از اتوبوس تا بویینگ .
سال گذشته از مورینیو خبرنگار فیفا پرسید : خاطره انگیز ترین بازی تاریخ مربیگریتان :
مورینیو پاسخ داد ، بازی نیمه نهایی در دور برگشت فصل دو هزار و‌ده ، مقابل بارسا .
خبرنگار : همان بازی که اتوبوس معروف را پارک کردید ؟
مورینیو : اتوبوس نبود ، یک هواپیمای بویینگ بود .
ظرافت خاصی داشت ، لذت بخش بود .
این جملات مورینیو مارا به یک امر مهم در دنیای فوتبال میرساند ، تغییر سبک دفاعی در فوتبال مدرن با چاشنی لذت.
بعد از اجرای قوانین درست و البته سختگیرانه برای محافظت از مهاجمان ، و طراحی کفشها و توپهای جدید فوتبال مدرن لحظه به لحظه وارد فاز هجومی توسط تک ستاره های فوتبال شد . و عدم توازن مالی و جمع شدن قدرت مالی در چند باشگاه پر قدرت برای چند دهه ، مربیان به فکر ایجاد سبکی جدید در فاز دفاع افتادند .
با پیدایش سبک بازی تیمهایی نظیر میلان آریگو ساکی و بعدها بارسای پپ گواردیولا ، سبک تیمهای حریف به جای سبک دفاعی ، به سبک فرم دار تغییر پیدا کرد .
به آنچه تماشاگر در فوتبال دفاع اتوبوسی میگوییم ، خدایان تاکتیک در فوتبال دفاع فرم دار میگویند .
مدتی است در فضای مجازی و رسانه ها انتقادات شدیدی نسبت به سبک بازی تمیهای مقابل پرسپولیس بوجود آمده است و سوالاتی مبنی بر چگونه این خطوط را میشود باز کرد .
در واقعیت فوتبال ما سه سبک برای باز کردن این فرم دفاعی داریم :
۱.ا صرار به بازی در عرض و اصرار به برنامه تاکتیکی و ترکیبی. مانند پپ
۲. ارسال های توامان از دو جهت با قدرت و شدت و ارتفاع مناسب باز کردن آن خط دفاع .مانند زیدان
۳. ایجاد باکسِ شوت با حربه های تاکتیکی ، چرا فقط داشتن بازیکن شوت زن کافی نیست. مانند هاینکس
اما به مبحث اصلی بر سر انتقاد از این سبک در ایران است ، چرا که همان کارشناسانی که مدیحه سرای این سبک برای تیم ملی هستند در زمان مربیان مختلف ، در برابر مربیان باشگاهی واکنش منفی نشان میدهند . برای خوب دفاع کردن فقط عناصر دفاعی و عقب بازی کردن کافی نیست لذتی تاکتیکی در این سبک بازی نهفته است .
اگر بازی های دفاعی علی پروین که منجر به نتیجه گیری در پکن شد ،
در کنار بازی ایران استرالیا و ایران آمریکا بگذاریم که دفاع مطلق و‌در بازی دوم دفاع ضد حمله بوده و ایران سه موقعیت ایجاد کرد ،
بازی های دفاعی برانکو در مقابل تیم مکزیک و پرتغال ه موقعیت چندانی به ما نداده اند ،
و سبک کیروش در مقابل آرژانتین ، نیجریه را روزگاری مورد ستایش قرار میدادند ، اکنون مورد انتقاد شدیدی قرار گرفته است ...
به جز دوره ی محمد مایلی کهن در تیم ملی ما شاهد بازی های جسورانه ی ملی نبوده ایم . در برابر تمام این نقدها ، فوتبال ایران فاقد ابزار اصلی باز کردن چنین فرم دفاعی میباشد .
حضور بازیکنان ِ چند اولویتی .
این دست بازیکنان ، در دنیا کمتر بودند و هستند و خواهند بود ، اساسا ما سه سبک بازیکن خلاق داریم :
آنها که یک اولویت پاس را میبینند .
دسته ی دوم آنها که دو اولویت پاس را میبینند .
دسته ی سوم آنهایی که سه یا بیشتر اولویت پاس را میبینند .
در پایان از بازیکنهایی که بیش از یک اولویت پاس را در ذهنشان دارند برایتان می آورم ، که متوجه فقدان آنها در فوتبال امروز دنیا هم هستیم ، اکثرا این لیست بازنشسته شده اند .
مثالهایی از فوتبال امروز اروپا :
کوین دی بروین ، توتی ، باجو ، مارادونا ، زیدان ، اینیستا ، مسی ، پیرلو ،رونالدینهو
مثالهایی از آسیا :
جباری ، نویدکیا، ناکامورا ، عمر عبدالرحمان ، محمد نور عربستانی
و علی کریمی
