طرفداری- کاپیتان تیم‌ملی شمشیربازی سابر می‌گوید، قهرمان و نایب قهرمان جهان شده‌ایم، اما به چشم قهرمان نگاه نمی‌کنند.
به گزارش خبرگزاری فارس، سال 96 برای شمشیربازی سابر ایران با کسب مدال نقره جهانی تیمی در لهستان به پایان رسید تا ملی پوشان کشورمان با روحیه و انگیزه بالایی خود را برای سال 97 که رقابت‌های مهم آسیایی و جهانی در آن برگزار می‌شود، آماده کنند.
شمشیربازی ایران به نقطه‌ای رسیده است که مردم در هر مسابقه از آنها انتظار مدال دارند، اما این مدال‌هایی که کسب می‌شود با امکاناتی که وجود دارد همخوانی ندارد.
برهمین اساس در روزهای پایانی سال جاری به سراغ مجتبی عابدینی کاپیتان تیم ملی سابر و نماد شمشیربازی ایران رفتیم تا در خصوص شرایط تیم ملی و خودش صحبتی داشته باشیم که در زیر می‌خوانید:
سال 96 را با نقره جهانی به پایان رساندید؟
خدارا شکر که این اتفاق افتاد، چون حق‌مان بود و تلاش زیادی برای آن کرده بودیم. همه بچه‌ها در این یک سال از خیلی چیزهای خود زده بودند و با تمام کمی و کاستی‌ها فقط به موفقیت شمشیربازی فکر می‌کردند و این مدال به خاطر همین برای ما ارزشمند بود.
از شرایط خودت هم راضی بودی؟
راضی بودم، چون هیچ کم کاری ای نکردم. نتایج آنچنانی که نتوانستم کسب کنم، اما شاید یک مقدار هم شانس خوب من بود که روی نقاط ضعفم و اشکالاتی که دارم بیشتر کار کنم و برای بازی‌های مهمتر در سال 97 آماده و آماده تر شوم و با قدرت شروع کنم.
افت ورزشی طبیعی بود یا مشکلاتی وجود داشت؟
افت ورزشی در تمام رشته‌ها وجود دارد و شما نمی‌توانید آن را نادیده بگیرید. یک ماه بعد از المپیک ریو دوباره مسابقات جهانی‌مان آغاز شد استراحت کافی نداشتیم. شمشیربازی 10 مسابقه در سال دارد و طبیعتا نمی‌توانید در همه آنها در اوج باشید. بازیکنان کره‌ای، آمریکایی و فرانسوی هم در افت قرار داشتند و نتیجه نگرفتند، چون بدن نمی‌تواند همیشه در فشار مسابقات و اردوها باشد.
به نظر می‌رسد علی پاکدامن با استرس کمتر از این فرصت استفاده کرد و مدال جهانی هم گرفت.
بله خوشبختانه علی هم به مدالی که حقش بود و سال‌ها برای آن زحمت کشیده بود، رسید. البته خدارا شکر دوران افت من به بازی های حساس مانند بازی های آسیایی جاکارتا و جهانی سال آینده نرسید. قطعا این رقابت‌ها بسیار مهم هستند و باید بتوانیم در جاکارتا بهترین عملکرد را داشته باشیم و در جهانی هم روی سکو برویم، چون بعد از المپیک مهمترین آوردگاه است.
به بازی‌های آسیایی اشاره کردید، نقره دوره قبل در این دوره به طلا تبدیل می‌شود؟
طبیعتا هدف‌مان همین است. بعد از بازی‌های آسیایی گوانگژو، کره جنوبی را در جایزه بزرگ‌ها شکست داده‌ایم، اما بازی های آسیایی شرایطش فرق دارد و همه چیز به روز مسابقه باز می‌گردد. کره برترین تیم جهان است و در 10 مسابقه قبلی تیمی جهان، رتبه نخست را کسب کرده است.
شمشیربازی ما به مرحله‌ای رسیده که به نظر می‌رسد همه ملی پوشان توان کسب مدال جهانی دارند. نظرتان چیست؟
دقیقا به همین مرحله رسیده‌ایم و همه بچه ها شایستگی این را دارند. در جایزه بزرگ‌های جهانی کشورهای صاحب سبک مانند کره، آلمان، فرانسه، آمریکا و مجارستان با 10 نماینده حاضر می‌شوند، اما اینکه ما با 4 ورزشکار می‌رویم و مدال هم می‌گیریم، کار بسیار بزرگی است. چون آنها 10 شانس برای کسب مدال دارند و ما 4 و این ارزش زیادی دارد که باید قدر دانسته شود. جوانانی هم که می‌خواهند ادامه دهنده همین راه باشند باید تمرین و تلاش زیادی کنند. مطمئن باید در آینده خبرهای خوبی هم از آنها خواهید شنید.
مسئولان ورزش می‌گویند کسی فکر نمی‌کرد شمشیربازی به این مرحله از موفقیت برسد، آیا به اندازه همین صحبت‌ها حمایت می‌کنند؟
هیچگاه دنبال حاشیه‌ای نبوده و نیستیم، اما باید حق شمشیربازی داده شود. یک مثالی می‌زنم؛ زمانی که ایتالیا به تیم ما باخت، آنها از روی پیست پایین نمی‌آمدند، چون می‌دانستند وقتی به کشورشان برسند باید برای آن همه حمایت‌هایی که شده، توضیح بدهند که چرا به ایران باخته است، اما ما واقعا شرایط مان متفاوت است و مشکل زیاد داریم.
و یکی از این مشکلات همچنان نداشتن سالن است؟
سالن، کوچکترین چیزی است که می‌توانند به ما بدهند. باید بودجه فدراسیون آنقدر باشد که به همه اسلحه‌ها توجه شود و همه ورزشکاران حمایت شوند. تیمی که قهرمان و نایب قهرمان جهان می‌شود نیاز به خیلی از چیزها دارد. اگر قهرمان جهان هستیم باید به چشم قهرمان به ما نگاه کنند که متاسفانه اینطور نیست. با تمام این مشکلات باقرزاده، رئیس فدراسیون حمایت خوبی داشته و لیگ را با شرایط مناسبی برگزار می‌کند و مشکلی در اعزام‌ها وجود ندارد.
فخری، سرمربی تیم ملی هم گفته است همه کارهای آماده سازی را به تنهایی انجام می‌دهد.
واقعا همین طور است. مربی، فیزیوتراپ، ماساژور، پزشک و روانشناس است و همه این کارها را به تنهایی انجام می‌دهد که واقعا سخت است. به هرحال مربی باید حریفان را هم آنالیز کند و نمی‌تواند به این مسائل برسد.
این شرایط تا چند سال می‌تواند ادامه داشته باشد؟
به هرحال 4، 5 سال با همین روند ادامه داده‌ایم و شاید 20 سال دیگر هم ادامه دهیم، اما در نهایت یک روزی خسته می‌شویم و مشخص نیست! امیدوارم یک اسپانسری پیدا شود و حمایت کند. یک سال و نیم است که دنبال اسپانسر هستم، اما هنوز کسی کمک نمی‌کند و فقط نباید به فوتبال بچسبیم. اگر نتیجه نمی‌گرفتیم جای صحبت نداشتیم، اما حالا که مدال جهانی داریم و پرچم ایران را بالا می‌بریم، انتظار حمایت داریم.
در روزهای پایانی سال 96 چه صحبتی با مردم دارید؟
امسال سال پر حادثه‌ای برای مردم ما بود غرق شدن کشتی سانچی و سقوط هواپیما. مسائل اقتصادی هم که وجود دارد. من به عنوان کاپیتان تیم ملی از طرف سایر بچه ها و مربی تیم، مدال جهانی لهستان را به مردم ایران تقدیم می‌کنم. ما مردم بسیار خوبی داریم و در سال 97 برای همه هموطنان روزهای شادی را آروز می‌کنم و امیدوارم در مسابقات بین المللی نیز ورزشکاران ما موفق باشند و همه روی سکو بروند.
