اختصاصی طرفداری- پرسپولیس دیدار هفته بیست و سوم لیگ برتر مقابل صنعت نفت آبادان را قاطعانه برد اما وجود چند مشکل در پخش این بازی موجب شد تا بسیاری از هواداران نتوانند از قاب تصویری تلویزیون ملی ایران شیرینی این برد را آن طور که باید و شاید بچشند.
وقتی مسئولان ورزشگاه تختی آبادان، هواداران پرسپولیس را به ورزشگاه راه نمی دهند پس باید انتظار این را داشت که حداقل امکان تلویزیونی پخش این بازی به طور مناسب در اختیار خیل عظیم این هواداران قرار گیرد. اما جدای از این که کیفیت تلویزیونی فاجعه بود و بسیاری از فوتبالدوستان با دیدن چنین کیفیت هایی به یاد ویدئوهای فوتبالی دهه 60 و 70 ایران می افتادند سؤال دیگر هواداران می تواند این باشد که چرا گزارشگر مسابقه تا به این حد دید رنگی نسبت به این بازی داشته است؟
وقتی فرشاد احمدزاده گل اول پرسپولیس را به ثمر رساند چنان غمی بر گزارشگر این دیدار مستولی شد که بسیاری از هوادارانی که پای گیرنده ها نبودند یا حواسشان به جای دیگری بود احتمالا در لحظه گلزنی احمدزاده اصلاً متوجه موقعیت خطرناک پرسپولیس و به ثمر رسیدن گل نشدند. منتظر ماندیم تا ببینیم شاید این بی توجهی سهوی بوده باشد اما گل زیبای علی علیپور نیز همانند آب سردی بود که بر پیکر گزارشگر آبادان ریخته شد. این گزارشگر با بیان تصنعی این جمله که پرسپولیس بهترین تیم ایران است و فوتبال با کیفیتی ارائه می دهد، در پی توجیه اشتباه خود نبود بلکه در صدد توجیه باخت تیم شهر خود بود و در میان تعجب، گل سوم پرسپولیس و گل دوم علیپور نیز به زعم آقای گزارشگر بسیار امر پیش پا افتاده و غیرقابل ذکری بود!
این اولین بار نیست که گزارشگران شهرستانی با دید رنگی خودشان یک بازی فوتبال را گزارش می کنند اما می توان گفت با اختلاف زیاد مفتضحانه ترین نوع گزارشگری و طرفداری از یک تیم خاص را در لحن آقای گزارشگر دیدار صنعت نفت و پرسپولیس مشاهده کردیم. به راستی مسئولان صدا و سیمای ملی و مسئولان پخش این بازی پیش خود چه فکر کرده اند که با وقاحت تمام نظرسنجی هم در کانال خود برگزار می کنند تا معیار و عملکرد چنین شخصی سنجیده شود؟ واقعاً هیچ فیلتری وجود ندارد که این گزارشگران سوهان روح را توجیه کند که حداقل وقتی بازی هایشان از شبکه های سراسری و غیراستانی پخش می شود چند میلیون بیننده منتظر دیدنشان هستند و حق دارند تا برای یک و نیم ساعت هم که شده فارغ از دغدغه های زندگی پوششی قابل قبول از مسابقات تیم های مورد علاقه خود تماشا کنند؟
هواداران همواره از واژه ای به نام «تبعیض» بیزارند و اما آشناترین واژه ای که برای این لحن از گزارش آقایان به ذهن خطور می کند همین واژه است. شبکه های سراسری تلویزیون برای همه طرفداران است و به مجموعه ای خاص تعلق ندارد. نمی شود با اعصاب چند دَه میلیون هواداران بازی کرد تا به هواداران تیم شهر خود لطمه ای وارد نشود.
این لحن از گزارشات آنقدر مشمئز کننده است که دل انسان برای فریادزدن های سرهنگ علیفر بعد از هر گل تنگ می شود. درست است که این فریاد زدن ها از استاندارد عادی خود خارج شده ولی حداقل دید رنگی در این فریاد زدن ها وجود ندارد.
شایسته است این گزارشگران کمی به خود بیایند و به این بیاندیشند که حق استفاده از صدای تلویزیون ملی برای همه محفوظ است و در انحصار یک شهرستان خاص نیست. حال اگر قرار است این منوال همچنان ادامه داشته باشد پیشنهاد می کنیم این دست از گزارشگران همانقدر خجالتی را هم که دارند کنار بگذارند و بعد از هر گل عزاداری کنند.
