The Divine Ponytailکمال وسترن رو باید تو کارهای فورد و هاکس دید. البته جفت این دو نفر مخصوصا فورد از لحاظ سینمایی هم در سطح کمالن. به شخصه با بعضی از تفکرات به ظاهر نژادپرستانه‌ی فورد تو بعضی از فیلم‌ها مشکل دارم ولی خوبیش اینه که هر چی میگذره این فکر کم‌رنگ‌تر میشه تا تهش که یه جوری تو شاهکار«چه کسی به لیبرتی والانس شلیک کرد» تموم میشه. دلیجان، محبوبم کلمنتاین و جویندگان که با هر معیاری بهترین وسترن تاریخه.
دنیای هاکس کمی متفاوته ولی نمیشه حرف از وسترن باشه و ریو براوو و رودخانه‌ی سرخ رو نادیده گرفت. شاهکارن جفتشون.
لئونه تو ایران شناخته شده‌ست و خیلی لازم نیست راجع بهش حرف زد.
آنتونی مان هم عالیه(مخصوصا کارهاش با جیمی استیوارت عزیز). مهمیز برهنه، مردی از غرب، مردی از لارمی، وینچستر ۷۳ بهترین کارهاشان.
بعد میرسیم به کارهایی مثل نابخشوده و سه ده دقیقه به یوما و جانگوی تارانتینو و ... که این‌ها هم کاملا دیده شدن.
اما خودم این کارها رو شدیدا دوست دارم: این گروه خشن پکین‌پا(شاهکار)، بوچ کسیدی و ساندس کید، مک‌کیب و خانم میلر(شاهکار آلتمن عزیز)، صلات ظهر زینه‌من و در نهایت کارهای سرجیو کورباچی ایتالیایی که ته وسترن اسپاگتیه مثل جانگو، سکوت بزرگ، همکاری در قتل، مزدورها و ...
