیه بخش ژابی آلونسو آغاز کرد.
در ادامه اما توماس مولر پنالتی اش را خراب کرد تا شانس صعود بایرن به فینال در همان نیمه اول، از بین برود...
بایرن اما بازهم از ضدحمله ضربه خورد...
دیگر واقعا امیدی به بازگشت نبود، دیگر خبری از آلگری یا اورا نبود که اشتباه غیرمنتظره ای انجام دهند. این تیم سیمئونه بود تیمی که به راحتی تن به شکست نمیداد به خصوص زمانی که پیروزی در دستانش باشد.
گل لواندوفسکی و حملات بعد از آن هم دردی را دوا نکردند، بایرن مونیخ بازهم حذف شد، بازهم برابر این اسپانیایی های لعنتی!!!
۲۰۱۷: سال فاجعه بار کارلتو
با پایان یافتن فصل ۲۰۱۵/۱۶ عمر مربیگری گواردیولا در مونیخ هم به سر آمد. همانطور که پیش از این مشخص شده بود، پپ به سیتی میرفت و جانشینش آنچلوتی بود که ۱ سال استراحت کرده و آماده مربیگری در سطح نخست فوتبال اروپا بود.
از همان ابتدای فصل شرایط خوب پیش نرفت تا اینکه خیلی زود بایرن از لیگ قهرمانان حذف شد، زودتر از آنچه انتظارش را میکشیدیم.
در آغاز فصل بوندسلیگا یک مهمان جدید را در خود می دید: ردبول لایپزیش
آنها که به تازگی و با پشتوانه شرکت معروف ردبول وارد فوتبال شده بودند(همراه با ردبول سالزبورگ در اتریش و البته نیویورک ردبولز که از این دو سابقه بیشتری دارد!).
لایپزیش تا نیمه های فصل صدرنشین بوندسلیگا بود و این برای مدیران بایرن که هدف گذاری آنها چمپیونز لیگ بود، چندان جالب به نظر نمی آمد.
در نهایت در اواخر نیم فصل اول و با لغزش لایپزیش برابر اینگولشتاد بایرن به رتبه نخست دست یافت و با برد خانگی برابر لایپزیش در آخرین بازی سال ۲۰۱۶، تقریبا دست هازن هوتل و شاگردانش را از رسیدن به جام کوتاه گذاشت.
با کنار رفتن تلویحی لایپزیش از جدال قهرمانی بوندسلیگا با خیالی آسوده تر بایرن به سراغ چمپیونز لیگ رفت.
قرعه آرسنال، شاید دلخواه ترین قرعه برای آنها به شمار میرفت.
بازی رفت گرچه با استرس در نیمه اول همراه شد اما نیمه دوم، شرایط به نحوی پیش رفت که خیال بایرن از صعود به جمع ۸ تیم تقریبا راحت بشود.
بازی برگشت هم یک افتضاح تمام عیار برای توپچی ها به حساب میرفت، ۱۰-۲ در مجموع نتیجه ای غیر قابل باور برای آخرین بازی ونگر برابر بایرن بود...
فصل گذشته شاید غیرمنصفانه ترین قرعه کشی یک چهارم انجام شد؛ بایرن-رئال و بارسا-یووه در یک طرف و موناکو-دورتموند و لستر-اتلتیکو در طرف دیگر.
بایرن مونیخ بعد از ۲ سال بازهم به مصاف رئال میرفت اما با یک تغییر؛ کارلتو مربی سابق لوس بلانکوس بود!
هیچکس نمیتوانست نتیجه این بازی را پیشبینی کند؛ بایرن با گل آرتورو ویدال در دقیقه ۴۰ ابتکار عمل را در دست گرفت.
پنالتی بحث برانگیزی که کارواخال متحمل شده بود این فرصت را در اختیار ویدال قرار داده بود تا یک تنه به مانند ۲ فصل گذشته تیمش را به نیمه نهایی برساند.
اما نشد...
انگار حالا که شانس به آنها روی آورده بود، دو دستی آن را پس زدند...
نیمه دوم با یک اتفاق شوکه کننده آغاز شد: اخراج خاوی مارتینز
شیرازه تیم به یکباره از هم پاشید؛ در حالیکه در پایان نیمه اول بایرن میتوانست اختلاف را به ۲ گل افزایش دهد، حالا آنقدر در مضیقه قرار داشت که به یک مساوی خانگی هم راضی بودند.
اگر "سوپر مانو" نبود احتمالا نتیجه روی اسکوربورد مفتضحانه تر از بازی سال ۲۰۱۴ بود. تنها ۲ گل خورده شاید کامبک در بازی برگشت برای بایرن را چندان دور از دسترس نمی گذاشت.
۶ روز بعد, بازی برگشت در برنابئو برگزار شد. یک نیمه اول پر استرس برای هر دو تیم خبر از نیمه دومی پر اتفاق و پر حاشیه میداد؛ همینطور هم شد!
ابتدا لواندوفسکی با یک ضربه پنالتی بازی را در مجموع ۲-۲ کرد تا امید ها به مونیخی ها برگردد.
گل دقیقه ۷۶ کریس، رئال را به بازی برگرداند.
اما این پایان کار این نیمه دوم پر داستان نبود؛ ۲ دقیقه بعد روی فرار لواندوفسکی، راموس به اشتباه دروازه تیم خود را باز کرد تا همه چیز مساوی شود، همه چی!!!
انگار آرتورو ویدال زاده شده بود تا بایرن به رئال ببازد. اخراج بی موقع او بایرن را ۱۰ نفره کرد تا عملا در ۱۲۰ دقیقه شانسی برای باواریایی ها نماند.
۳ گل از رئال (که ۲ تای آن بی تردید آفساید بود) در وقت های اضافه باعث شد تا بایرن بازهم از رئال ۴ گل دریافت کند.
آنچلوتی شاید فکرش را هم نمیکند که این آخرین بازی است که در دور حذفی چمپیونز لیگ روی نیمکت بایرن می نشیند!
۲۰۱۸: پایان تلخِ یک عصر
۲۰۱۸ پر فراز و نشیب ترین فصلی بود که در این مطلب به آن پرداختیم، بعد از مدتها بایرنی ها در نیمه راه مربیشان را عوض کردند. فصلی که با نتیجه نگرفتن های کارلتو آغاز شد و با اشک هایمان برای پیرمرد دوست داشتنی باواریا تمام شد: یوپ هاینکس رفت و با خودش خاطرات یک عصر طلایی را برد!
فصل با نتایج دور از انتظار بایرن و دورتموند آغاز شد، بایرن یک باخت غیرقابل باور به تیم یولین ناگلزمن، هوفنهایم داده بود تا طلسم نبردن های کارلتو برابر این رقیب جوان ادامه یابد. از طرف دیگر پتر بوژ زنبور ها را دچار یک تغییر بزرگ (و البته با نتایج آینده، مقطعی!) کرده بود. بایرن مونیخ تا اواسط ماه اکتبر در رده پنجم قرار داشت، بله پنجم!
اوضاع وخیم تر از آن بود که فکرش را میکردیم، وضعیت رختکن جالب نبود، آنچلوتی کادر را خانوادگی کرده بود و بازیکنان هم دیگر طاقت کار با او را نداشتند.
باخت مفتضحانه به پاریس در پارک د پرانس، هوینس و رومینیگه را به اخراج مرد ایتالیایی متقاعد کرد. بنابراین کارلتو با یک دوگانه داخلی در فصل نخست و یک تیم از هم گسیخته در فصل دوم، مونیخ را رها کرد!!!
در این هنگام که گمانه زنی هایی از مربیگری توخل، ناگلزمن و یا حتی لوییز انریکه به گوش می رسید، پیرمردی دوس داشتنی بازگشتی قدیس گونه داشت: یوپ هاینکس!
یوپ که فصل ۲۰۱۳ با اعلام بازنشستگی از فوتبال کناره گرفت، حالا بازگشته بود تا خانه متروکه شده اش به دست بیگانگان را دوباره از نو بسازد، کاری که موفق به انجامش هم شد.
خیلی زود بایرن برگشت، اولرایش به سد محکمی برای حریفان تبدیل شد، مولر دوباره قدرت سابق را گرفت و مابقی بازیکنان حس و حال خوبی را گرفتند.
انگار هاینکس با بازگشتش به بایرن، با خودش امید را آورده بود.
شرایط در بوندسلیگا مانند فصول گذشته پیش رفت و بایرن دوباره به همان رتبه همیشگی خودش رسید.
یوپ اوضاع تیم در چمپیونز لیگ را هم سر و سامان داد. اوج کار او برد ۳-۱ برابر پاریس بود. هرچند بایرن به رتبه دومی در گروهش رسید اما امید های آنها برای موفقیت به درجه ماکسیموم رسیده بود!!!
قرعه های نسبتا آسان بشیکتاش که توانسته بود تیمی همچون موناکو را در دور گروهی کنار بزند و سویا که با خلق یک شگفتی توسط ویسام بن یدر شیاطین سرخ را در تئاتر رویاها حذف کرده بود، بایرن را به نیمه نهایی و مصاف با لوس بلانکوس فرستاد.
بایرن به سنت سالهای گذشته با لشکری از مصدومان به مصاف رئال میرفت و از این بدتر دو مصدومیت میانه بازی رفت برای روبن و بواتنگ بود.
با این حال روح تیمی که بایرن داشت حرف اول را در زمین میزد!
بایرن یکپارچه حمله بود و توانست توسط یاشوا کیمیش گل اول بازی را به رئال بزند...
سهل انگاری مدافعان در یارگیری منجر به گل مارسلویی شد که در نیمه اول همه کاره رئال بود.
نیمه دوم بازهم با حملات متعدد بایرن روی دروازه کیلو ناواس همراه شد؛ اما بایرن از همان جایی که می‌رسید ضربه خورد؛ رافینیا...
رئال همچون سال گذشته مونیخ را فتح کرد تا بایرن بازهم برای صعود به کامبک نیاز داشته باشد...
بازی برگشت شروع نشده بود که...
روی اشتباه کیمیش و البته از آن طرف آلابا، کریم بنزما بازهم زهر خودش را در نیمه نهایی ریخت...
نیمه اول با از دست رفتن دروازه خالی توسط خامس، صحنه مشکوک به پنالتی مارسلو (که خودش هم به خطای هند بودن آن اعتراف کرد) و تک به تکی که لوا خراب کرد به پایان رسید.
هنوز چشمانمان بعد از ۱۵ دقیقه استراحت به تصاویر تلویزیونی عادت نکرده بودند، که اولرایش تمام درخشش های فصلش را با یک اشتباه زیر سوال برد...
دیگر خیلی سخت شده بود، دیگر هیچ امیدی نمانده بود. اما خامس رودریگز با حرکت زیبای زوله بازی را به تساوی کشاند تا با یک گل دیگر بایرن راهی فینال کیف شود؛ اما نشد!
حکایت بایرن مونیخ در ۵ سال اخیر به مانند داستان مرگ ایوان ایلیچ بوده؛ بایرن از ابتدا می داند که هر چقدر هم تلاش کند در نهایت سرنوشتی جز مرگ را نخواهد داشت، اما میجنگد تا هر طور شده است بهتر بمیرد، بهتر...
پایان...
