طرفداری - 5 می 2002، روزی که در خاطره فوتبال دوستان ایتالیا به عنوان یک روز جنجالی و عجیب خواهد ماند. رونالدو روی نیمکت اینتر گریه کرد، آنتونیو کونته حسابی کری خواند و شادی کرد، مارکو ماتراتزی از دست بازیکنان لاتزیو شاکی بود و کالچو یک بار دیگر یک لحظه نفس گیر و هیجان انگیز را رقم زد. آن سال، در حالی که شش بازی به پایان فصل باقی مانده بود، اینتر با 5 امتیاز اختلاف صدرنشین بود اما یوونتوس اسکودتو را کسب کرد. الساندرو دل پیرو پس از آن روز گفت: "FifthOfMay (پنجم ماه می) از حالا جمعا یک کلمه حساب می شود. تاریخی است." خاویر زانتی به طور ساده گفت: "هنوز نمی دانم آن روز دقیقا چه اتفاقی افتاد."
هکتور کوپر در آن فصل یک مربی مطمئن بود. او پس از آنکه کارلو آنچلوتی چند ماه پیش از آن، هدایت روسونری را به جای فاتح تریم به عهده گرفته بود، حالا تنها سرمربی غیرایتالیایی لیگ بود. ماسیمو موراتی به خوبی با خرج بالا، تیم فوق العاده ای جمع کرده بود و مربی احساس می کرد تیمش شکست ناپذیر است. رونالدو و بوبو ویری در خط حمله بودند و بازیکنانی مانند خاویر زانتی، فرانچسکو تولدو و آلوارو رکوبا در ترکیب اینتر حضور داشتند. اما اوضاع برای چنین تیمی هم می تواند بد شود؛ نراتزوری فصل را خوب آغاز کرد و این در حالی بود که رقیب آنها یوونتوس چنین نبود. بیانکونری به تازگی زیدان را به رئال مادرید فروخته بود. آنها جیجی بوفون را خریده بودند اما سوپرمن هنوز خیلی جوان بود و حتی با خرید لیلیان تورام و پاول ندود از پارما و لاتزیو، آنها در یک دوره گذار به سر می بردند و بین ماه های سپتامبر و نوامبر آن فصل، در شش بازی متوالی امتیاز از دست دادند. آنچلوتی از جمع بیانکونری جدا شده بود و باز هم آنها به سراغ مارچلو لیپی رفته بودند.
نباید رم را در آن فصل فراموش کنیم. آنها هم در آن سال با آنتونیو کاسانوی غیرقابل پیش بینی و فابیو کاپلو، در کورس قهرمانی بودند. آنها مدافع عنوان قهرمانی بودند و فرم فوق العاده گابریل باتیستوتا باعث شده بود آنها تا ابتدای ماه می، تنها دو بار شکست خورده باشند. آنها دشمن خود لاتزیو را 5-1 شکست دادند اما مقابل اینتر شکست خوردند. نراتزوری پس از پیروزی مقابل رم، فیورنتینا را هم شکست داد. این در حالی بود که یوونتوس به پارما و لاتزیو باخته بود و شش امتیاز از صدر جدول فاصله داشت.
در آن مقطع شاید هیچ تیمی امید نداشت بتواند اینتر را بگیرد اما همه چیز تغییر کرد. نراتزوری در سن سیرو از آتالانتا شکست خورد و مقابل کیه ووی شجاع و جاه طلب آن سال، به تساوی رسید. این در حالی بود که رم، ویچنزا را شکست داد. یوونتوس مطابق سنت خودش، در هفته های پایانی اوج گرفت و چهار پیروزی متوالی کسب کرد. بدین ترتیب در حالی که یک هفته به پایان بازی ها باقی مانده بود، اینتر با 69 امتیاز در صدر بود. یوونتوس با 68 امتیاز دوم و رم با 67 امتیاز سوم بود. هر سه تیم مدعی قهرمانی باید هفته پایانی را در خارج از خانه بازی می کردند. اینتر در المپیکو به مصاف لاتزیو می رفت، یوونتوس در اودینه به میدان می رفت و رم در تورین مقابل تورینو صف آرایی می کرد.
روز پایانی پر از درام، تنش و بیشترین میزان اضطراب بود. در حالی که 45 دقیقه نیمه اول بازی ها سپری شده بود، هر سه تیم مدعی، شانس قهرمانی داشتند. یوونتوس در پایان نیمه اول با گل های ترزگه و دل پیرو 2-0 جلو افتاده بود. رم در پایان نیمه اول با تورینو مساوی کرده بود اما اینتر دو بار جلو افتاده بود اما لاتزیو کار را به تساوی 2-2 کشانده بود. دو گل بوبو ویری و لوئیجی دی بیاجو (سرمربی فعلی تیم ملی جوانان ایتالیا) برای اینتر با دو گل از کارل پوبورسکی در همان نیمه پاسخ داده شد. شرایط برای نراتزوری کمی نگران کننده بود اما باز هم به نظر می رسید آنها کار را تمام می کنند.
بازی یوونتوس در پایان 90 دقیقه با همان نتیجه 2-0 به پایان رسید. تورینو 0-1 رم؛ کاسانو کارش را انجام داده بود و چه گل زیبایی هم به ثمر رساند. بعد زمانی که هواداران بیانکونری در پی کسب اخبار از رم بودند، همان خبری را شنیدند که می خواستند؛ لاتزیو 4-2 اینتر. درست است که لاتزیو تیم فوق العاده ای داشت. آنها دو سال پیش قهرمان سری آ شده بودند و بازیکنان بزرگی مانند دیگو سیمئونه، فرناندو کوتو، یاپ استام، نستا و استانکوویچ را در اختیار داشتند اما کسی باور نمی کرد. دیگو سیمئونه (ُسرمربی فعلی اتلتیکو مادرید) و سیمونه اینزاگی (سرمربی فعلی لاتزیو) دو گل در دقایق 56 و 73 به ثمر رساندند تا رویای نراتزوری را پایان دهند.
در 10 دقیقه مانده به پایان بازی محمد کالون جانشین رونالدو در زمین شد و مریخی روی نیمکت در حالی که سرش را با دو دوستش گرفته بود، گریه می کرد و شاید پیدا بود که این آخرین حضور رونالدو در اینترِ بود و در همان تابستان، پس از درخشش در جام جهانی راهی رئال مادرید شد.
مردان شهر میلان شکست بدی خورده بودند. لاتزیو به بانوی پیر کمک کرد تا قهرمان اسکودتو شود و تصاویر در استادیوم المپیکو، قلب هر هوادار اینتر را به درد می آورد. رونالدو غرق اشک بود. قیافه موراتی طوری بود که انگار تیر خورده و ماتراتزی آن وسط دیده می شد که بر سر بازیکنان لاتزیو فریاد می زد: "من کمکتان کردم قهرمان شوید". به زمان حضورش در پروجا اشاره داشت. آنتونیو کونته از شادی در خلسه به سر می برد و از انتقام دو فصل پیش صحبت کرد. سرمربی کنونی چلسی گفت:
حرف زیادی برای گفتن نمانده. ما با تمام وجود از این لحظات لذت می بریم. این انتقام ناامیدی ما در دو فصل پیش در پروجا است و کسی در حال دیدن این صحنه هاست که در پروجا حضور داشت.
دو فصل پیش در سال 2000، پروجا با ماتراتزی در روز پایانی موفق شد یوونتوس را 1-0 شکست دهد تا لاتزیو قهرمان ایتالیا شود و به اعتقاد کونته، ماتراتزی در آن روز "رفتار نامحترمانه" داشت.
ماتراتزی در پاسخ به کونته گفت:
کونته حالا می تواند با پاداش قهرمانی اش یک کلاه گیس جدید بخرد.
کونته در پاسخ به او مصاحبه کرد:
این روزها پیوند مو آمده و نیازی به کلاه گیس نیست اما با عرض تاسف برای ماتراتزی، پیوند عقل هنوز نیامده است.
اینتر از ماه آوریل افت کرد اما یوونتوس همانطور که گاتزتا دلو اسپورت در آن زمان نوشت: "مثل همیشه در زمانی که لازم بود، سرعت گرفت". اما این فکت های سرد باعث نمی شد درک اتفاقات آن روز آسان تر شود.
حالا یک بار دیگر، لاتزیو در هفته پایانی لیگ میزبان اینتر خواهد بود و بازی خاص دیگری در پیش است. جنگ بر سر اسکودتو نیست بلکه دو تیم به دنبال کسب سهمیه لیگ قهرمانان هستند. این بار شرایط از یک بابت متفاوت است. در سال 2002، لاتزیو هیچ چیزی برای به دست آوردن نداشت و فقط مانند ساسولو در هفته گذشته مقابل اینتر، حیثیتی بازی کرد. نه، این بار این دوئل برای هر دو تیم بسیار مهم است. در پایان 90 دقیقه، چه لاتزیو و چه اینتر سهمیه لیگ قهرمانان را کسب کنند؛ فصل برای آنها موفقیت آمیز خواهد بود و هر تیمی که در این بازی شکست بخورد، فصل ناموفقی داشته است. من که نمی توانم برای آغاز بازی صبر کنم.
