mehdi hashemگتوزو یک تیم بحرانزده تحویل گرفت و اولین مأموریتش این بود که از طریق بهبود بخشیدن به عملکرد دفاعی تیم، بتونه امتیاز جمع کنه تا تیم از بحران خارج بشه. اگر به خاطر بیارید بعد از تساوی مقابل بنونتو، میلان روی ریل نباختن افتاد. «نباختن»، «گل نخوردن» یا «کم گل خوردن»، فاکتور اساسی در تعیین مسیر درست هدایتِ یک تیم بحرانزده است.
به نظرم گتوزو این فاز رو به خوبی پیاده کرد.
اما در فاز هجومی عملاً میلان فاقد کیفیت و طراوت بوده. چون تمرکز اصلی در تیم روی حفظ شاکلهی دفاعی بود. ستارهی تیم مثلث بونوچی، رومانیولی و بیلیا بودن! یعنی تعادل و توازن و آرامش!
در فاز هجومی تماماً شاهد حرکات تکراری و یکنواخت بودیم که بعضاً در شرایط خاصی منجر به گل میشد: شاهدش پیروزیهای کمگل که تقریباً شامل بیشتر بردهای میلان میشه.
فقدان فانتزی در فاز هجومی، نداشتن خلاقیت در بین بازیکنان میانی، نداشتن شجاعت در انجام حرکات پیچیده!
یادم نیست یه حرکت اوورلپ دیده باشم از بازیکنان میلان!