به بهانه سکوت معنادار رسانه های کشور به فاجعه ای که رخ داده است؛ ما شما را دوست نداریم آقای مهدی قائدی

شقایق اشک ریز 02/11/2018 - 00:43 مشاهده پروفایل

13,966 مشاهده / 68 دیدگاه

ژان ژاك روسو در امیل جمله ای را نوشته که دقیقا تعبیری برای این روزهاست؛ «جوان 16 ساله می داند رنج كشيدن يعنی چه زيرا خودش رنج كشيده است. ولی آن طور كه بايد نمی داند كه ديگران هم رنج مي كشند، زيرا ديدن رنج ديگران كافی نيست. تا كسی خودش رنج نبيند نمی تواند بفهمد رنج يعني چه... »

طرفداری- بیایید رک باشیم. سبک هواداری مان جالب است، سبک خبرنگاری و روزنامه نگاری مان هم همینطور (البته اگر واژه ژورنالیست اندازه قواره مان باشد که به جرات می نویسم در اکثرمان نیست). غیر ممکن است بتوانیم گرایشات رنگی مان و عقایدمان را از مخاطب پنهان کنیم و خودمان و قلم مان را مبرا کنیم از افراط آبی و قرمز. زشتی کارمان زمانی بیشتر نمایان می شود که چهره مان برای هواداری که تکیه می کند تا حقش با چند سطور ناقابل ادا شود رنگ می بازد. پس اگر جایگاه مخاطب (هوادار) با نگارنده تنها همین پنهان کاری مسخره و احمقانه است دیگر چه تفاوتی است میان افراط و وابستگی؟ برای آنکه کمی جزئی تر به این مسائل پرداخته شود برخلاف میل باطنی چندخطی از اتفاقی که سکوت را جایز می دانستم می نویسم.

چندروزی از مخابره لحظه به لحظه تصادف بوشهر گذشته است. چند روزی از تیترهای هماهنگ روزنامه های کشور که جلدهایشان را با «پاشو باشو» بسته بودند گذشته است. همانطور که مهدی قائدی آرام آرام به هوش می آمد همانطور هم آهسته آهسته اعضای بدن احمدرضا شاکر اهدا می شد. سرنشینان اتومبیل به خانه شان بازگشته اند، دهان کسی هم دیگر بوی الکل نمی دهد. مهدی قائدی هم به خانه اش بازگشته است و خنده کنان به لنز دوربین نگاه می کند و «خدارو شکر» زمزمه می کند، انگار نه انگار که احمدرضا مرده است. شاید پس از چندروز هنوز خبر ندارد چه دسته گلی به آب داده است و چه دسته گلی پرپر شده است، بگذریم. کروکی تصادف هم شرح داده شده است و همانطور که شواهد نشان می دهد روزنه ای گذاشته شده است برای سرپوش گذاشتن بر روی فاجعه ای که رخ داده است. چنین روزنه هایی نه تنها در ورزش بلکه در بسیاری از امور کشورمان دیده ایم. شبیه به استانداری که از رانت ها سوءاستفاده کرد و در عین ناباوری وزیر کشور شد. یا شبیه به همان مردی که با دست بر روی میز می کوباند و می گفت بانک ها باید زنانه مردانه شوند اما امروز با چندهزار میلیارد اختلاس در فلان کشور خوش می گذراند. یا در محفل ورزشی؛ شبیه به پارتی بازیکنان استقلال در یکی دو دهه گذشته، و یا شبیه به جعل سند مجموعه پرسپولیس در چند هفته پیش که پای ریاست جمهوری دو کشور را وسط کشیده بود. این روزنه هایی که در ورزش امپراتوری می کنند یاد مهندس صفایی فراهانی را بیشتر برای مان زنده می کنند. مهندس صفایی فراهانی تعریف می کرد روزی به محمد بن همام گفت ما می خواهیم تو را رییس کنفدراسیون آسیا کنیم. بن همام خندید و گفت «لابد تو هم می خواهی رییس جمهور شوی». صفایی فراهانی در پاسخ می گوید «در ایران اصلا مرا قبول ندارند». پاسخ تامل برانگیز صفایی فراهانی دقیقا حال و روزمان را نشان می دهد.
قاطعانه می نویسم داستان تصادف مهدی قائدی و مرگ احمدرضا شاکر آنطور که باید هرگز برای مردم روشن نخواهد شد. احمدرضا شاکر به خاطر سهل انگاری مجموعه ای و نادانی ستاره ای نوپا مرده است. همانطور که مادر احمدرضا شاکر می گوید «از خون پسرم نمی گذرم و از راننده شکایت می کنم». اما سوال اینجاست آیا کسی باور دارد مهدی قائدی راننده نبوده است؟ آیا وقتی خون جوانی ریخته می شود باز گرایشات مسخره آبی و قرمزمان کورمان می کند تا بنویسیم امین حسن پور راننده بوده است؟ نوع جراحات مهدی قائدی، کورکی تصادف، آیا دلیل منصفانه ای برای اثبات این قضیه نیست؟ (زود قضاوت نکنید کمی صبر کنید)
اگر کم و بیش هم لیگ آزادگان را در فصول گذشته دنبال کرده باشید با ستاره نوپای فوتبال ایران آشنا شده اید، با مهدی قائدی. اینکه امروز مهدی قائدی را همقواره یک ستاره می دانم اغراق نکرده ام یا اصلا و ابدا اسیر جو مرسوم در ورزش ایران نیستم. مهدی قائدی آنچنان درخشیده بود که با یک نگاه سرسری هم می شد عصر زمانه را به نام او سند زد. مهدی قائدی تبدیل شده بود به یک بازیکن ممتاز در لیگ آزادگان. نشان به آن نشان که یک الف بچه آنقدر سرشار از نبوغ بود که دو غول پایتخت را شیفته خود کرده بود. قائدی آنقدر درخشان بود که حتی چند دقیقه کوتاه بازی در لیگ برتر با پیراهن استقلال او را در دل هواداران آنچنان جا کند تا برای او در آبادان بنر بزنند «زود برگرد»، و هربار در استادیوم آزادی (!) بیش از کاپیتان و عقاب و مربی محبوب شان تشویق شود. هوش بالای مهدی قائدی، دریبل های خیابانی اش، بازی بدون توپ، سرعت و استارت های انفجاری و حرکات هدفمند از مهدی قائدی یک ستاره به تمام معنا ساخته بود.

دیگر همه مان به این موضوع آگاه هستیم، به اینکه یک بازیکن جوان و گاها نوجوان که لقب ستاره را در ایران یدک می کشد نمی تواند بیرون از زمین مسابقه آنطور که باید از خودش مراقبت کند. پول های هنگفت، قراردادهای چندصد میلیون تومانی، پیشنهادهای اغوا کننده می توانند به راحتی رویای یک خانواده، یک باشگاه، یک شهر را نابود کنند. کاری که دقیقا مهدی قائدی انجام داده است. همواره با این جمله کلیشه ای که می گویند باید از «سرمایه های فوتبال حمایت شود» موافق بوده ام. تاکید می کنم بر روی واژه سرمایه. نه آنکه هر بازیکن جوانی را سرمایه تلقی کنیم و بر هر اشتباهی که می کند چشم ببندیم. سرمایه های کشورمان با توجه به بسترسازی ای که کرده ایم اندک هستند، سرمایه های جوان و آینده داری همچون سیدحسین حسینی، مهدی ترابی، صادق محرمی و مهدی قائدی. اعتقاد دارم اگر مشکلی برایشان چه در زمین مسابقه و چه در زندگی شخصی به وجود می آید از آنها تمام قد حمایت شود. این ها جوان هستند و البته کم تجربه. اگر سیدحسین حسینی دست و پای خود را در برنامه نود گم می کند و یا شبانه قهر خود را در فضای مجازی از هم تیمی هایش اعلام می کند نیاز به یک تلنگر و البته حمایت دارد. اگر مهدی ترابی با سایپا آنچنان به مشکل می خورد که حرمت بزرگ تر و کوچک تر را نمی شناسد با یک گوشزد نیاز به حمایت دارد. اگر صادق محرمی باانگیزه زیر سایه حسین ماهینی خسته نام اش فراموش می شود نیاز به حمایت دارد. همه این مسائل فوتبالی و حتی شخصی جای بحث دارند، جای تبادل دارند. اما حکایت مهدی قائدی این ستاره ممتاز کشورمان دیگر متفاوت شد. احمدرضا مرده است و عقیده دارم مهدی قائدی باید تاوان این اشتباه را بپردازد.

لابد حکایت سرباز جنگ را خوانده یا شنیده اید. دوست دیرینه اش در وسط میدان جنگ افتاده، می توانست بیزاری و نفرتی که از جنگ تمام وجودش را فرا گرفته، حس کند. سنگر آنها توسط نیروهای دشمن محاصره شده بود. سرباز به ستوان گفت که آیا امکان دارد بتواند برود و خودش را به منطقه مابین سنگرهای خود دشمن برساند و دوستش را که آنجا افتاده بود بیاورد؟ ستوان جواب داد: «می توانی بروی اما من فکر نمی کنم که ارزشش را داشته باشد، دوست تو احتمالا مرده و تو فقط زندگی خودت را به خطر می اندازی». حرف های ستوان را شنید، اما سرباز تصمیم گرفت برود به طرز معجزه آسایی خودش را به دوستش رساند، او را روی شانه های خود گذاشت و به سنگر خودشان برگرداند ترکش هایی هم به چند جای بدنش اصابت کرد. وقتی که دو مرد با هم بر روی زمین سنگر افتادند، فرمانده سرباز زخمی را نگاه کرد و گفت: من گفته بودم ارزشش را ندارد، دوست تو مرده و روح و جسم تو مجروح و زخمی است. سرباز گفت: ولی ارزشش را داشت ، ستوان پرسید منظورت چیست؟ او که مرده، سرباز پاسخ داد: بله قربان؛ اما این کار ارزشش را داشت ، زیرا وقتی من به او رسیدم او هنوز زنده بود و به من گفت: می دانستم که می آیی. - کمی صبر کنید-

.روزی که رسوایی اینستاگرام مهدی قائدی به وجود آمد همان اندازه که سوژه هواداران پرسپولیس شد همان اندازه هم اسباب تاسف هواداران استقلال را به بار آورد. فقط چند ساعت کافی بود که کار به آنجایی کشیده شود که مهدی قائدی فراموش شود و نام ناصرمحمدخانی، شیث رضایی، محمد نصرتی سپر دفاعی هواداران استقلال شود. اتفاقی مرسوم که هر بار عادت کرده ایم یا بر روی آن سرپوش بگذاریم و یا اتفاقی دیگر را سپر دفاعی مان کنیم. حاضر هم نمی شویم یک بار جلوی این اتفاقات را بگیریم و فیصله اش دهیم. این چند روز اکثر رسانه ها نسبت به این اتفاق تلخ سکوت کرده اند. راست اش من این سکوت را یک نوع نجابت تعریف می کنم. ژورنالیست هایی که پا را روی گرایشات رنگی شان گذاشته اند و نمی خواهند یک الف بچه را قربانی تیترهای زردشان کنند، نمی خواهند آینده یک ستاره نوپا را بیش از این خراب کنند. این ستودنی است، جای احترام دارد. اما امروز باشگاه فرهنگی ورزشی استقلال جای آنکه در جایگاه متهم باشد شانه ای تکان می دهد و به ژورنالیست ها و مجری فلان برنامه می گوید به این موضوع دامن نزنید تا مبادا تیم به حاشیه برود. امروز باشگاه استقلال سکوت کرده است و طبق سنت از فاجعه ای که می توانست با کمی تدبیر از وقوع آن جلوگیری کند شانه خالی می کند. گله دارم امروز به بازیکن های باتجربه استقلال، به سید مهدی رحمتی. امروز خادم حرم که همواره بازیکنان استقلال را از لحاظ سن و سال فرزند خودش نام می برد و احساس بزرگی می کند توضیح بدهد چه کاری برای مهدی قائدی زمانی که با دمپایی به محل تمرین آمده بود کرده بود؟ کاپیتان رحمتی چه پدری ای برای مهدی قائدی کرد آن هم درست در روزی که مهدی قائدی تمرین استقلال را به سخره گرفته بود؟ من نمی دانم معنای کاپیتانی را چگونه برای آقای عقاب تعریف کرده اند، اما این را به خوبی می دانم تیمی که میراث بازوبند اش بر دستان ناصرحجازی بسته می شد ایشان میراث دار خوبی نبودند. آقای رحمتی که می گویید من پدر بازیکنان جوان تیمم هستم چون سن و سالم این است و فلان، آیا توانستید به گرد پای مجتبی جباری برسید؟ آقای رحمتی شما را تنها واگذار می کنم به شبی که سید حسین حسینی در برنامه نود پرده از پدری منصور پورحیدری را برداشت. همان لحظه که گفت «وقتی جای خواب نداشتم و از سرما می لرزیدم منصورخان دست کرد در جیبش و یک چک بیست و پنج میلیونی به من داد و اجاره چند ماه خانه را هم داد».

آقای قائدی ستاره نوپای ایران، باشوی کوچک و دوست داشتنی، فوتبال شما را تمام شده می دانم، شبیه به روزی که سعید سالارزاده رفت بر روی پای میلاد میداوودی، شبیه به روزی که بی معرفت های بندر مارسی مارکو فن باستن را نقش زمین کردند، شبیه به روزی که مجاهد خذیراوی را سلاخی می کردند، و یا شبیه به روزی که پیام صادقیان روبروی میثم زمان آبادی عین ابر بهار اشک می ریخت. مهدی قائدی عزیز؛ هر اشتباهی تاوان دارد و این تنها شما نیستید که تاوان می دهید. اعدام کودکان خیلی وقت است که تمام شده است، کسی دیگر شما را آنگونه محاکمه نخواهد کرد. شما سوختید و هواداران استقلال، دلسوزان فوتبال، و رسانه هایی که از ترس مجاهدی دیگر زیر بار تیترهای زرد نرفته اند همراه با شما خواهند سوخت.

نمی دانم مهدی قائدی فصل بعد باز میگردد به فوتبال یا که نه، حتی نمی دانم فوتبال اش باز هم همانند دیروز می شود که هواداران پرسپولیس هم هاج و واج بمانند یا که نه، اما این را می دانم که از همین امروز به انتظار گلی که به تور دروازه حریف بچسباند و عکس احمدرضا شاکر را از زیر پیراهن اش نشان دهد منتظر نخواهم ماند. آقای قائدی شما هم طبق اتفاق هایی که در ایران می افتد امین حسن پور راننده نام می گیرد تا عدم گواهی نامه برای شما مشکل ساز نشود. دهان های الکلی از یاد می روند و چه بسا وجود سرنشینان دیگر هم انکار شود. شما با سلام و صلوات باز می گردید و می ماند وجدانی که روزی محمدقوچانی نوشته بود. وجدانی که از شما اگر باشو ساخت چه بسا از احمدرضا شاکر هم جوکر ساخت. نه معنای رفاقت در میدان جنگ را درک کردی نه داغ یک خانواده را. سخت است اما ما شما رو دوست نداریم آقای قائدی!

اعتراف می کنم حکایت عجیبست. کسی که با مخ می خورد بر زمین، جای آنکه دست یاری به او دهیم بیشتر فاصله می گیریم، گویی که بدبختی اش مسری باشد. تا طرف نمیرد از او قدیس نخواهیم ساخت. نشان به آن نشان که روزنامه پیروزی همکار عزیزمان آقای حسین قدوسی از کمپین «نه به کاپیتانی هادی نوروزی» هم در لفافه حمایت می کرد و هر هفته که هادی نوروزی در زمین مسابقه از سوی هواداران پرسپولیس هو می شد، یک حمایت کوچک هم از کاپیتانِ تیم اش نکرده بود -دریغ از یک حمایت نصفه و نیمه-. اما امروز به میمنتِ مرگ و میر هفته ای چندبار نامی از 24 بر روی جلد می بندد و شکوه و شرایط ممتاز پرسپولیس را بر تکیه بر یک قدیس سازی حماسی تر جلوه می دهد. (روزنامه استقلال جوان بحث مفصلی تر می طلبد که به زودی برای هر دو روزنامه هواداری نقد نوشته خواهد شد). اما اجازه دهید صادق باشیم. هادی نوروزی آنقدر مورد هجمه قرار داشت که وقتی توپ را شلیک کرد به سقف دروازه مشهدی ها، در همان زمین مسابقه اشک ریخت. هیچ گونه حمایتی در کمین هادی نوروزی نبود، پس امروز چه شده است که همان ها که نام هادی نوروزی را برای پرسپولیس اضافی می دانستند دقیقه 24 به احترام اش تمام قد می ایستند؟ به خودمان هم نقد وارد است چه بسا اگر جای احمدرضاشاکر؛ مهدی قائدی از دنیا می رفت امروز در ستایش از او می نوشتیم. در ستایش از پسری که نیامده رفته بود؛ درست همانند امروز که نیامده رفته است.

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻